De sleutel Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. Een gestolen leven - een gebroken hard | een onrecht dat hersteld moet worden

Geschreven bij De sleutel

De sleutel is een roman dat je gelijk vastgrijpt. De personages zijn zodanig beschreven dat ze tot leven komen en je niet meer loslaten. Hoewel de uitkomst van het verhaal mij in het begin wat onlogisch leek wil je op dat moment gewoon dat het zo verloopt voor de hoofdpersonen. Naast de aandacht voor patienten is er ook veel ruimte voor gedachten en gevoelens van het personeel en de wereld om hun heen. Dat maakt het verhaal geloofwaardig en passend in de tijd waarin het geschreven is. Het klopt gewoon en is compleet.
Ik kon het verhaal zelfs dagen na het lezen niet loslaten en het boek heeft een diepe indruk achtergelaten. De schrijfstijl raakte mij echt en leest heel prettig. Ik heb een nieuwe favoriete auteur aan mijn lijstje toegevoegd en hoop nog meer van haar te kunnen lezen.

Geschreven bij De sleutel

Zeer mooi dat Kathryn Hughes niemand beschuldigt en de misstanden in de tijd zelf plaatst waardoor je de situaties beter begrijpt. Alles klopt, alles wordt ontknoopt. Ik ga zeker meer boeken lezen van Kathryn Hughes. Ik vond dit verhaal in de stijl van Lucinda Riley’s Zeven zussen-serie maar dan wel meer informatief.

Geschreven bij De sleutel

Een pracht van een proloog maakt zeker nieuwsgierig naar het verhaal en het personage waarover je hier leest met als titel: 'November 1956'.

"Overal om me heen heerst duisternis, niet alleen in de lucht, maar ook in het water, in mijn hart en in mijn hoofd. Ik voel ook verdriet. Ik heb altijd verdriet gevoeld."

Daarna maken we een sprong in de tijd en maken we in 2006 onder andere kennis met Sarah, haar vader en Nathan. Alle drie hebben ze op een of andere manier te maken met krankzinnigengesticht Ambergate. Een koperen sleutel zorgt voor het contact met het verleden waarnaar Sarah op zoek is.

De niet te lange hoofdstukken spelen zich voor in het boek voornamelijk af in het verleden, waardoor je een goede kijk krijgt op het leven van de personages in die tijd.

De personages zijn heel realistisch beschreven; hierdoor komt het verhaal tot leven. Zowel in het heden als in het verleden zijn de gebeurtenissen zeker geloofwaardig te noemen en blijf je geboeid lezen.

"Ik ben weer terug in de wei met mijn moeder. Haar kastanjebruine haar is naar achteren gebonden, haar groene ogen glanzen van concentratie en haar tong steekt uit aar ene mondhoek. Haar penseel glijdt over het doek. Ik hoor mezelf vragen om mij te schilderen, mijn kinderstem diep verontwaardigd wanneer ze nee zegt. Dan tilt ze me op haar knie en kriebelt ze tussen mijn ribben tot ik kronkel van het lachen. Ze kust me in mijn nek en belooft me dat ze me in het schilderij zal zetten, maar dat ik het aan niemand mag vertellen. Het is ons geheimpje."

Behalve dat 'De sleutel' je een goede kijk geeft in het leven van mensen in en rond een instelling zoals Ambergate in de jaren vijftig van de vorige eeuw is het een heerlijke roman om te lezen. De goede vertaling uit het Engels speelt ook hier een grote rol.
Je voelt de liefde, het verlangen naar meer en de angst om te verliezen. Ook de kracht om te kunnen vergeven is een groot onderdeel in het verhaal.

Ik heb 'De sleutel' graag gelezen.

Geschreven bij De sleutel

Zodra ik de cover zag, was mijn aandacht gewekt. De achterflap ondersteunde dit en zo was mijn aandacht voor dit boek geboren.

