De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird

Hoewel De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird, het debuut van de Australische schrijfster Brooke Davis een boek vol humor is, heeft het ontstaan ervan een trieste achtergrond. De auteur verloor ongeveer acht jaar geleden haar moeder bij een bizar ongeluk, Schrijven was voor haar de manier om te proberen een antwoord te krijgen op de vraag hoe je kunt leven als je weet dat elk moment iemand die je lief hebt dood kan gaan. Toen ze begon met schrijven kwam als eerste een klein meisje met rode laarsjes in beeld. Dat werd de zevenjarige Millie Bird. Die rode laarsjes vestigden mijn aandacht op het boek, het leken me typisch laarsjes van een nieuwsgierig, speels meisje en dat bleek ook zo te zijn. Als het verhaal begint staat Millie's leven helemaal op zijn kop; haar vader aan wie ze erg verknocht is, is net overleden en haar moeder heeft haar in een verwarde bui achtergelaten in een groot warenhuis. 'Ik ben zo terug' zei haar moeder, maar als ze na drie Wachtdagen nog steeds niets van zich heeft laten horen, besluit Millie terug te gaan naar huis om te kijken of ze daar is of een bericht heeft achtergelaten. Millie vindt er een reisplan en samen met Karl de Typist en Agnetha Panthra vertrekt ze naar Melbourne. Hoe ze deze twee oudjes heeft leren kennen moet je zelf maar lezen , ik kan alleen zeggen dat het bepaald geen doorsnee bejaarden zijn. Voor de 'road-trip' die volgt putte Brooke Davis inspiratie uit de Nullarborvlakte, waar ze regelmatig per trein doorheen zoefde,op weg naar de Curtin universiteit in Perth De auteur leeft zich helemaal uit om er voor de drie protagonisten een tocht vol belevenissen van te maken. Het las als een soort mengvorm van een slapstick en een wild-west verhaal. De avonturen volgen elkaar in hoog tempo en na elke bladzijde worden ze onwaarschijnlijker. Door al die doldwaze gebeurtenissen klinkt ook een ondertoon van opgekropt verdriet en opgestapelde schuldgevoelens. Karl met zijn gebroken hart, Millie die 'Hier mam' briefjes blijft rondstrooien als was ze Hans in het sprookje van Grimm en Agatha die met spijt terug kijkt op haar rol in een liefdeloos huwelijk. Hun eigen besognes hielden de volwassenen echter zo bezig, dat de zoektocht van Millie een beetje naar de achtergrond raakte. En dat vond ik jammer, evenals het plotselinge open einde. De humor in het eerste deel van De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird vond mooi en aandoenlijk. Regelmatig moest ik grinniken om de grappige interacties en de logica van de zevenjarige wijsneus met een obsessie voor dode mensen dieren en dingen. Langzaamaan vond ik de roman aan kracht verliezen, de lol werd extremer en het verhaal dreef naar mijn mening te ver weg van een enigszins realistisch relaas. Het past overigens exact bij de titel van het boek, het woord 'ongelooflijk' kun je heel letterlijk opvatten. Wat de roman ten goede kwam was de diepere laag, waar antwoorden gezocht werden en emoties verkend. Dat tweede niveau was even ontroerend als welkom en redde wat mij betreft De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird.

De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird vertelt het verhaal over de zevenjarige Millie die op een dag door haar moeder wordt achtergelaten in een warenhuis. Haar vader is overleden, maar al vlug maakt ze kennis met de 87-jarige weduwnaar Karl de Typist en de 82-jarige eenzaat Agatha Pantha. Beiden willen de uitdaging aangaan om Millie terug bij haar moeder te krijgen. Hun zoektocht leidt tot een reis door Australië, wat met het nodige avontuur gepaard gaat.

