Mij zie je niet Mij zie je niet

Geschreven bij Mij zie je niet

Na de reviews te hebben gelezen, had ik er meer van verwacht. Het is niet heel erg spannend, soms zelfs wat langdradig.
Het plot is dan wel verrassend en goed bedacht!

Loes den Hollander is zonder enige twijfel de ongekroonde koningin van de Nederlandse thrillerschrijvers. Zij geeft blijk van een ongeëvenaarde productiviteit in combinatie met een constant hoge kwaliteit.
Het vandaag verschenen “Mij zie je niet” is de drieëntwintigste (!) thriller van haar hand. Een bijna onwerkelijke serie, geschreven in een tijdsbestek van slechts ruim twaalf jaar. Daarin verschenen onder meer ook nog drie uitstekende bundels met korte verhalen van Den Hollander.
“Mij zie je niet” is geschreven in 85 korte hoofdstukken. Die hebben ofwel de ik-figuur als “verteller” ofwel als centrale persoon Jeantine van Dis. Reeds de eerste zin van het boek zet de lezer op scherp:
“Je kind begraven is het ergste dat je kan overkomen.”
Die zin komt uit de gedachtewereld van een moeder wier dochter op dertienjarige leeftijd uit het leven is gestapt omdat ze op school voortdurend gepest werd. Haar moeder is vervuld van wraakgedachten en geeft de lezer voortdurend nieuwe, soms versluierde inkijkjes in haar plannen om wraak te nemen op mensen die zij verantwoordelijk acht voor haar leed rond de zelfdoding van haar dochter.
“Het leek of leraren en directies nog nooit hadden gehoord van pestgedrag en vooral niet wisten wat dit kon aanrichten. De een na de ander beweerde steil achterovergevallen te zijn toen ze het verschrikkelijke nieuws over een van hun leerlingen hoorden. Pesterijen werden afgedaan als onderdeel van persoonlijke ontwikkeling en in die zin consequent gebagatelliseerd.”
Onthutsende dagboekfragmenten van de dochter komen daarbij voorbij. De wraakzuchtige richt haar pijlen vooral op Jeantine van Dis. Deze vrouw heeft een vrij gecompliceerd leven, zowel in het heden als in haar recente verleden. Voor de lezer is het overigens helemaal niet ingewikkeld, het wel en wee van Jeantine en haar man Jerome wordt glashelder weergegeven.
Pesten, huwelijksproblemen, insluipingen, bedreigingen, nare incidenten, lastige tot bijna onhandelbare buren, onvervulde kinderwensen, roddelcircuits, bemoeizieke buurvrouwen, valse beweringen, manipulatie, het zijn voorbeelden van wat er zoal in het intrigerende verhaal aan de orde komt. Het spoilergevaar is levensgroot, méér kan er over het verhaal hier dan ook nauwelijks worden gezegd.
Het is al vaker gezegd, Loes den Hollander heeft een pen van ongekende souplesse. Haar taalgebruik is even eenvoudig als doeltreffend. Met korte kernachtige zinnen zonder complex taalgebruik schept zij razendsnel de intrigerende sfeer waarin de lezer verdrinkt in spanning en leesgenoegen. De schrijfstijl van Loes is onovertroffen en weinig geëvenaard. Het lijkt wel alsof het verhaal uit de losse pols is geschreven maar bij aandachtige lezing blijkt het tegendeel waar. Alles is haarfijn op elkaar afgestemd, en de schrijfster heeft op knappe wijze een web van gevarieerde intriges gesponnen waarin de lezer van meet af aan gevangen raakt.
De ontknoping is zelfs voor de meest doorgewinterde thrillerlezer een complete verrassing. En de slotscène is behoorlijk aangrijpend …
Loes den Hollander heeft met haar nieuwe boek een absolute topprestatie geleverd. “Mij zie je niet” is een geweldig boek dat de allerhoogste waardering verdient. Vijf heldere sterren derhalve voor dit boek !

Naschrift: het is algemeen bekend dat Loes den Hollander en haar echtgenoot Harry sinds begin 2017 zeer grote problemen met hun beider gezondheid hebben ondervonden. Gelukkig hebben ze nu allebei de stijgende lijn weer te pakken. De waardering van “Mij zie je niet” in deze recensie is op geen enkele wijze daardoor beïnvloed. Het kunnen schrijven van zo’n fantastisch boek onder deze omstandigheden is welhaast ondenkbaar, maar Loes heeft het geflikt. Ze verdient alle respect en grote hulde!

