De buurman en andere verhalen

Wie korte verhalen schrijft - kortverhalen noemen onze zuiderburen dat - moet in weinig woorden scherpstellen. In de fotografie is bij het scherpstellen het gekozen diafragma heel belangrijk. Zeker als je de automaat hebt uitgeschakeld om zelf te bepalen welk deel van het beeld je wazig wilt houden. Leen van der Schueren toont zich in alle kortere en langere verhalen in "De Buurman" een meester in het manipuleren van de blik van haar lezers. Haar zinnen lopen vlot en leiden met gemak door een eerste voorstelling van zaken, maar dan blijken die ineens toch anders en groeit tussen de regels het onkruid. In het verhaal "Delphine" bijvoorbeeld komt daardoor een venijnig gezinsdrama aan het licht dat aan de beste verhalen van Roald Dahl doet denken. De cursiefjes hadden hier wat mij betreft wel achterwege mogen blijven, die zijn een knieval naar lezers die misschien anders de plot niet zouden begrijpen. In alle andere verhalen mag de lezer zelf zijn conclusies trekken. En in een enkel verhaal, zoals in "Germain" wordt hij met zijn eigen, alleszins vergeeflijke en goedbedoelde, maar toch steeds maatgevende kortzichtigheid geconfronteerd. Een bundel die de blik verruimt.

Deze verhalenbundel moet het niet hebben van grootse en meeslepende gebeurtenissen, maar krijgt zijn glans door de bijzondere verhalen over gewone mensen in buitengewone omstandigheden. Waar sommige schrijvers verhalen over verre oorden en onbekende werelden, blijft Leen van der Schueren juist dicht bij huis. Zij zoomt in op de buurman en maakt ons met haar rake observaties en humor deelgenoot van een leven dat misschien niet eens zoveel van het onze verschilt. Van het eerste verhaal vind ik vooral de vorm goed gekozen: een briefwisseling waarvan we slecht van een kant mee mogen lezen. Van de overige verhalen zijn vooral 'Leon' en 'Delphine' blijven hangen vanwege de goede opbouw en de plot twist aan het einde. Al met al een verrukkelijke bundel, geschreven door een geboren verteller. Goed voor urenlang leesplezier!

Ik vind de korte verhalen gemiddeld tot boeiend maar ga niet akkoord met wat er op de achterflap staat dat het hier zou gaan om een zeldzaam en groots talent waarover we nog veel zullen horen. De inhoud en thematiek van sommige verhalen kunnen wel boeien maar de stijl vind ik eerder zwak. Dit werk had deugd gehad van een zorgvuldige corrector. Er is een al te veelvuldig gebruik van gedachtepuntjes als interpunctie. Zo tel ik er in het korte verhaal ‘Leon’ meer dan zeventig , tot zes keer op één pagina. Het bouwt de spanning geenszins op maar wekt vooral ergernis omdat ze te frekwent voorkomen en vaak oneigenlijk worden gebruikt.
Jammer.