De omslag van het boek is zeer typerend voor het hoofdpersonage Millie Bird. Haar rood haar wordt in het begin meerdere keren aangehaald, evenals de kaplaarsjes waar ze hele gesprekken mee kan voeren. De tekst ‘Hier mam.’ staat voor de briefjes en boodschappen die Millie voor haar moeder achterlaat op o.a. deuren en ramen. De combinatie van kleuren op de omslag maakt dat het boek vrolijk oogt. Dat blijkt ook tijdens het lezen van het boek : Brooke Davis weet ondanks het feit dat Millie haar moeder kwijt is, de drie hoofdpersonages ieder hun eigenaardige, ietwat gekke karaktertrekjes mee te geven.

Er kan dan ook gesteld worden dat deze schrijfster over een gezonde dosis fantasie beschikt. Bovendien bewijst Brooke Davis met deze roman dat ze een groot talent heeft om de wijde wereld te beschrijven zoals die door de ogen van een kind, in dit geval Millie, gezien wordt. Dit werd al duidelijk vanaf de eerste bladzijde en opmerkelijk hierbij is dat ze dit ook nog vanuit de derde persoon weet neer te zetten. Daarnaast weet ze een serieus vraagstuk aan te halen, dat centraal staat doorheen het verhaal. Zo vraagt Millie zich af wat er na de dood gebeurt en waarom iedereen zo geheimzinnig doet over de dood. Bovendien wordt haar angst om de mensen waarvan ze houdt te verliezen, ook op een mooie manier beschreven. Dit is o.a. op te merken uit de passage waarin ze laat blijken dat ze bang is dat haar moeder, net als haar vader, mogelijk overleden zou zijn. Ten slotte wordt er ook teruggeblikt op Karls en Agatha’s leven toen hun partners nog in leven waren.

De humoristische draai die Brooke Davis aan haar personages en het verhaal geeft, leidt er echter wel toe dat het verhaal onrealistisch overkomt. Het onherroepelijk geschreeuw van Agatha plus de manier waarop ze naar anderen communiceert en het feit dat Karl de Typist gedurende de zoektocht een paspop mee op sleeptouw neemt en deze ook als mens beschouwt, maken dat het verhaal ongeloofwaardig overkomt. Bovendien is het vrijwel onwaarschijnlijk dat een meisje van zeven, drie dagen alleen in een warenhuis spendeert en vervolgens ook nog eens enkele dagen op haarzelf in huis vertoeft.

De zoektocht naar Millie’s moeder wordt in het begin van het boek sterk op de voorgrond gebracht. Wanneer het verhaal vordert, mist het echter de diepgang wat betreft de zoektocht naar de moeder en lijkt het eerder een beetje op de achtergrond te vallen. Hierbij moet wel benadrukt worden dat er voldoende opeenvolgende gebeurtenissen in het verhaal plaatsvinden, die ervoor zorgen dat het niet gaat vervelen of langdradig wordt. Dit wordt bovendien versterkt doordat de personages op hun tijd afgewisseld worden. Bovendien weet de schrijfster met een pakkend slot de aandacht van het leespubliek tot het laatste moment te behouden.

Tot slot kan geconcludeerd worden dat het verhaal niet helemaal realistisch oogt, maar misschien spreekt de titel met de ‘ongelooflijke’ zoektocht al voor zichzelf. Ondanks dat het verhaal niet geloofwaardig is, weet Brooke Davis de lezer toch mee te slepen in de reeks gebeurtenissen die Millie en haar twee oudere vrienden meemaken. Dit weet ze o.a. tot stand te brengen door haar vlotte schrijfstijl : het boek leest makkelijk en zou absoluut ook een groot succes kunnen zijn bij het leespubliek van Young Adults.

