Lied voor de vermisten

Prachtig boek over de gevolgen van de vele verwoestende oorlogen op deze wereld. Zijn vorige boek De zoon van de verhalenverteller was indrukwekkend, maar dit boek is nog beter.

Amin is de protagonist en alles wordt vanuit zijn perspectief verteld. Hij zal het ‘verhaal’ vertellen van zijn grootmoeder bij wie hij opgroeide, zijn moeder die verongelukte toen hij nog jong was en zijn beste vriend Jafar die plots verdwenen was. Als een echte verhalenverteller zal hij hun verhaal brengen. We leren alle personages zeer goed kennen, maar vanuit Amin’s standpunt en door de jaren heen. Als tiener keek hij op een totaal andere manier naar zijn grootmoeder, Abbas, Jafar, etc… . Uiteindelijk zal blijken dat niet iedereen is wie hij dacht dat ze waren (om spoilers te voorkomen kan ik hier echter niet dieper op ingaan, want het bevat zeker ook stof tot nadenken).
Het is fascinerend hoe de auteur Amin’s kijk op de wereld in beeld brengt als tiener en later als volwassene. De grote afwezige in dit alles is echter Amin’s vader, ik kan mij voorstellen dat een jongen van zijn leeftijd die het niet makkelijk heeft zich terug te integreren in zijn moederland, zijn vader niet mist.

In de proloog zal Amin aanhalen dat hij niet weet waar te beginnen met zijn verhaal omdat hij zelf niet goed weet waar alles begonnen is. Zo wordt onmiddellijk de toon voor de rest van het boek gelegd. Lied voor de vermisten is geen makkelijke roman om lekker relaxt in de zetel te lezen, je dient er je gedachten bij te houden. Gezien de auteur springt van het ene jaar naar het andere, zo zit je het ene ogenblik in 1966, dan weer 1978, of 2006, later zit je dan in 1982 of 2011, er is niet altijd een tijdsaanduiding en het gaat ook niet chronologisch. Je weet dus niet altijd onmiddellijk waar je precies zit in het verhaal. Maar eenmaal je er in begint te lezen zit en het wat gewoon bent, merk je pas op welke geniale manier Pierre hier zijn verhaal brengt. Dit is literatuur met een hoofdletter L.
Naast de sublieme schrijfstijl is het boek inhoudelijk zeer realistisch. De auteur weet waarover hij schrijft, tot het kleinste detail klopt. Wie reeds in Libanon was, zal veel herkennen en door de beeldende schrijfstijl voelt het aan alsof je echt door de straten rondom de Green Line dwaalt. Maar niet alleen de personages, Libanon en de politieke situatie van Libanon wordt uitgespit, ook andere onderwerpen worden gedetailleerd weergegeven, zo was ik verrast over de kennis van de auteur over de Marvel strips.

“Het was een verhaal over mensen die door de maatschappij uitgesloten, gehaat en verjaagd werden, alleen maar omdat ze anders zijn en die desondanks weigerden het geloof in het vreedzaam samenleven van alle mensen op te geven”.

Het boek bestaat uit drie grote delen, opgedeeld in verschillende kortere hoofdstukken. De drie grote delen worden net als in een lied strofe genoemd wat een verwijzing naar de titel is. In de Duitse, originele versie van het boek staat aan het begin van elke strofe een citaat, jammer genoeg wordt deze in de Nederlandstalige versie niet meegegeven. Anderzijds heeft de vertaler van het boek wel uitstekend werk geleverd, specifieke Duitse en Arabische termen werden niet zomaar vertaald, het woord bleef in het Arabisch of Duits staan met voldoende uitleg erbij, op deze manier werd de oorspronkelijke betekenis van het woord behouden en ging er niets inhoudelijks verloren. Voor bepaalde termen en woorden bestaan nu eenmaal geen correcte Nederlands tegenhanger.

Lied voor de vermisten is een meesterlijke roman en behoort tot de categorie literatuur om u te tegen te zeggen! 4.5 sterren *****

“Lied voor de vermisten” is de tweede roman van Pierre Jarawan. Eerder verscheen van zijn hand het zeer succesvolle “De zoon van de verhalenverteller”. Ik keek dan ook heel erg uit naar deze roman.

Gedurende de Arabische Lente in 2011, ontstaat ook in Beiroet onrust. Het zet de 30-jarige Amin aan om in zijn verleden te duiken. In 1994 komt hij terug in Beiroet wonen met zijn oma, na een aantal jaren in Duitsland geleefd te hebben. De aanpassing aan het leven in Beiroet valt Amin zwaar en hij heeft het niet makkelijk om in deze andere cultuur zijn plaatsje te vinden. In Jafar vindt hij een vriend, die hem meetroont in het naoorlogse Beiroet dat hij helemaal niet kent. Thuis komt hij in contact met de vriendengroep van zijn oma. Hij ontdekt dat Beiroet vele geheimen heeft, die nooit helemaal prijsgegeven worden.