Geschreven bij Mij zie je niet

¶ Geen mens kan je troosten zoals een hond dat kan, niemand zal je onvoorwaardelijker trouw zijn. ¶

Loes den Hollander schreef hiermee een psychologische thriller van grote hoogte. Met een ladder klauter je steeds dieper in de psyche van de "ik". Maar ook in die van Jeantine. Beide karakters hebben iets met moederschap. Beide hebben iets verloren. Verdriet en pijn zijn hen beide niet vreemd. Het karakter De grote onbekende "Ik" is wel een beetje vreemd en ontpopt zich tot een sluwe vos met een twisted mind. Een wolf in schaapskleding. Die kleding verwisselt ze ook steeds, om niet herkent te worden. Op de begraafplaats of op andere plaatsten, zoals de Jumbo. In dit verhaal is de Jumbo het verijdelde dorpscafé: een plaats voor alle roddels. Ook een komische noot in dit dramatische verhaal. De weken van Jeantine worden steeds zwaarder, terwijl die van de onbekende "ik" steeds spannender worden. Haar snode plannen ontwikkelen zich explosief.

"Mij zie je niet" is als een sluipend gif, wat langzaam bij je binnenkomt. En dan toeschiet. Om nog lang de effecten te bemerken. De pijn die de "Ik" ervaart is bijna voelbaar, haar emoties gaan je onder de huid zitten. Onder de indruk van deze psychologische thriller, met actueel en triest thema, een niveau van grote hoogte.

Waardering* 5 sterren.

“Mij zie je niet” heeft een erg mooie omslag, van verschillende papiersoorten, de dame in kwestie kijkt je zeer indringend aan en geeft je een onheilspellend gevoel. Wat weet Loes ons ditmaal te brengen. “Mij zie je niet” is het tweede boek wat verschijnt onder Uitgeverij De Crime Compagnie, in maart dit jaar liet Loes ons allen flink schrikken, en dan toch… is het augustus en ligt “Mijn zie je niet ” in de winkels. Wauw, wat een kanjer.

Met een korte huivering lees ik het eerste hoofdstuk; “Oké... gaat het zo`n boek worden” ik zet me schrap en lees snel door. De korte hoofdstukken lezen als een trein, en zijn geschreven vanuit twee karakters, Ik en Jeantine. En voor Ik .. Berg je maar! Er ligt een pittige lading op het verhaal, het onderwerp is er dan ook niet zomaar één. Het is helaas actueel en Loes weet je te raken, haar openheid zal je niet onberoerd laten.

Dat de Ik - hoofdpersonage boos is, is zacht uitgedrukt, haar woede, waar je bijna bang van wordt als lezer, weet Loes goed over te brengen. Je kunt er niet omheen de haat, de woede de boosheid laten je als lezer sidderen. Leek Loes in het voorgaande boek “Onderuitgehaald” een verandering door te maken, dit wordt in “Mij zie je niet” verder doorgevoerd. Het is dreigender, grimmiger en doortastender. Het maakt het boek echter, de manier waarop Loes in dit verhaal de personages heeft neergezet, is in enerzijds bijna meelijwekkend en anderzijds gaan er allerlei emoties door je hoofd, angst, irritatie, boosheid en verontrusting. Er gebeurt veel tijdens het lezen, je zult je zeker niet vervelen, en dat is een voorzichtig statement. Met “Mij zie je niet” heb je een pareltje in handen, zo eentje waarbij je meerdere malen moet slikken van angst, de woede stuitert het boek uit, en de verhaallijn heeft je in zijn greep en deze zal je pas los kunnen laten bij de laatste zin. En wat je dan voelt?______Zal voor iedereen anders zijn, vertwijfeling, medelijden, gerechtigheid.
Loes mag wat mij betreft door gaan met deze stijl dat vind ik niet raar... Maar heel bijzonder en vooral Gruwelijk fijn

Zo. Mag ik even bijkomen?
Wat een boek zeg!
En hoe ga ik hier nu een recensie over schrijven zonder iets prijs te geven?