Millie Bird is een nieuwsgierig klein meisje met een fascinatie voor de dood. Ze is anders dan elke 7-jarige die ik ooit ontmoet heb en ik betwijfel dan ook of haar gedachten en gedrag representatief zijn voor haar leeftijdscategorie. Zodra je je daar echter overheen hebt gezet, weet ze je hart tegelijkertijd te veroveren en te verscheuren. Ze wordt geconfronteerd met dingen waar ze nog veel te jong voor is en probeert hier op haar eigen unieke wijze mee om te gaan. Ze heeft een hart van goud, maar werkt zich ondanks al haar goede bedoelingen nogal eens in de nesten. Gelukkig zijn daar de tachtig gepasseerde Karl en Agatha, die haar helpen met de zoektocht naar haar moeder. Karl en Agatha kennen ieder ook hun eigen zoektocht, gekenmerkt door hun rouwverwerking en schreeuw om erkenning. De onwaarschijnlijke combinatie van deze drie eigenzinnige mensen levert hilarische situaties en dialogen op. Bewonderenswaardig is hun talent zich van niets of niemand iets aan te trekken en vol voor hun doel te gaan, wie ze daar ook voor moeten neerslaan en welke regels ze ook moeten overtreden. Ze laten je nadenken over de kleine en grote dingen in het leven en nemen je mee op hun roadtrip door Australië. Ongelooflijk is het verhaal zeker, maar daardoor niet minder leuk om te lezen.

Een hartveroverende road trip van een zevenjarig meisje op zoek naar haar moeder.

De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird is de debuutroman van de Australische schrijfster Brooke Davis. Zij schreef dit boek als onderdeel van haar promotieonderzoek aan de universiteit in Australië.
Het boek sprak mij aan vanwege de cover en de samenvatting. De cover met daarop een meisje met rood haar en rode laarsjes is vrij simpel, maar toch heel aansprekend. Zeker omdat op het silhouet overal “Hier mam. Hier mam.” staat. De samenvatting op de achterzijde maakt me nieuwsgierig naar de avonturen van de drie eenzame mensen.

Het eerste hoofdstuk is al direct aangrijpend als de moeder van Millie Bird haar achterlaat in een warenhuis. Millie is een bijdehand en intelligent kind en gaat op onderzoek uit in het warenhuis. Daar ontmoet ze Karl, een oude man, met wie ze veel optrekt. Nadat ze gevlucht is uit het warenhuis, komt ze in contact met Agatha Pantha, haar overbuurvrouw.

Met z’n drieën gaan ze op zoek naar Millie’s moeder. Met de bus, trein en auto reizen ze door Australië. Tijdens deze reis maken ze diverse avonturen mee.
Het boek is verdeeld in hoofdstukken die om en om vanuit het oogpunt van Millie, Karl en Agatha beschreven worden. Deze afwisseling is erg leuk. Het is een boek met humor, maar ook met spanningsopbouw: “dag na dag hetzelfde: maar vandaag, om 10:36, verandert alles”.

Het einde van het boek kwam onverwachts en dit had van mij wel iets uitgebreider en/of duidelijker gemogen.

Het boek leest makkelijk weg en het is zeker een aanrader als vakantie-chicklit.

Wanneer MIllie 7 jaar is, overlijdt haar vader en wordt zij door haar moeder achtergelaten in een warenhuis. Millie houdt een Dode Dingen Boekje bij, waarin ze opschrijft wie of wat er in haar omgeving is doodgegaan. In het warenhuis ontmoet zij Karel de typist, een bejaarde man, die daar zijn dagen slijt omdat hij niet in het verzorgingshuis wil zijn. Agatha is de overbuurvrouw van Millie, zij woont sinds de dood van haar man in haar verwaarloosde huis, verstoken van elk contact met de buitenwereld. Millie weet echter door dit schild heen te breken, niet uit mededogen maar meer uit zelfbehoud . Samen met deze twee bijzondere bejaarden reist Millie naar Melbourne om haar moeder te zoeken.
Het boek zit vol met onwerkelijke (dat voorspelt de titel al) maar erg grappige gebeurtenissen en dialogen. Het lijkt een grappig lichtvoetig verhaal en het leest lekker en snel. Echter er is nog een laag in het boek: Karel helpt niet alleen Millie maar ook zichzelf door zichzelf zijn mannelijkheid te bewijzen tijdens deze reis en Agatha ontdooit van een verzuurde oude vrouw naar een lieve oude dame met een hart.
Of het MIllie en haar helpers lukt om haar moeder te vinden? Ik zou het boek snel oppakken en beginnen met lezen. Het is zeer zeker de moeite waard.