Het boek speelt zich grotendeels af in 1956 en in 2006. In het begin wordt er iets meer geschakeld tussen deze twee periodes, maar al snel blijf je het verhaal in 1956 volgen. Omdat er dan lange tijd niet geschakeld wordt tussen de periodes, vroeg ik mij af of 2006 er wel (genoeg) toe zou doen. Laat ik vast verklappen dat dit goed is gekomen.

Op de achterflap staat dat Sarah een koffer ontdekt met een schokkende inhoud. Dit is nogal overdreven. Ik kan niet zeggen dat het onwaar is, want ja er zit iets in dat voor sommige personages schokkend is, maar door het zo te brengen op de achterflap kweek je bij lezers waarschijnlijk wel andere vermoedens.

In 1956 werd Amy opgenomen in het gesticht Ambergate. Net rond die tijd start leerling verpleegster Ellen Crosby met haar opleiding. Omdat zij ook dezelfde leeftijd heeft, is er een bepaalde klik tussen hen. Het is duidelijk dat die tijden anders waren en het verhaal van Amy is schrijnend. Je leert ook een aantal andere patiënten een beetje kennen en eerlijk gezegd zijn al deze verhalen minstens zo triest. De focus ligt op Amy waardoor je de andere patiënten slechts oppervlakkig leert kennen.

Ellen start haar opleiding vol goede moed en wil echt dingen veranderen, helaas is dit moeilijk in die tijd. Ellen springt er als personage nauwelijks uit terwijl heus duidelijk wordt hoe goed haar intenties zijn. De echte hoofdpersoon van dit boek is toch Amy. Het gesticht met zijn bewoners en medewerkers heeft een bepaalde fascinatie waardoor ik door wilde lezen zodra ik even tijd had. Hughes weet de sfeer heel goed neer te zetten waardoor ik echt in het verhaal raakte.

Waar ik op hoopte gebeurde uiteindelijk ook, het heden en verleden werden op een zeer mooie manier samen gebracht. Eigenlijk was ik Sarah en de andere personages uit 2006 al en beetje vergeten tegen de tijd dat het boek over ging naar het heden. Het koste een klein beetje moeite om daar weer in te komen. De beslommeringen rondom Sarah, haar ex en haar werk hadden naar mijn idee net zo goed achterwege kunnen blijven. Ik vind deze situaties namelijk niks toevoegen aan het verhaal. Niet dat het storend was, het voelt achteraf alleen meer als opvulling van het boek terwijl het verhaal waar het om draait mooi en groots genoeg is. Dit heeft geen opvulling nodig.

Hoewel er weinig verrassende momenten in het boek zitten, heeft het verhaal dit ook niet nodig. Hughes probeert het af en toe wel door op momenten over ‘hem’ of ‘haar’ te praten zonder een naam te noemen. Dit is echter heel doorzichtig waardoor je iedere keer dat Hughes dit doet, je al snapt dat ze het niet heeft over het voor de hand liggende personage, maar net over die andere. Misschien had Hughes soms het gevoel dat het verhaal nog iets meer nodig had terwijl dit niet het geval is. Gewoon het verhaal van Amy, Ellen, Sarah en de overige personages die met Ambergate te maken hebben is genoeg. Het is een bijzonder verhaal met een einde dat niet opgepoetst is maar toch een bevredigend gevoel geeft nadat het boek is uitgelezen.

Hoewel de cover prachtig is, vind ik deze samen met de titel niet het beste passen. Het houdt te weinig verband met het verhaal. Ik had eerder voor een titel gekozen waarin de naam ‘Ambergate’ voorkomt. Desalniettemin ben ik er van overtuigd dat de gekozen titel en cover wel de aandacht zullen trekken.

Het verhaal heeft zeker indruk gemaakt waardoor het voorlopig nog wel even in mijn hoofd zal rondgaan. Mijn complimenten, samen met 4 sterren, voor Hughes.

