Ik zie, ik zie..

Al met al is Ik zie, ik zie… een geweldige thriller voor een jongvolwassene. Dit komt vooral omdat Ik zie, ik zie… een spannend en mysterieus verhaal is. Alhoewel het eerste gedeelte van Ik zie, ik zie… wel iets enerverende had gemogen. Desondanks drukken Emma en Travis op een positieve en leuke een stempel op het verhaal. --> Vanaf 13 juli is de hele recensie te lezen op mijn blog: www.elinebooks.com

Superspannende thriller! Het doet qua sfeer echt denken aan van die politiethrillers en Silence of the Lambs-achtige films, en dat het dan met jongeren in de hoofdrol is, is extra leuk. Interessante personages en goede sfeer. Je moet er even inkomen, maar dan leg je het niet meer weg!

Een schaakspel tussen FBI en seriemoordenaar, waar jongvolwassenen tegen alle verwachtingen in het geheime wapen zijn. Emma en Travis, beide achttien jaar, worden gerekruteerd door de FBI voor een onderzoek. Ze blijken niet alleen perfect geschikt voor hun rollen maar vullen elkaar ook geweldig aan. Hun eigenlijke doel verandert hiermee dan ook en als ze eenmaal betrokken zijn kom je niet meer van ze af.

‘Niemand kiest voor het kwaad om het kwaad, hij ziet het alleen aan voor geluk, voor het goede dat hij zoekt.’

Zowel Emma als Travis hebben een heftig verleden dat ze op een bijzondere manier bindt met dit werk. Ze worden ingehuurd om gesprekken te voeren met ex-moordenaars maar raken steeds meer betrokken bij een lopend onderzoek en zetten alles op alles om hierbij te kunnen helpen. Hun inzichten zijn heel interessant om te volgen en erg nuttig voor de lopende zaak, zeker omdat de slachtoffers allemaal tieners zijn. Er komen de nodige obstakels op hun weg en het wordt zelfs gevaarlijk.

Ik heb genoten van dit boek. Het bevat genoeg spanning en heeft echte puzzel en detective elementen Er zitten gruwelijke details in over de seriemoordenaars en interessante stukken. Aan het begin van het boek had het wel mijn interesse maar moest de spanning nog even opbouwen voor mij. De combinatie aan young adult en thriller zoals deze in dit boek is neergezet vond ik bijzonder om te lezen.

Ellie Marney is de prijswinnende auteur van negen YA-misdaadromans, waaronder de Every-serie en de Circus Hearts-serie, alsmede de romans ‘No Limits’ en ‘White Nights’. Ze is achter de schermen geweest bij het Westminster Public Mortuary in Londen en heeft specialisten in forensische pathologie-anatomie over de hele wereld geïnterviewd op jacht naar precies de juiste bloederige details. Mogelijk weet ze hoe je de perfecte moord kunt plegen. Marney heeft in Indonesië, India en Singapore gewoond en heeft zich daarna gevestigd in Australië met haar man en vier zoons. ‘Ik zie, ik zie’ is haar nieuwste YA-thriller.

‘Ik zie, ik zie’ speelt zich af in 1982. Emma Lewis en Travis Bell worden door de FBI benaderd om gesprekken aan te gaan met minderjarige seriemoordenaars, onder wie de beruchte Simon Gutmunsson. Omdat Emma en Travis van dezelfde leeftijd zijn als de gedetineerden hopen ze wat meer informatie los te krijgen. Beiden hebben in het verleden te maken gehad met de praktijken van een seriemoordenaar. Het blijft niet alleen bij de gesprekken want ze worden opgeschrikt door een nieuwe zaak: iemand heeft het op tieners voorzien. De klok tikt en de enige die hun verder kan helpen is Simon. Welk spel speelt hij met Emma en wat weet hij over de identiteit van de dader?