'De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird' is een fascinerend boek. Millie Bird (of Millie Alleen, zoals ze genoemd wordt door Karl de Typist) neemt je mee naar Australie, waar ze op zoek gaat naar haar moeder. Ze neemt je niet alleen mee naar Australie, maar ook mee in haar eigen wereld.

Brooke Davis heeft een sterk verhaal neergezet met een heel moeilijk thema. Het verhaal draait namelijk over het omgaan met de dood. Iedereen doet dat anders en dit verhaal verteld op humoristische wijze de manier waarop een 7-jarige, een 82-jarige kluizenaar en een 87-jarige typist dit doen.
Ondanks dat het een zwaar onderwerp is (en je waarschijnlijk bijna een traantje moet weg pikken) leest het verhaal gemakkelijk weg en kun je breed glimlachen om de avonturen die Millie, Agatha en Karl beleven.

De emoties lijken levensecht te zijn en ik kan me Millie al helemaal inbeelden. Dit is een geweldige prestatie! Je leeft met ze mee, maar kan ook de mensen om hun heen begrijpen. Het is realistisch geschreven (misschien bij sommige dingen iets minder) en het lijkt net alsof iedereen van het papier kan stappen.

Ik kon het boek niet wegleggen en er zat slecht een klein minpuntje aan. Het einde was kort, maar bondig. Ik had het helemaal niet erg gevonden om er nog veel meer over te lezen!

De debuutroman van Brooke Davis leest vlot, ontroert en vertedert en tovert regelmatig een glimlach op je gelaat. Tegelijkertijd doet het je dieper nadenken over verlies & rouwen, leven & dood en liefde.

Zodra je start met lezen ga je al snel denken aan De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, een bejaarde die ontsnapt uit een verzorgingstehuis, een absurde roadtrip, ...

De hoofdpersonages hebben alle drie iemand dierbaar verloren. Millie Bird, een 7-jarig meisje is haar vader verloren en wordt in een warenhuis achtergelaten door haar mama. Karl de Typist is zijn vrouw verloren van wie hij ongelooflijk veel hield, en wordt door zijn zoon en schoondochter gedumpt in een verzorgingstehuis. Hij ontsnapt uit het tehuis, verbergt zich in het warenhuis waar zijn vrouw vroeger werkte en overnacht daar in het geniep. En dan is er nog Agatha Pantha, de overbuurvrouw van Millie. Haar man is 7 jaar geleden overleden en ze heeft sedertdien haar huis niet meer verlaten.

Samen gaan ze op zoek naar de mama van Millie, nemen eerst de bus en dan de trein dwars door Australië. Onderweg leren ze Stella kennen, de buschauffeur, die haar broer Errol verloren heeft, de rode draad door het verhaal voor Millie die geïntrigeerd is door 'Dode Dingen' en het taboe hier rond.

Door de vlotte stijl en het eenvoudige taalgebruik is het boek zeker ook toegankelijk voor jongeren. Een aanrader voor young adults om even dieper na te denken over afscheid nemen van dierbaren en het besef dat iedereen ooit doodgaat.

Twee weken geleden kreeg ik De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird van Ambo Anthos. Een bijzonder boek. De belevenissen van drie mensen die het contact met hun omgeving zijn verloren. De tachtigers Agatha en Karl omdat ze daar zelf bewust voor kozen. De zevenjarige Millie onvrijwillig: na de dood van haar vader verliest ze elk contact met haar moeder, letterlijk en figuurlijk. Bijna onontkoombaar komen de drie samen: Agatha tegen wil en dank, ze verzet zich tegen haar verantwoordelijkheidsgevoel. Karl vanuit de behoefte dit meisje, dat ineens in zijn bijzondere territorium opduikt, te beschermen.

