IBS Thriller 74 - De Teruggekeerden

Het concept van De Teruggekeerden deed mij bij het lezen van het eerste hoofdstuk denken aan de SF-serie The 4400. Dat vond ik een leuke en interessante serie. Ik had echter mijn twijfels over dit boek. Het eerste hoofdstuk, waarin Harold en Lucille hun Teruggekeerde zoontje Jacob terugkrijgen, sprak me namelijk niet aan. Ik ergerde me aan de interactie tussen man en vrouw. Daarnaast was het te langdradig, te beschrijvend, teveel detail. Na ieder hoofdstuk volgt een relaas vanuit het perspectief van een Teruggekeerde en het was dit tussen-hoofdstuk na het 1e hoofdstuk dat me ertoe overhaalde om het boek toch te lezen. Deze mini hoofdstukken hebben soms betrekking op een personage wat vaker voorbij komt en zorgt dan voor verdieping. En soms staan ze los van het hoofdverhaal. Maar altijd zorgen ze voor een verfrissende adempauze na de hoofdstukken die stuk voor stuk te langdradig zijn. Er gebeurt weinig in het hele boek. Het zou mijns inziens beter leesbaar zijn geweest als hetgeen dat wel gebeurt sneller op elkaar had plaatsgevonden. Wat het ook beter leesbaar zou hebben gemaakt is als de verschillende perspectieven vanuit wie het verhaal verteld wordt, beter aangegeven zouden zijn. Soms begint een alinea bij het ene personage en eindigt het bij een ander personage. Erg vervelend als je er niet op bedacht bent. Het boek zou er baat bij hebben gehad als de hoofdstukken zich alleen hadden gecentreerd om Harold en Lucille. Nu zijn er teveel andere personages die ook een stuk eigen tekst toebedeeld krijgen. Dit zorgt ervoor dat De Teruggekeerden meer een filosofische uiteenzetting is dan een thriller. Wie moet de Teruggekeerden opvangen, hoe moet er met ze omgegaan worden, wat moet er met ze gedaan worden, wat kunnen we van ze leren, zijn ze wel echte levende mensen, waar komen ze vandaan, etc.? Ieder personage dat voorbij komt in het boek heeft zo zijn of haar eigen ideeën hierover. Een ander minpunt is ook dat er schijnbaar een duidelijk verschil is tussen de Teruggekeerden en de echte levenden. Dit verschil zorgt ervoor dat de Teruggekeerden altijd herkend worden als Teruggekeerden, maar wat dit verschil is, is niet duidelijk.
Het verhaal telt 370 pagina’s en het zijn de laatste 100 pagina’s die het meest interessant zijn. Er gebeurt eindelijk iets. Er zit vaart in. De laatste 100 pagina’s lezen lekker weg. Dit in tegenstelling tot de eerdere 270 pagina’s. Het is de vraag of deze laatste pagina’s de rest van het boek goedmaken. Ik ben niet onverdeeld negatief over het boek uiteindelijk dus voor mij hebben die laatste pagina’s het boek enigszins goedgemaakt. Maar als ik me er niet op toe had gelegd om een recensie te schrijven voor Not Just Any Book, dan had ik dit boek nooit uitgelezen. En daar zou ik geen spijt van hebben gehad. Want ik werd niet in het verhaal meegezogen.

Het verhaal wordt voor een groot deel verteld vanuit het perspectief van de ouders, en dan vooral vanuit het perspectief van Lucille, de moeder van de teruggekeerde Jacob. Zij, eerst nog fel gekant tegen de teruggekeerden, ‘het zijn duivels’, is op slag ‘verkocht’ als haar zoon Jacob weer voor de deur staat. Hij is op 8 jarige leeftijd door verdrinking om het leven gekomen. Al haar liefde borrelt op en wil zij aan haar zoon geven, Harold daarentegen is behoudender. Soms zorgt dat bij hun onderling voor onbegrip.