De eerste zin van het eerste hoofdstuk zet meteen de toon: ‘Je kind begraven is het ergste dat je kan overkomen.’. Ik moet er zelf niet aan denken, maar het is de hoofdpersoon in dit boek overkomen.
De hoofdpersoon, ‘ik’, is haar dertienjarige dochter verloren. Dochter Amal pleegde zelfmoord nadat zij op school gruwelijk gepest werd en de dood als enige uitweg zag. ‘Ik’ gaat gebukt onder een schuldgevoel (‘waarom heb ik niets gemerkt?’), maar wordt vooral gedreven door een enorme woede. Een allesverslindende, allesomvattende woede. En die woede knalt van de pagina’s, die proef je als lezer, die voel je. Maar je voelt ook de liefde die zij voor haar dochter voelt. Op cynische, sarcastische toon vertelt ‘ik’ het verhaal van haar dochter, waar haar woede vandaan komt en wat zij allemaal van plan is. Afstandelijk en keihard is ze in haar oordeel over mensen en heel duidelijk in wat zij wil: de dood van haar dochter wreken.

[Blijf maar bij me uit de buurt, want ook jij kunt mijn volgende doelwit zijn.]

Het perspectief wisselt tussen ‘ik’ en Jeantine van Dis. Samen met haar man Jerome woont Jeantine nog niet zo lang in het dorp en ze probeert er haar plek te vinden. Jeantine heeft het zwaar. Haar verleden wordt langzaam uit de doeken gedaan en je begrijpt als lezer waarom zij zich het liefst verstopt voor de buitenwereld. Haar huwelijk met Jerome lijdt enorm onder het trauma dat hen is overkomen en dat is bij lange na nog niet alles, maar het spoilergevaar is zo groot, dat ik daar verder niet over uitwijd. Dat moet je vooral zelf maar lezen, maar de machteloosheid en het verdriet van Jeantine is net zo voelbaar als de woede van ‘ik’.

[Je leest het goed, slachtoffers. Meervoud. Als ik dan toch bezig ben, ruim ik meteen maar de hele shit op. Want zeg nu zelf, waarom half werk leveren?]

Mij zie je niet is geschreven in korte hoofdstukken, wisselend van perspectief tussen ‘ik’ en Jeantine. In de hoofdstukken van ‘ik’ zijn ook passages uit het dagboek van Amal verwerkt. De kwetsbare woorden van Amal zorgen ervoor dat je, ondanks de harde toon van ‘ik’ en de kilheid waarmee zij haar gedachten blootlegt en zich af en toe rechtstreeks tot de lezer wendt, toch ergens begrip voor haar krijgt.
Loes den Hollander schrijft to the point, duidelijk en soepel. Er is geen woord te veel of te weinig opgeschreven en ze weet de lezer vanaf de eerste bladzijde het verhaal in te trekken en geeft ze je geen tijd om even naar adem te happen. Zelfs niet als je het boek uit hebt. De toon waarmee ‘ik’ tot leven wordt gebracht, vind ik subliem en daarmee creeert Den Hollander een spanning die onder je huid gaat zitten en die alleen maar oploopt, hoe gaat dit aflopen? Wie is ‘ik’? Halverwege het verhaal denk je te weten hoe het zit, maar geloof mij maar: dat is niet zo.
Mij zie je niet grijpt je en laat je zeker nog niet los na de laatste pagina. BAM! Wat een geweldig goed boek!

Ik vond het geen goed boek. Het leest wel makkelijk weg. Erg storend dat de ik-persoon in het boek tegen de lezer gaat praten, dat komt kinderachtig over. Het pesten (wat voor mij reden was om het boek te kopen, pesten, zelfmoord en de uitwerking daarvan op de nabestaanden) komt nagenoeg niet aan bod en is eigenlijk compleet overbodig. Het gekozen slachtoffer heeft niks te maken met het verleden van de nabestaande maar is een willekeurig slachtoffer. A en B hebben diepgaande issue’s maar hey, ik straf K. Slaat nergens op.
Er zijn ook wel erg veel moeders in hetzelfde dorp die elkaar toevallig kennen en die toevallig allemaal een kind verloren hebben. Whatare the odds, ongeloofwaardig.
Eigenlijk gaat het boek gewoon over een verzuurde vrouw die een andere vrouw het leven ook zuur maakt. Té terloops wordt genoemd dat de dader al 2x eerder gemoord heeft. Waarom was dat? 3 zinnen in een boek, ook overbodige info.
Geen enkel thema is goed uitgewerkt, het boek gaat niet over pesten, het slachtoffer is te willekeurig en krijgt ook heen diepere betekenis. Dit alles kan ook niet want het is een dun boekje. Geen aanrader.