In hun zoektocht naar Millies moeder ontmoeten ze uiteenlopende personages. Sommigen behulpzaam, anderen vol onbegrip. Maar intussen vinden ze elkaar en zichzelf terug. Een boek waarin je vanzelf van de drie hoofdpersonen gaat houden, maar ook van een aantal helpers, in het bijzonder van Kapitein Alles die op zijn jonge leeftijd het best van iedereen begrijpt wat de reizigers drijft. Intussen herken je veel van jezelf: wie becommentarieert niet zijn hoofd voorbijgangers? Wat zou het lekker zijn om dat ongegeneerd hardop te doen. Wie vraagt zich niet af wat er na de dood gebeurt?

Ook de vorm met wisselende perspectieven is goed uitgewerkt. Het maakt het ook een spannend boek waarin je door wilt lezen. En het slot doet je verlangen naar een vervolg. We willen meer Millie!

Veelbelovend debuut van Australische schrijfster. Probeert inderdaad te lijken op genoemde boeken (100 jarige en Harold Fry), maar kan daar nog niet aan tippen. Wat mooi is, is dat het geschreven is vanuit de 3 hoofdpersonen die eigenlijk niet bij elkaar passen en toch ook weer wel. Elke keer een ander ik perspectief dus. Dat maakt dat je verder wil lezen. Hoofdthema's verwerking van verlies, liefde en trouw. Leest vlot. En blijft wel verrassend. Het eind is wat abrupt, maar maakt dat je er over na blijft denken?
Nog geen topper, maar het lezen waard.

In de roman spelen de 7 jaar oude nieuwsgierige Millie, de 87-jarige liefhebbende Karl en de 82-jarige mopperige Agatha de hoofdrollen die ieder op hun eigen wijze met dood en verlies te maken hebben maar daar ook geen afstand van kunnen nemen. De vader van Millie is overleden en haar moeder heeft haar vervolgens in een winkel achtergelaten; de vrouw van Karl is dood en hij is het verzorgingstehuis waar zijn zoon hem had achtergelaten ontvlucht terwijl Millie haar huis niet meer heeft verlaten sinds haar man zeven jaar geleden is overleden. Zij brengt haar dagen door met het beledingen van voorbijgangers. Deze drie mensen komen samen in een soort road trip op zoek naar de moeder van Millie. Fragmentarisch wordt er “heen-en-weer” geschoven tussen de zienswijzen van deze figuren waardoor het boek dus meerdere gezichtspunten kent. Deze fragmentarische manier van werken is erg effectief en onderstreept de emotioneel beladen onderwerpen. Een punt van kritiek is dat het zichtbaar is dat de schrijfster probeert om als volwassene in de huid van Millie te kruipen. Maar daardoor lijkt het mij iets te veel op de conceptie van een volwassene over hoe een kind voelt en denkt zonder daadwerkelijk de gedachten van het kind echt weer te kunnen geven. Desondanks zijn de stukken waarin Millie terug denkt aan de tijd die zij met haar verloren ouders doorbracht erg aangrijpend en voor mij echt de hoogtepunten van het boek.
Naast het thema van dood en verlies gaat het boek ook over eenzaamheid, liefde, vriendschap en voor elkaar zorgen. Maar vooral gaat het over het nemen van risico’s want die moet je nu eenmaal in je leven nemen. Davis laat de absurditeit van de wereld zien die gevangen is in rituelen maar waarbij het ontbreekt aan compassie. Daarbij is het boek eigenlijk een manifest tegen de onderdrukking van de pijn die bij een verlies hoort omdat het delen van pijn ons kwetsbaar doet lijken. Het is een levendige, inventieve maar vooral wijze roman die het hart verwarmt.