Omdat er nogal wat doden terugkeren, duizenden over de hele wereld, is de bevolking onrustig, zelfs voelt men zich bedreigd. Hoe deze mensen te voeden en onder te brengen, moeten zij hun eigen plaats afstaan? Ook de kerk en de overheid spelen een rol. Duidelijk wordt dat zij niet goed weten hoe deze ongewone en uiteindelijk kritieke situatie aan te pakken. Machtsverhoudingen komen naar voren.
Vele emoties komen aan bod: onrust, angst, onzekerheid, liefde, trouw, boosheid.
Uiteindelijk zorgen al deze emoties en het niet met de situatie weten om te gaan voor een escalatie.

Met scepsis ben ik aan dit boek begonnen, heb het ook vaak weggelegd. Bij tijd en wijle vond ik het heel traag, vroeg ik me af ‘wanneer gebeurt er nou iets’? Telkens opnieuw werd er weer iets toegevoegd, steeds hetzelfde, maar nergens een antwoord op vragen die zich aandienden: o.a. de vraag wie heeft de Wilsons vermoord? Het was een lange weg naar het plot van de roman, of van de thriller? Dat laatste was voor mij niet echt duidelijk. Eigenlijk is het niet helemaal goed gekomen tussen dit boek en mij.

Wat ik vooraf bedacht, dat ‘de terugkeer van doden’ een fascinerend onderwerp zou zijn en ik best wel eens door dit boek ‘gegrepen’ zou kunnen worden, dat is absoluut niet gebeurd.
Wat Jason Mott met zijn verhaal (ontsproten aan een droom die hij over zijn overleden moeder had) met dit boek mee wil geven is, dat wij mensen, ‘bij leven’ aan elkaar zouden moeten vertellen hoe belangrijk de ander voor ons is.
Misschien had de auteur beter zijn nawoord als voorwoord kunnen gebruiken. Het zou wellicht hebben geholpen de verwachtingen iets minder hoog in te schatten.

Toen ik las waar het boek overging, had ik hoge verwachtingen.
Het begin begon wat langdradig. Kwam er niet echt in.
Gaande weg het verhaal begon het boek wel meer te boeien. Het is wel een ongeloofwaardig verhaal. Het leest op zich makkelijk maar de verhaallijn is traag.

De hoofdpersoon wordt niet echt beschreven, erg globaal.
Het thema terugkeren van de doden wordt wel goed weergegeven qua gevoel bij de ouders.
Al met al een boek wat ik niet weer zou lezen.

In drie avonden heb ik, ”De teruggekeerden” uitgelezen. En drie nachten heeft het boek m’n dromen beheerst! Eindelijk een ontzettend goed boek over onze grootste taboe, De Dood. Jason Mott heeft met het boek, ”De teruggekeerden”, ons een plek gegeven waar de harde, onverschillige regels van leven en dood niet bestaan, en waar mensen weer kunnen samenzijn met hun dierbaren. Een plek waar geliefde herenigd kunnen worden. In dit boek een plek waar een jongetje afscheid kan nemen van zijn moeder. Opeens realiseer je je dat het goed is zoals het is, geen schuld, geen pijn. Dit boek bezorgde mij kippenvel, en ik zie uit naar de film. Wat een prachtig meeslepend verhaal. Ik was zo enthousiast dat ik ook drie dagen aan iedereen die het maar horen wilde vertelde wat voor verhaal ik aan het lezen was, stel je toch voor dat iedereen die overleden was , weer terug kwam op aarde. Zie ook de prachtige boektrailer. Een absolute aanrader.
________________________________________

De beschrijving van Notjustanybook over de Teruggekeerden sprak me erg aan, maakte me nieuwsgierig en daarom besloot ik het boek te gaan lezen. Helaas beantwoordde het verhaal niet aan mijn verwachtingen. Na aanvang van het verhaal blijft het lang hangen in meer van hetzelfde. Het is dan langdradig en ik vroeg me steeds af waar het nu uiteindelijk naar toe zou leiden. Het einde leest dan wel weer vlot en dan valt er wel e.e.a. op zijn plaats. Tussen de hoofdstukken over de hoofdpersonen zit steeds een hoofdstuk over een teruggekeerde waarvan mij voor een groot deel het verband ontbreekt.
Alles bij elkaar genomen vind ik het een redelijk verhaal, maar het had voor mij wel korter mogen zijn en met minder "tussenhoofdstukken".