De flaptekst is al onheilspellend, opvallend kort en geeft weinig van het verhaal prijs. Dat is niet voor niets zo. Loes den Hollander heeft met ‘Mij zie je niet’ een meesterlijke thriller geschreven. Haar schrijfstijl is altijd al subliem maar opvallend zijn nu de snelle perspectiefwisselingen tussen de hoofdpersonages ‘Ik’ en Jeantine. Niet eerder in haar boeken lag het leestempo zó hoog. Door het toepassen van korte zinnen en dito hoofdstukken heeft Loes de Hollander zichzelf van een andere kant laten zien. In dit boek is ze vol overtuiging in haar personage gekropen en ‘Ik’ is degene die hard en vastberaden uithaalt naar een ieder die op haar pad komt. Afstandelijk, haast apathisch, vertelt ze je over haar intenties. Opgekropt verdriet maakt dat zij aan alles en iedereen voorbijgaat en maar aan één ding kan denken: het wreken van de dood van haar kind. Overtuigend, sterk en vastberaden. Laat je meevoeren in een onwaarschijnlijk hard scenario dat je blijft verbazen. ‘Mij zie je niet’ is zowel spannend, intrigerend en fascinerend als rauw, cynisch en keihard. Loes den Hollander past al deze elementen ogenschijnlijk zonder moeite toe in een emotioneel verhaal dat doordrongen is van verdriet, verbittering en wraakgevoelens. Hoe het haar lukt om keer op keer een thriller te schrijven van hoge kwaliteit is al bijzonder te noemen maar deze ’Mij zie je niet’ is gevoelsmatig de meest intense tot nu toe. De moederrol, en alles wat daarbij komt kijken, staat centraal in dit verhaal. Maar Loes den Hollander gaat verder dan dat. Ze tergt en test het menselijk incasseringsvermogen van haar hoofdpersonages maar óók dat van jou als lezer. Hierdoor blijf je gefascineerd en is wegleggen van het boek écht geen optie. De spanning loopt subtiel maar voelbaar op. Op een bepaald moment, ongeveer halverwege, denk je wel te weten hoe het zit maar al snel kom je tot de conclusie dat je voorbarig was en feitelijk weet je nog helemaal niets. Het enige dat duidelijk is, én dat als rode draad door het verhaal loopt, is wraak. De klap moet dus nog komen. De ramkoers die Loes den Hollander hanteert, zorgt dat ‘Mij zie je niet’ een regelrechte pageturner is geworden. Gedreven door haast bovennatuurlijke krachten gaat ‘Ik’ te werk. Slim, geniepig en onzichtbaar voor de buitenwereld. En de rol van Jeantine dan? De enige manier om daar achter te komen is deze weergaloos overtuigende thriller te gaan lezen. 5 dikke sterren! Klasse!

Een psychologische thriller over een meisje van dertien jaar dat zelfmoord pleegt omdat het zo gepest werd. Met dit gegeven gaat het verhaal verder en komen er twee partijen, de IK figuur en Jeantine. Diverse hoofdstukken en dan weer de afwisseling maar dat is allemaal zeer duidelijk.
Goed verhaal, goed uitgewerkt door de auteur. We lezen stukjes van de dochter wat er heeft plaatsgevonden en dan is de IK figuur weer aan het woord het hoe en waarom en waarom nooit wat gezegd.
We beleven het allemaal met mensen uit het stadje en de nieuwsberichten komen veelal via de Jumbo supermarkt naar voren. En zo blijft men op de hoogte. Het is de geraffineerdheid van de IK figuur en de voortgang in het boek. Er zit vaart in en ik bleef, pageturner, de psychische kant is voelbaar, andere spanning wellicht maar er zit spanning in en richting einde gebeuren een paar zaken waardoor snel het bijzondere slot volgt. Heel bijzonder plot. Het klopt helemaal.

