Naupaka Een boek over verlies, weggaan en terugkeren

Geschreven bij Naupaka

Wat een boek! Over keuzes maken. Ongeacht wat anderen vinden toch je eigen weg kiezen. Over elkaar in / uit liefde loslaten. In 1 ruk uitgelezen.

Geschreven bij Naupaka

Een emotioneel boek. moedig verhaal.

Geschreven bij Naupaka

Prachtig boek over de rouwende en helende reis van een dappere jonge vrouw die voor zichzelf kiest. Dit is een van de weinige keren geweest in mijn leven dat ik moest huilen van een boek. Jammer van de kortzichtige reacties in de reviews hierboven.

Geschreven bij Naupaka

Ik heb 'Naupaka' in één keer uitgelezen, het is prachtig!
Het bevat enerzijds het aangrijpende persoonlijke verhaal van Lideweij en anderzijds de lessen die ze leerde sinds ze voor zichzelf koos. Bij de keuze voor zichzelf gaven synchroniciteiten vaak de richting aan.
Eén van de mooiste leerpunten van het boek is dat, als je je overgeeft zoals Lidewij, je geen moeilijke keuzes meer hoeft te maken. Je hoeft slechts de stroom te volgen en je wordt geleid.
Lideweij schrijft goed, het verhaal is pakkend en wordt op natuurlijke wijze verteld. Zéér aanbevolen dus!

Geschreven bij Naupaka

Open,eerlijk en laten leiden door eigen gevoel ondanks de hele moeilijke en kwetsbare omstandigheden.

Geschreven bij Naupaka

Wat een bijzonder boek. Ik wilde niet meer stoppen met lezen en kon (bijna :-) ) niet meer stoppen met huilen. Je hoopt maar dat je als je ooit in zo'n situatie terecht komt een tiende hebt van de moed die Lideweij aan de dag legt. En wat een mooie omschrijving van Hawaii, magic all around! Must reed mensen, must reed.

Tijdens het lezen van dit boek heb ik vaak met pijn in mijn hart gedacht aan de moeder van Sander. Je kind verliezen moet het ergste zijn wat je kan overkomen, ben ik van overtuigd sinds ik zelf moeder ben. Een nieuwe liefde komt vaak weer op je pad, met het verlies van je kind is je gebroken hart levenslang. Dat betekent niet dat anderen geen pijn voelen bij verlies. Hun pijn is alleen anders. En hun rouwproces dus ook. Op Hawaï vindt Lideweij haar eigen manier om haar verdriet te verwerken en weer rustig te worden, na jaren van leven tussen hoop en vrees. Deze ervaring is voor haar zo bijzonder dat ze die deelt in Naupaka.

Ik begrijp heel goed dat de familie moeite heeft met dit boek. Er wordt een heleboel persoonlijke informatie in de openbaarheid gebracht. Dat neemt niet weg dat dit boek uit liefde is geschreven. En het is altijd beter om te kiezen voor liefde, dan voor haat. Afwijzen, afsluiten en haat voelen is een stuk makkelijker, dan verdriet voelen en liefde echt toelaten, je kwetsbaar opstellen.

In de media gaat het vooral om de sensationele elementen: het vertrek en de drank. Maar dat is niet wat bij mij blijft hangen als ik dit boek lees. Ten eerste komt Sander helemaal niet over als een zielige alcoholist, maar als een krachtige man die tot de laatste snik zijn humor bewaart en een lotgenoot met een ontzettend lieve mail een hart onder de riem steekt. Met dit boek bereikt zijn inspirerende levenshouding meer mensen en daar ben ik dankbaar voor.

Voor mij is dit een verhaal over twee mensen die jaren samen leefden tussen hoop en vrees, vochten tegen een verwoestende ziekte en worstelden met het beangstigende proces van keuzes maken, bij jezelf bijven, jezelf verliezen en elkaar wel of niet loslaten en wanneer. Een proces waar eigenijk alleen zij echt alles van weten, omdat je er van een afstand nu eenmaal nooit alles van mee krijgt. In Naupaka krijgen we een inkijkje en zien we de enorme kracht van de mens. Dat ontroert, inspireert en stemt nederig...

Aanvankelijk was ook ik, na het zien van het interview bij RTL Late Night, sceptisch ten aanzien van Naupaka.
Ik ben het boek gaan lezen, en was onder de indruk van het verhaal.
Je grote liefde jarenlang bijstaan tijdens zijn ziekte en zware behandelingen, ook samen genieten in de periodes dat het weer goed gaat, alles uit het leven halen zolang het kan. Indrukwekkend!

Door hele moeilijke omstandigheden gaat er veel mis in de relatie en lukt het niet meer om samen te leven. Ik weet uit ervaring dat dit je uitput en je elkaar niet meer kunt steunen.
Het is zwaar en moedig de beslissing te nemen je eigen weg te gaan en je partner te verlaten. Dit doe je niet zomaar.
Een groot taboe in onze samenleving!
Ze heeft gekozen voor een helend pad op de plek waar Sander en zij zo gelukkig waren, Hawaii. Dit heeft haar terug gebracht bij zich zelf.
Het spirituele in haar maakt dat ze Sander steeds bij zich voelt, dat is iets heel moois.

Een ontroerend boek dat mij veel stof tot nadenken heeft gegeven, vooral omdat ik een soortgelijke situatie heb meegemaakt.
Ik hoop werkelijk dat een taboe doorbroken wordt, want zij is niet de enige die worstelde met zo'n moeilijke
beslissing.
Heel veel waardering voor de schrijfster van dit boek!

Heb het boek in een ruk uitgelezen. Chapeau! Ik was er erg door geraakt. Wat een moedig besluit om het zo aan te pakken. Ik weet helaas hoe zwaar het is als je partner ziek is en je er zelf (bijna) aan onderdoor gaat. Soms moet je dan besluiten nemen die lang niet door iedereen begrepen worden. Helaas staan de beste stuurlui altijd aan wal! Jammer dan ook dat sommige lezers oordelen over iets waar ze simpelweg niet over kunnen oordelen.

Mijn moeder sprak me aan over dit boek, je moet dit lezen, je gaat zoveel herkennen!
Ook mijn man stierf op 40 jarige leeftijd aan de vreselijk K ziekte, en ik herkende zoveel en ik voelde ook hoeveel ze zich nog heeft ingehouden om niet haar echte gevoelens neer te schrijven. Ik kon me helemaal inleven, en begreep het ook, en natuurlijk is het veel erger voor het eigen bloed en dat ze nu geld zou verdienen aan dit schrijven laat ons dat hopen. Mensen vergeten de 8 jaar dat ze met bijna niets moest toekomen om voor hem te zorgen. Mensen oordelen te snel, ik wens haar nog een leven toe met minder zorgen. En geef mijn boek verder aan de volgende lezer!