Als je een dierbare verloren hebt zou je er alles voor over hebben om elkaar nog één keer te mogen zien, nog één keer te knuffelen en nog één keer te zeggen hoeveel je van iemand houdt. In De teruggekeerden van Jason Mott, wordt deze droom werkelijkheid. Wereldwijd staan er mensen op uit de dood. Niemand kan vertellen wat er aan de hand is. -Waarom keren de doden terug?
-Zijn het wel echte mensen?
- Is het een wonder van God?
-Zit de duivel er achter? -
Is het einde der tijden in zicht? Een hereniging die voor velen begon als een mooie droom eindigt al snel in een nachtmerrie. Naarmate het aantal mensen dat terugkeert groeit, groeien ook de geruchten, de onrusten en de angst.

Harold en Lucille Hargrave hebben hun zoontje Jacob verloren aan de verdrinkingsdood. Vijftig jaar later staat hun zoon plotseling weer voor hun deur. Jacob is nog steeds de kleine jongen van 8 jaar, Harold en Lucille zijn inmiddels hoog bejaard. Voor Lucille is de terugkeer van Jacob een god’s wonder. De leegte in haar leven wordt weer opgevuld. Harold daarentegen is verward door Jacob’s terugkeer. Hij heeft het verlies van zijn kind nooit verwerkt en twijfelt over de echtheid van de jongen. Naarmate de situatie in hun woonplaats steeds onveiliger wordt voor Jacob en de andere teruggekeerden, verandert Harold van een twijfelaar in een vader die helemaal achter zijn zoon staat. Terwijl hij Jacob bescherming biedt tegen de opstandige dorpelingen wordt hij meer en meer verlost van zijn pijn en de schuldgevoelens die hij vijftig jaar lang met zich meegedragen heeft.

Ik heb al vaker boeken gelezen over de terugkeer van overledenen. Deze gingen dan over zombies en ander wraakzuchtig gespuis. Omdat ik dit zo langzamerhand een beetje zat begin te worden was ik van te voren niet zo heel erg enthousiast over het boek. Omdat een vriendin van mij heel positief was én omdat uitgeverij Harlequin rondstrooide met het boek ging ik overstag. Tja, gratis is mijn favoriete woord…. Al snel werd mij duidelijk dat dit boek zich onderscheidt van de rest. Het boek is beslist geen thriller. Het is een verhaal met een boodschap, een verhaal wat je aan het denken zet. _Heb ik zelf eigenlijk wel het overlijden van mijn dierbare verwerkt/ geaccepteerd? _Hoe zou ik reageren als hij/ zij plotseling voor mijn deur zou staan? _Stel nu dat je overleden man/ vrouw voor de deur staat, terwijl je alweer een jaartje of wat gelukkig bent met iemand anders._Wat doen we met de foute types die terug keren. Geven we die een tweede kans of sturen we ze meteen weer terug naar waar ze vandaan komen? En waar komen ze eigenlijk vandaan? Het verhaal ontroerde mij ook op z’n tijd, vooral de stukken waarin Jacob’s ouders vertelde hoe zij beide met hun verdriet omgingen en hoe zij in de vijftig jaar uit elkaar zijn gegroeid. Het einde vond ik erg verrassend. 380 bladzijden lang heb ik mij afgevraagd wat de bedoeling kan zijn van de terugkeer van al die overledenen. Maar toen Jacob net zo plotseling verdween als dat hij gekomen was werd dit mij duidelijk. Nu Harold vrede gevonden had met de situatie, zat Jacob’s taak op aarde er weer op. Wat zou ik de vele ouders, die een kind door hun schuld verloren hebben, ook de mogelijkheid gunnen om alles nog even uit te praten met elkaar.

http://www.youtube.com/watch?v=-JVwanvFc0

Toen ik over dit boek hoorde, stond ik er nog sceptisch tegenover. Ik ben niet van de horror verhalen en ik dacht in 1e instantie dat dit puur horror was.
Maar door reacties van anderen kreeg ik het idee, dat ik fout zat en wilde toch dit boek gaan lezen.