Titel: Mij zie je niet
Auteur: Loes den Hollander
Uitgeverij: De Crime Compagnie
Publicatiedatum: augustus 2018
Aantal blz: 265

Cover
Een echte Loes cover, waarbij de naam Loes groot vermeld staat en de titel in kleur kleiner. We zien een vrouw door plastic heen gluren en direct is daar een vraag: wie is dat?

Auteur
Loes den Hollander is een echte thrillerkoningin. Ze schreef meer dan twintig thrillers en is al tien jaar een bestsellerauteur. Van haar boeken zijn meer dan 1 miljoen exemplaren verkocht.

Achterflap/samenvatting
IK WEET HOE DE HEL ERUITZIET
Ik ben een nabestaande.
Ik ben de moeder van een kind dat werd doodgepest.
Ik weet sinds die dag hoe de hel eruitziet en ik heb besloten om een paar mensen dezelfde ervaring te gunnen.

Mijn mening
Als ik het boek dichtsla, moet ik even zuchten. Wat een goed boek heeft Loes den Hollander geschreven.

Je maakt direct kennis met ‘ik’. ‘Ik’ is een vrouw die haar dochter Amal op 13-jarige leeftijd is verloren. Amal werd gepest op school en dit is haar uiteindelijk fataal geworden. Loes den Hollander snijdt hier een heftig onderwerp aan. Je voelt de woede van ‘ik’, omdat niemand in haar omgeving iets opgemerkt heeft, maar je voelt ook de liefde voor haar dochter. Ze voelt zich schuldig dat ze zelf niets gemerkt heeft. Maar de woede overheerst, ze wil de dood van haar dochter wreken…en dat kan maar op één manier volgens haar.

Het perspectief ‘ik’ wordt afgewisseld met stukken vanuit het perspectief van Jeantine. Jeantine heeft zelf ook de nodige problemen in haar leven. Zij en haar man Jerome willen graag kinderen maar dit gaat niet vanzelf. Ze is non-actief thuis van haar werk als docente op een middelbare school na een akkefietje met wat leerlingen. Gedurende het boek komen we steeds meer te weten over Jeantine.

Over het verhaal zelf wil ik niet te veel uitweiden, bang om te veel spoilers weg te geven. Wat mij enorm raakte waren de fragmenten uit het dagboek van Amal. Op dat moment voel ik zoveel pijn en medelijden. Een kind van dertien zou niet met zo’n grote last moeten hoeven rondlopen. Zo’n last dat zelfmoord de enige uitweg lijkt. Vreselijk. Ik kan en wil me daar eigenlijk niets bij voorstellen.

Loes den Hollander houdt de vaart in het boek door chronologisch te werken en toch de perspectieven regelmatig af te wisselen. Dit is een boek met een psychologische oorlogsvoering waar je U tegen zegt. Ze zuigt je in het verhaal en laat je pas los als je het boek dichtslaat. Je wilt namelijk heel graag weten wie ‘ik’ is. En waarom Jeantine zo belangrijk is in het verhaal. Dus je leest door. Dat zijn de boeken die ik graag wil lezen.

Spanning: 5
Plot: 5
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 5
Psychologie: 5

Het is dat een mens moet slapen en eten, maar verder heb ik dit boek non-stop uitgelezen. Als een boek zo weet te pakken, dan is een boek voor mij gewoon 5 sterren waard!

Leontine

Loes den Hollander vertelt met Mij Zie Je Niet een verhaal van moeders zonder dochters, zonder ooit een woord te veel te gebruiken. Ze weet daarbij de liefde van een moeder voor haar kind en het verdriet van verlies uit te drukken op een manier die, zelfs wanneer deze zich wel heel extreem uit, nooit overdreven of onecht aanvoelt. De ik-verteller is een mens dat tot uitersten gaat, maar waar je je makkelijk in kan verplaatsen - ligt de ik-verteller je echter niet, dan zul je desondanks toch moeilijk in dit boek komen:
met andere woorden, het is een gok of je dit boek geweldig zult vinden of niet. Persoonlijk zou ik de gok zeker wagen!