Na het succes van zijn eerste roman, ben ik dit boek met hoge verwachtingen gestart. Al snel werd voor mij duidelijk dat dit boek helemaal anders is dan zijn eerste. In deze roman worden heel wat tijdsprongen gemaakt, het is dan ook echt alert blijven om het verhaal ietwat te kunnen volgen. Soms wordt dit met een jaartal aangegeven, maar telkens opnieuw is het even zoeken waar in de tijd Amin verder gaat met het schetsen van zijn herinneringen. Voor mij zorgde dit ervoor dat ik heel moeilijk in het verhaal kwam en weinig connectie voelde met het hoofdpersonage.
De schrijfstijl van Jarawan is erg beeldend en poëtisch, waardoor je een mooi beeld krijgt van zijn leefwereld. In het laatste deel van het boek worden een aantal losse eindjes aan elkaar geknoopt wat ervoor zorgt dat het verhaal alsnog een blijvende indruk op mij maakte.

Dit boek kon mij door de vele tijdsprongen niet helemaal overtuigen, maar de geschiedenis van Beiroet is er wel eentje die het verdient verteld te worden!

Bedankt aan HarperCollins om mij op te nemen in het reviewteam voor dit boek!

Als gevolg van de burgeroorlog kwam Pierre Jarawan op driejarige leeftijd met zijn Libanese vader en Duitse moeder naar Duitsland. Hij studeerde er Duits, Engels en film-, theater- en televisiekritiek. In 2009 won hij diverse prijzen tijdens Poetry Slams en drie jaar later werd hij zelfs er internationaal Duits kampioen in. In 2016 verscheen zijn debuutroman Am ende bleiben die Zedern, dat in mei 2017 onder de titel De zoon van de verhalenverteller in het Nederlands werd uitgebracht. In het voorjaar van 2020 kwam zijn tweede roman Lied voor de vermisten uit.

Het is 2011 als de gevolgen van de Arabische lente ook in Beiroet zichtbaar worden. Het wordt er onrustiger, onlusten breken uit en huizen worden in brand gestoken. Dat is ook het moment dat Amin al zijn herinneringen vastlegt. Het vertrek uit Duitsland naar Libanon in 1994 van hem en zijn oma en zijn vriendschap met Jafar met wie hij door het naoorlogse Beiroet rondzwierf. Maar ook dat er in zijn nieuwe vaderland altijd onzekerheid zal zijn over bijvoorbeeld zijn familiegeschiedenis, zijn vriendschappen en over het verleden van het land zelf.

Het verhaal in Lied voor de vermisten wordt vanuit één perspectief, dat van Amin verteld. Hoewel het niet expliciet ergens uit blijkt, krijgt de lezer de indruk dat de verhalenverteller, want dat is Amin, het tegen hem (de lezer dus) heeft. Hierdoor is de lezer vanaf het begin betrokken bij wat Amin bezighoudt, wat hem bezig heeft gehouden, maar ook hoe hij zijn vriendschap met Jafar en zijn relatie met zijn oma beleeft. Omdat het verhaal geen chronologisch verloop heeft, moet je je aandacht er continu bij blijven houden. Toch is dit geen belemmering om het te kunnen volgen, vaak wordt door middel van een jaartal aangegeven in welke periode het zich afspeelt en waar dat niet zo is, wordt het door de strekking van het verhaal al vrij snel duidelijk.

De sfeer van zowel het hedendaagse, we hebben het dan over 2006, en het Beiroet tijdens de diverse oorlogen wordt goed weergegeven. De beschrijvingen zijn beeldend en de gevoelens van de mensen komen goed tot uiting. Je kunt je precies voorstellen hoe zij zich iedere keer gevoeld moeten hebben. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het onmachtige gevoel wanneer mensen vermist worden, niet meer terugkeren nadat ze door de militie zijn meegenomen, maar ook dat de stad weer levendig wordt, weer opbloeit na die ellendige periode. Het is dus niet zo heel erg vreemd dat het verhaal een aantal intense fragmenten heeft. Een daarvan is de onderdrukking van meisjes en vrouwen, ze werden min of meer willoos gemaakt, en ze leefden in een voortdurende angst.

Behalve beeldend en sfeerrijk is de schrijfstijl van Jarawan vaak ook poëtisch, wat gezien zijn achtergrond goed te verklaren is. Het verhaal wordt regelmatig gelardeerd met mooie zinnen en vergelijkingen en waar nodig lukt het hem ook de lezer te ontroeren. Hoewel Lied voor de vermisten natuurlijk geen thriller is, bevat het wel degelijk een spanningsboog. De lezer blijft nieuwsgierig naar wat Amin te vertellen heeft, wat er gebeurd is, maar ook wat er allemaal nog te verwachten is. Vooral de vriendschap tussen hem en Jafar spreekt tot de verbeelding en wordt prachtig en realistisch weergegeven.