Op een dag staat Jacob, zoon van Lucille en Harold voor de deur, samen met iemand van het Bureau van Teruggekeerden. Jacob was 50 jaar geleden verdronken.
Daar begint het verhaal omtrent alle onverklaarbare Teruggekeerden. Hoe het Bureau probeert deze weer te herenigen met hun familieleden. Dat er op een gegeven moment zoveel Teruggekeerden zijn, dat er een soort van kamp wordt opgericht in een oude school in Arcadia, het dorp waar Lucille en Harold wonen.
Je leest hoe mensen plots van standpunt kunnen veranderen als toch hun geliefden terugkeren. Hoe er een opstand ontstaat van de Levenden tov de Teruggekeerden.
Er zijn hoofdstukken geschreven vanuit de Levenden en stukjes van de Teruggekeerden.
Hoe verder je komt, hoe meer je beseft dat er toch een soort van boodschap zit in dit verhaal. Niet hoe de Teruggekeerden overleden zijn of vermoord zijn.

Ik vond het op een gegeven moment een aangrijpend verhaal en er zaten best wel stukjes tussen waarbij ik moest slikken van emotie. Ik raad dit boek zeker aan om te lezen! Het is geen horror en gruwelboek!

De teruggekeerden is een vlot weglezende roman over de vraag hoe het zou zijn als een dierbare overledene terug zou keren. Hierbij komen zowel de angst van mensen ten aanzien van het onbekende, als de emotionele achtbaan waar familie doorheen gaat, goed naar voren. Het verhaal heeft als rode lijn de achtjarige Jacob die ruim vijftig jaar na zijn overlijden terugkeert naar zijn ouders.
In typische Harlequin-stijl leest het verhaal makkelijk weg. Wel vond ik de personages, de hoofdpersoon en zijn ouders daargelaten, wat vlak en karikaturaal beschreven. Dat maakte het soms lastig om mijn aandacht bij het verhaal te houden. De plotlijn van Jacob en zijn ouders maakte toch dat ik door bleef lezen en zelfs af en toe onroerd was. En het idee achter het boek, over wat het voor mensen betekent als geliefden uit je verleden weer ineens voor je neus staan, vind ik mooi neergezet. Geen antwoorden op leven na de dood, geen zombies of paranormale zaken, alleen mensen die er ineens weer zijn en uiteindelijk ook weer blijken te verdwijnen.
Al met al een prima boek voor de vakantie, niet te ingewikkeld, boeiend genoeg en het leest lekker weg.

Ik had verwacht dat het boek zou zijn als de serie The 4400 of de serie Alcatraz waarin ook mensen terugkomen nadat ze doodgewaand zijn maar het boek is geen echt actie of SF- verhaal. Ik verheug me al erg op de verfilming.Het is een boek dat je graag langzaam leest. Het is erg beeldend beschreven hoe het landschap eruit ziet, hoe mensen met elkaar omgaan als gezin en als gemeenschap, hoe ze zich voelen en hoe ze uiteindelijk tot hun daden komen.
Ik weet zeker dat ik dit boek nog eens ga herlezen, al is het maar om mogelijk toch antwoorden te vinden op de vragen die dit boek oproept. Het verhaal laat je nog lang nadenken over het thema dood en als een boek je nachten beheerst, heb je een echt goed boek in handen.