‘Ik zie, ik zie’ is de nieuwste YA-thriller van Ellie Marney. Alhoewel ze negen YA-misdaadromans op haar naam heeft staan, is ze in ons land nog niet zo bekend. Het verhaal speelt zich af in 1982, waarom de auteur hiervoor heeft gekozen is ons niet duidelijk geworden en de vraag speelt dan ook waarom 1982 en niet nu. Emma Lewis en Travis Bell worden gerekruteerd door de FBI om voor hun onderzoek te doen. Ze zijn de geschikte kandidaten omdat Emma de enige overlevende is van een seriemoordenaar en Travis zijn vader doodgeschoten is door een andere seriemoordenaar. De bedoeling is om de minderjarige seriemoordenaars in de gevangenis te interviewen om zo meer informatie los te krijgen over hun motieven. De FBI heeft een nieuw onderzoek opgezet omdat ze vastlopen in hun gesprekken en hopen dat de jonge gedetineerden liever praten met leeftijdsgenoten. Wanneer het land wordt opgeschrikt door weer een seriemoordenaar, die het op tieners heeft voorzien, blijft het voor Emma en Travis niet alleen bij de interviews maar gaan ze onverwacht mee het veld in. Het lijkt erop dat de enige die hun meer informatie kan verstrekken Simon Gutmunsson is, een jonge seriemoordenaar. Waarom wil Simon alleen maar met Emma praten en wat weet hij van de dader?

‘Ik zie, ik zie’ is een traag opgebouwde thriller. Het heeft het kopje YA meegekregen, maar afgezien van de jeugdige hoofdpersonages is het niet te merken dat het voor deze doelgroep is geschreven. De gruwelijke gebeurtenissen passen ook beter bij een thriller voor volwassenen dan bij de YA doelgroep. De schrijfstijl is vlot en de plot mooi uitgewerkt maar erg traag, het kabbelt wat voort. Pas na tweederde van het verhaal stijgt de spanning snel en komen er bloedstollende scènes voorbij. Eindelijk is er dan die spanning waarop de lezer best lang heeft moeten wachten. Het verhaal wordt verteld vanuit Emma, zit goed in elkaar maar de auteur had wat meer aandacht kunnen besteden aan het uitwerken van de diverse personages zodat ze wat meer diepgang krijgen. Een storende factor is de beschrijving van verschillende personages: witte man, of zwarte vrouw etc. Voor sommige personages heeft het geen toegevoegde waarde wat voor huidskleur deze persoon heeft. Zeker in deze tijd komt dat storend op mij over.

Alhoewel we wat langer op de echte thrillereffecten moeten wachten is ‘Ik zie, ik zie’ een originele thriller waar menigeen van zal genieten.

Het is lang geleden dat ik een thriller heb gelezen die je vanaf de eerste pagina beetpakt en niet meer loslaat tot de laatste pagina. Het is een YA maar daar heb ik helemaal niks van gemerkt. De hoofdpersonen Emma en Travis zijn erg volwassen voor hun leeftijd. Dat komt denk ik doordat ze al aardig wat hebben meegemaakt in hun korte leven.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven en dat maakt dat het verhaal dynamischer is. De personages zijn goed uitgewerkt waardoor je ze beter leert kennen en een connectie mee krijgt. De gelijkenissen met Silence of the Lambs zijn duidelijk maar zeker niet storend. Ik heb erg genoten van het kat en muis spelletje dat de seriemoordenaar Simon speelt met Emma en Travis.

In de YA-thriller 'ik zie, ik zie' maakt de lezer kennis met Emma. Zij wist te ontsnappen uit de handen van één of andere psychopaat. De FBI wil haar, en een leeftijdsgenoot genaamd Travis, inzetten bij enkele ondervragingen. Tieners die in de gevangenis een reeks seriemoordenaars moeten interviewen om nieuwe informatie te ontdekken. Waarbij de seriemoordenaars eveneens tieners blijken te zijn. Al gauw geraken Emma en Travis verwikkeld in een nieuwe zaak.

