I am Ozzy

Als hardrockzanger Ozzy Osbourne in '79 ten tweeden
male en nu definitief de groep Black Sabbath de rug toekeert, lijkt hij rijper voor een
alcoholontwenningskuur of een verblijf in een psychiatrische inrichting, dan voor een nieuwe
carrière als rock & roll-ster. Maar Ozzy slaagt erin zijn geestesgesteldheid tot zijn
nieuwe imago om te buigen en nadat hij gitarist Randy Rhoads uit een muziekschool en diens
hobbyband Quiet Riot heeft weggeplukt, begint hij met zijn nieuwe begeleidingsgroep The Blizzard
Of Ozz - waarin ex Rainbow-bassist Bob Daisley en Uriah Heep-drummer Lee Kerslake figureren -
aan een Engelse tournee. Het is met name Rhoads die de show steelt met zijn kamikaze-achtige
tremoloduikvluchten, zijn explosieve aanslag, zijn strijdlustige ritmegevoel en zijn veelvuldig met
tokkelwerk doorspekte klassiek getinte melodielijnen. Het is geen wonder dat Rhoads
gehandhaafd blijft wanneer Daisley en Kerslake na de opnamen van Blizzard Of Ozz worden
vervangen door respectievelijk Rudy Sarzo en Tommy Aldridge (ex-Pat Travers, ex-Black Oak
Arkansas). Diary Of A Madman verschijnt in '81 en bevat zelfs enkele ballads, die door Ozzy zoals
gebruikelijk worden vertolkt alsof hij met zijn hoofd in een vuilnisvat bekneld zit. Het weerhoudt
hem er niet van om met zijn waanzinnige gedrag - zo bijt hij tijdens een show een vleermuis de
kop af - tot immense populariteit uit te groeien, de waarschuwingen die er vanaf Amerikaanse
kansels tegen hem worden gericht ten spijt. In '82 slaat het noodlot echter toe, wanneer gitarist
Rhoads tijdens een iets te riskante vliegtocht tegen de toerbus opknalt en het leven laat. Na
enkele tijdelijke vervangers te hebben versleten, wordt Brad Gillis aangetrokken, die de geheel
met oude Black Sabbath-songs volgestouwde Speak Of The Devil voor zijn rekening neemt. Na de
promotietournee voor deze live in New York opgenomen dubbelelpee stapt Gillis over naar de
groep Night Ranger, gaat Sarzo naar de nieuwe versie van Quiet Riot, duikt wederom bassist
Daisley op en worden de gelederen versterkt door ex Rough Cutt-gitarist Jake E. Lee. Met Don
Airey achter de toetsenpanelen wordt Bark At The Moon opgenomen, collectief en productioneel
bezien Ozzy's beste elpee tot dan toe. Een opvolger laat wat lang op zich wachten, daar Ozzy in '85
wederom naar de ontwenningskliniek wordt gestuurd en drummer Tommy Aldridge voornemens
blijkt een nieuwe band te vormen met Sarzo en stergitarist Tony Macalpine. Met relatief
onbekend talent draait hij uiteindelijk toch The Ultimate Sin in elkaar, waarop hij zijn angst voor
nucleaire bewapening in goede songs weet te gieten, al missen we de ongelooflijke ritmebasis die
eerder een Tommy Aldridge weet bij te dragen. Dat blijkt ten overvloede wanneer Tribute
verschijnt, die niet eerder verschenen live-opnamen bevat van de formatie met Randy Rhoads en
die wordt uitgebracht ter herdenking van diens sterfdag, vijf jaar tevoren. Na de zoveelste
ontwenningskuur van Ozzy houdt vervolgens ook stergitarist Jake E. Lee het voor gezien. Hij zet
met drummer Eric Singer (ex-Black Sabbath, ex-Gary Moore) en zanger Ray Gillen (ex-Black
Sabbath, ex-Phenomena) zijn eigen groep Badlands op. Via een bevriend fotograaf wordt Ozzy
intussen in contact gebracht met de volkomen onbekende Zakk Wylde, die jong genoeg is om een
zoon van hem te kunnen zijn. Op zijn plaatdebuut No Rest For The Wicked laat de jonge Zakk
horen beïnvloed te zijn door minstens drie van zijn voorgangers (Tony Iommi, Randy Rhoads, Jake
E. Lee), maar nog iets te weinig variatie in zijn spel te kunnen leggen om zichzelf in dat rijtje te
mogen scharen.

Bron: OOR Popencyclopedie