De Amerikaanse dichter Jason Mott verloor in 2010 zijn moeder. Ook zijn vader leeft niet meer. Een aantal weken na de sterfdag van zijn moeder, droomde hij over haar. Thuiskomend van zijn werk, zat zijn moeder aan de keukentafel op hem te wachten. Het enige wat ze in de droom deden, was praten over wat er in zijn leven was gebeurd na haar dood. Mott vond de droom beangstigend en vroeg zich af wat er zou gebeuren als het gedroomde werkelijkheid zou worden. Als zijn dode moeder – en meer overledenen - in het leven zouden terugkeren. Wat dan? Uit die gedachte is het idee ontstaan voor De Teruggekeerden, zijn debuut in het thrillergenre.

Vol ongeloof is Harold Hargrave als hij op een dag de voordeur opent en daar een jongentje naast een donkere vreemdeling in pak ziet staan. De man in het strak gesneden pak is hem onbekend, maar het jongentje kent hij maar al te goed: het is zijn overleden zoon Jacob, die een halve eeuw geleden verdronk in een rivier. Als de vreemde man, lid van het Internationaal Bureau voor de Teruggekeerden, Harold tot rust heeft weten te manen, legt hij het hen uit. Want ook moeder Lucille is versuft en verbaasd over deze merkwaardige verschijning. Het blijkt dat er overal ter wereld mensen zijn teruggekeerd uit de dood. Zomaar ineens zijn ze er weer. Waar ze vandaan komen, wat ze zijn en hoe dit mogelijk is, weet de man van het Bureau ook niet, maar feit is dat het een wonder mag heten. In eerste instantie wil Harold niks weten van de opmerkelijke terugkeer van zijn zoon. ‘Het kan niet mijn echte zoon zijn, die heb ik namelijk een halve eeuw geleden dood uit de rivier gevist.’ Toch nemen Harold en Lucille Jacob weer in huis en beschermen de jongen met al hun liefde.
Elders in de wereld duiken er steeds meer Teruggekeerden op. De nooit overleden bevolking – De Ware Levenden – weten niet wat ze ermee aan moeten; de Teruggekeerden nemen immers hun leefgebieden in. Er worden kampen opgezet waarin de Teruggekeerden worden opgesloten. En langzaamaan groeit de haat jegens de mysterieuze verschijningen. Er ontstaat een grimmige sfeer en in de chaos gebeuren er een aantal mensonterende dingen. Met dramatische gevolgen..

De Teruggekeerden krijgt het predicaat thriller, maar dat is het zeker niet. Daarvoor is het verhaaltempo te traag, de wendingen te voorspelbaar en de spanning te weinig aanwezig. Het is een verhaal dat je enkele dagen kunt laten liggen, om er later weer gemakkelijk in te kunnen beginnen. Er gebeurt te weinig om je aan het verhaal vast te kunnen klampen. De behoefte om te weten hoe het afloopt, is de enige reden dat je door blijft lezen. Ook mag gezegd worden dat Mott een mooie, poëtische schrijfstijl heeft, welke prettig wegleest.

De betekenis die je tussen de regels door kunt vaststellen, is prachtig. De angst voor het onbekende, vergeving en verzoening voor overleden dierbaren, en een mogelijkheid om gemiste kansen te vervullen, hebben een ontroerende impact en bieden genoeg stof om over na te denken. Voortdurend zal de lezer voor zichzelf een spiegel houden en zich afvragen wat hij/zij in een soortgelijke situatie zal doen. Dat is ook de vraag die Jason Mott met dit boek heeft willen beantwoorden: zou jij de kans grijpen om te herinneren wat liefde is als een overleden dierbare terug zou keren uit de dood? Of zijn de herinneringen over die dierbare(n) genoeg om te begrijpen wat liefde is?

Het moraal van het verhaal is geweldig, de achterliggende gedachtes zijn aangrijpend en de stijl van schrijven is beeldend, maar verder brengt De Teruggekeerden onvoldoende om me echt te boeien. De betekenis is mooier dan het verhaal..