Hoewel het boek aangeduid staat als YA, voelt het op sommige momenten net wat volwassener aan. Dit maakt dat het voor de lezer niet geloofwaardig overkomt dat zowel Emma als Travis 'maar' tieners zijn. De woordkeuze is soms wat stijf en de manier van vertellen lijkt niet geheel te passen bij de leeftijd van de hoofdpersonen en de doelgroep.
Overigens heeft de auteur een aangename schrijfstijl die relatief vlot aanvoelt. Sommige stukken zijn zeer stroef terwijl andere delen als een gek voorbij razen. Dit heeft eerder te maken met de manier van vertellen dan dat het gelinkt kan worden aan het tempo van dit boek. Het tempo ligt over het algemeen goed. Het is niet zo dat de auteur je eeuwig op antwoorden laat wachten.
Het geven van hints naar de dader, gebeurt gestaag. Langs de andere kant zijn de hints allesbehalve duidelijk als je uiteindelijk de dader kent. De auteur probeert de lezer enerzijds op het foute spoor te zetten en anderzijds geeft de auteur ook de ruimte om na te denken over wie de potentiële dader zou kunnen zijn.
De dader is uiteindelijk een grote verrassing, maar voornamelijk omdat het bijna niet mogelijk was om dit vooraf in te schatten. Overigens past deze methode bij het verhaal. Voornamelijk de naïviteit van enkele personages komt op de voorgrond te liggen hierdoor.
Er is best wat aandacht besteed aan de plot. Het verhaal zit goed in elkaar en is ook zeer sterk. Als lezer wil je graag weten hoe het afloopt, maar ben je ook benieuwd naar de individuele verhalen van de personages die op zich niets met de plot te maken hebben. De auteur zoomt ook in op die achtergrondverhalen wat maakt dat je als lezer voldoende pauzes tussen de 'spannende momenten' in hebt.
Op zich zijn er enkele spannende scènes naar het einde toe, maar in grote lijnen blijft de spanning een beetje uit.
De achterflap vermeld een jaartal. Het boek zou zich moeten afspelen in de jaren '80. Overigens werd hier niets mee gedaan. Hoewel de setting en sfeer zeer sterk waren (hierbij denkt de lezer dan meteen aan de scène waar Emma en Travis geconfronteerd worden met een crime scène), was het niet bepaald historisch te noemen.
Veel kansen om te linken naar dat decennium, werden links gelaten. Over het algemeen voelt het verhaal eerder hedendaags aan.

Ik vond het een prima boek, maar daar blijft het helaas een beetje bij. Ik vond het jammer dat het jaartal niet meer benut werd in de al zeer sterke setting. Vooral het feit dat ik het boek niet zo spannend vond als recensies enz. lieten vermoeden, zat me een beetje dwars. De opbouw van de spanning verloopt wat moeizaam maar na een tijdje was ik er helemaal in mee. Helaas waren de noodzakelijke spannende momenten voor mij wat te afwezig.

Als enorme horrorliefhebber en fan van Silence of the Lambs, kon ik een boek dat aangeprezen werd als Mindhunter meets The Silence of the Lambs niet afwijzen. De verwachtingen zijn dan ook meteen hoog. Kan bekend auteur Ellie Marney deze waarmaken?

1982. De 18-jarige Emma en Travis worden door de FBI benaderd om jonge seriemoordenaars in de gevangenis te interviewen. De FBI hoopt dat zij door hun jonge leeftijd nieuwe informatie loskrijgen in deze cold cases. Algauw worden ze echter opgeschrikt door nieuwe moorden: iemand heeft het op tieners gemunt. De tijd dringt en de enige die hen kan helpen is de beruchte seriemoordenaar Simon Gutmansson. Deze 19-jarige meestermanipulator heeft zijn oog op Emma laten vallen. Welk spel speelt hij met haar? En wat weet Simon over de moordenaar die actief is?

Nu ik de korte samenvatting opnieuw lees na het lezen van het boek denk ik ‘huh, speelde het zich af in 1982?’, daar heb ik namelijk niks van gemerkt, maar goed. Mijn tweede reactie tijdens en na het lezen van het boek is meteen: ‘Ja, de vergelijking met Silence of the Lambs is goed gevonden’. Het lijkt namelijk enorm op de welbekende blockbuster.