Geschreven bij De sleutel

Kathryn Hughes publiceerde haar eerste boek The Letter zelf in 2013 nadat het voorheen door diverse uitgevers afgewezen was. Toen ze haar boek gratis aanbood op Kindle werd het een hit, tienduizenden downloads en lovende kritieken volgden en het boek kwam in de kortste keren op nummer één bij Kindle. Nu is The letter vertaald in 25 talen en wereldwijd werden er reeds duizenden exemplaren van verkocht. Voor mij was De sleutel, Kathryn’s tweede boek, een eerste kennismaking met haar werk en ik was aangenaam verrast. De sleutel is een ontroerend verhaal dat op een heerlijke manier gebracht wordt. Dit is één van de boeken die je best begint te lezen zonder reeds al te veel over het verhaal te weten op voorhand, er zijn namelijk heel wat onverwachte plotwendingen en die zorgen voor heel wat spanning. Hierdoor kan je het boek bijna onmogelijk opzij leggen eenmaal je erin bent begonnen. De tekst op de achterflap van het boek werd door de uitgever dan ook terecht beknopt gehouden en ook ik heb dit proberen aan te houden in deze recensie.

Kathryn heeft een soort van magische schrijfstijl, het is alsof ze je betovert met haar woorden waardoor je als lezer aan haar lippen hangt, zelfs wanneer het verhaal je minder kan boeien blijf je gefascineerd verder lezen. Ze schrijft op een filmische manier over de personages en hun omgeving, hierdoor lijkt het wel alsof je je in het verhaal zelf bevindt. Voor haar research deed de auteur onderzoek naar het Denbigh Asylum in North Wales en doorspitte ze ‘The National Sound’ archieven van de Britse bibliotheek in Londen, waar verschillende geluidsfragmenten beschikbaar zijn van patiënten uit verscheidene instellingen zoals Ambergate. Ze heeft haar verhaal niet gebaseerd op één specifiek persoon maar wel op de verschillende stemmen die ze hoorde tijdens haar research in ‘The National Sound’ archieven. De auteur schuwt het dan ook niet om de gruwelijke waarheden over de behandelingen die patiënten ondergingen in de instellingen aan de kaak te stellen. Als lezer is het dan ook wel af en toe eventjes slikken wanneer de auteur het heeft over de elektro-techniek, de isoleercel of andere speciale behandelingen. Verwacht dus zeker niet een zeemzoete roman, want door de journalistieke achtergrond van Kathryn worden feiten op een knappe manier verwerkt in een krachtige roman en wordt het geheel realistisch voorgesteld. Je zou zo kunnen denken dat het een verhaal is dat gebaseerd werd op waargebeurde feiten.

Het verhaal wordt afwisselend verteld in twee tijdlijnen, 1956 en 2006, in korte hoofdstukken waarbij niet alleen de hoofdpersonages de nodige aandacht krijgen maar ook nevenpersonages, waaronder verscheidene patiënten van Ambergate. Het is moeilijk om onberoerd te blijven bij de verhalen van Gertie, Queenie of Belinda. Vol ongeloof en machteloosheid leer je het tragische verhaal van Amy kennen. Het onrecht dat haar aangedaan wordt maakt je stil, je gaat er even bij zitten en het heeft tijd nodig om te bezinken. Stel je voor dat je je in Amy haar plaatst bevindt… De sleutel onderscheidt zich van andere boeken over dit thema door het personeel van de instelling niet aan te klagen, ook zij zijn met hun handen en voeten gebonden aan “het” systeem. Via leerling verpleegster Ellen wordt dan duidelijk hoe zwaar hun werk wel niet is, zowel fysisch als mentaal. Ellen is machteloos doordat ze gebonden is aan het systeem en heeft het moeilijk met de manier waarop de patiënten behandeld worden.

De sleutel is niet alleen op een zeer boeiende manier geschreven, inhoudelijk is het een zeer sterk verhaal. Voor mij was het een zeer positieve kennismaking met deze auteur. Hoewel de cover het niet prijsgeeft is het boek niet alleen geschikt voor liefhebbers van een mooi romantisch verhaal, maar ook een aanrader voor liefhebbers van historische romans. Een dik verdiende 4,5 sterren!

Geschreven bij De sleutel

Het is een mooi verhaal !