Origineel is Ik zie, ik zie… geschreven voor jongeren, maar ik denk dat ze dit later hebben aangepast om een breder publiek aan te spreken. Niet gek, want er komen een hoop brute moorden aan te pas en ik denk niet dat een vijftienjarige hierop zit te wachten. Waarom de twee jongeren die de moorden onderzoeken, Emma en Travis, 18 jaar zijn, is me wel een beetje een raadsel. Het is namelijk niet nodig en maakt het verhaal een beetje ongeloofwaardig, omdat ze wel erg volwassen zijn in hun doen en laten. De schrijfstijl is dan wel weer universeel (voor jongeren én volwassenen), Marney heeft een heerlijke schrijfstijl die erg spannend en beeldend is, en toch leest als een trein.

Ik zie, ik zie… is een spannende thriller die lekker doorleest en een aantal goede plotwendingen bevat. Ik stoorde me er echter enorm aan dat het bijna een exacte, maar jongere kopie is van The Silence of the Lambs, in plaats van een gevalletje ‘voor de fans van’.
Emma lijkt op Clarice, een slimme, jonge FBI-agente die veel gaat hardlopen en wordt gevraagd met wijze seriemoordenaar Gutmansson te gaan praten, die haar enorm intrigrerend vindt. Zij geeft hem informatie over haarzelf in ruil voor zijn informatie over de beul, ofwel de seriemoordenaar die op dat moment actief is (de beul, Buffulo Bill, hmmm). Dit maakt het geheel weinig origineel en de gelijkenissen zijn bijna irritant te noemen. Desondanks heb ik me vermaakt met deze thriller en is het absoluut geen slecht boek. Mijn advies is dan ook om hem zeker te lezen als je een fan bent van spannende (seriemoordenaar) thrillers, maar Mindhunter en the Silence of the Lambs niet hebt gezien of gelezen.

Ik zie, ik zie – Ellie Marney

1982. De 18-jarige Emma en Travis worden door de FBI benaderd om jonge seriemoordenaars in de gevangenis te interviewen. De FBI hoopt dat zij door hun jonge leeftijd nieuwe informatie loskrijgen in deze cold cases. Algauw worden ze echter opgeschrikt door nieuwe moorden: iemand heeft het op tieners gemunt. Bovendien is Emma de enige overlevende van een seriemoordenaar. Misschien ontdekt zij dingen die anderen niet opvallen?
De tijd dringt en de enige die hen kan helpen is de beruchte seriemoordenaar Simon Gutmansson. Deze 19-jarige meestermanipulator heeft zijn oog op Emma laten vallen. Welk spel speelt hij met haar? En wat weet Simon over de moordenaar die actief is?

De cover van deze YA sprak me meteen aan: mysterieus door het halve gezicht achter het gaas, de titel met de bloedrode letters en daarbij de zin ‘Mindhunter meets The Silence of the Lambs in deze bloedstollende thriller’. Dat belooft meteen al veel goeds.

Het verhaal leest vlot door de fijne schrijfstijl De spanning wordt langzaam opgebouwd; eerst traag, maar uiteindelijk komt de vaart er steeds meer in en gaat het in een huiveringwekkend tempo naar de ontknoping.

De hoofdpersonages Emma en Travis zijn erg volwassen voor hun leeftijd. Ze hebben dan ook al het één en ander mee gemaakt.
Het verhaal wordt verteld vanuit wisselend perspectief, iets wat ik zelf altijd erg fijn vind. Je krijgt zo een steeds beter en ook breder beeld van de gebeurtenissen. Al lezend leer je beide personages dan ook steeds beter kennen.

Ergens halverwege zat ik helemaal in het verhaal en kon niet meer stoppen met lezen. En al had ik vooraf wat meer FBI onderzoek verwacht, het verhaal bleef beklemmend, super spannend en soms zelfs luguber. Een echte thriller. En ook als volwassene kom je hierbij op het puntje van je stoel te zitten!

Ik zie, ik zie greep meteen mijn aandacht door de cover. Het begin vond ik even moeilijk om in te komen, maar dat duurde niet lang.
Vond het zo jammer toen ik het uit had.
Het is een boek dat bij elk hoofdstuk weer met een cliffhanger eindigt en waarbij je denkt, ik moet verder.
Het is dan ook moeilijk om neer te leggen.

Zeker een aanrader!!!