Het geloofwaardige aspect geldt overigens voor de hele roman. Hoewel het verhaal fictief is, krijg je toch het gevoel dat wat de auteur beschrijft werkelijk gebeurd kan zijn. Dat komt mede doordat hij, zo geeft hij aan het eind van het boek aan, gebruikgemaakt heeft van historische feiten en personen. Hierdoor, maar ook door de grondige research, maakt de lezer op een verhalende manier kennis met een geschiedenis van een land waarover in feite niet zo heel veel bekend is. Lied voor de vermisten is daarom niet alleen een fijnzinnige roman, maar eveneens een onvervalste eyeopener.

https://indeboekenkast.com/2020/05/18/lied-voor-de-vermisten/

Pierre Jarawan heeft na zijn debuutroman De zoon van de verhalenverteller opnieuw een ontroerend meesterwerk geschreven.

Lied voor de vermisten is een magnifieke familiekroniek die generaties overbrugt en toont hoe schoonheid en levens vernietigd worden door oorlog en het verbergen van de waarheid.

De verteller van dit betoverende, maar tegelijkertijd ook hartverscheurende verhaal is Amin.
Hij heeft heel zijn leven lang in notitieboekjes allerlei herinneringen genoteerd. Vaak zonder datum waardoor ze vervagen of in elkaar overlopen, maar uiteindelijk zijn alle gebeurtenissen met elkaar verbonden.

Amin woont in 2006 alleen in het huisje van zijn teta (oma) Yara. Als hij onverwachts iemand op bezoek krijgt, beslist hij na het ontvangen bericht te vertrekken. Een telefoontje is hopelijk het begin van nieuwe antwoorden op zijn vragen.

In 1994 kwam Amin, samen met zijn grootmoeder Yara, terug naar Beiroet. Na de dood van zijn ouders is hij opgegroeid bij haar in München, nadat ze gevlucht waren voor de burgeroorlog. Haar verlangen naar deze aparte stad met haar roemrijke en weelderige verleden doet hen twaalf jaar later terugkeren naar deze verscheurde stad. Amin voelt zich verloren en eenzaam in het voor hem onbekende Libanon en zwerft doelloos door de straten, totdat hij vrienden wordt met Jafar.

Jafar wordt naast een speciale bibliothecaris en zijn fantasie, zijn enige baken in de storm. Samen gaan ze huizen verkennen in dit naoorlogs gebied, halen ze munt uit hun gezamenlijke vertellingen en groeien ze op in een land waar niets blijvend is. Dat in dit land niets zeker is, wordt pas echt voelbaar voor Amin als Jafar op een dag, zonder een woord uitleg, verdwijnt.

Yara lijkt in Beiroet eerst gelukkiger dan in Duitsland. Ze opent vol goede moed en met nieuwe energie een café annex galerie. Haar schilderijen zijn hier te bezichtigen en zowel hier als bij hen thuis komen er veel vrienden langs. Schijn bedriegt en uiteindelijk groeien Amin en Yara, door wat er vroeger gebeurde, uit elkaar. Amin woont een tijd in Tripoli en schrijft brieven aan zijn teta of zijn overleden ouders, die hij dan weer verbrandt.

Vastberaden gaat Amin uiteindelijk op zoek naar herinneringen en gemeenschappelijke overeenkomsten, omdat hij overtuigd is dat alles samenhangt met de oorlog.

Door de poëtische en beeldende stijl van de auteur en de betovering van al je zintuigen door de meeslepende beschrijving van deze culturen waan je je in het Midden-Oosten. Je doorkruist de contrasterende, maar fascinerende stad Beiroet en beleeft ze met al haar geuren en kleuren. De auteur vertelt in momentopnames en dus niet chronologisch waardoor het belangrijk is om je aandacht bij het verhaal te houden, omdat je anders letterlijk verdwaalt in zijn woud van herinneringen. Neem je de tijd om de prachtige zinnen in je op te nemen en de verdrongen emoties te laten binnensijpelen, dan voel je het verdriet en de onmacht van de hoofdpersonages en raakt het melancholische verhaal je pas echt. Het is onmogelijk om deze karakters en de sfeer van het Midden-Oosten ooit nog te vergeten na het lezen van dit verhaal.

Pierre Jarawan heeft met Lied voor de vermisten een complex, maar wondermooi verhaal gecreëerd, waarvoor hij veel research deed en gesprekken had met achtergebleven familieleden. De auteur verwerkte in zijn fictieve verhaal echte feiten en voegde bestaande documenten toe. Met dit boek wil de auteur de 17415 vermisten, die tussen 1975 en 1990 verdwenen tijdens de burgeroorlog in Libanon, aandacht geven zodat ze niet vergeten worden.

Lied voor de vermisten is een sprookje uit duizend en één nacht, gecombineerd met politieke willekeur en herinneringen doorgegeven door verhalenvertellers.
*****

Meer van dit, ga snel naar https://indeboekenkast.com/

Drie delen, korte hoofdstukken en vertelt uit één perspectief. Over de schrijfstijl en het geschreven verhaal van deze auteur kan ik kort zijn. Wat kan deze schrijver mooi schrijven, mooi zinnen, verhalend, dit is toch wel wat ik literatuur durf noemen en laat ik dat dan ook maar ineens doen.

Wonderschoon. Ga dit lezen mensen! Een heel bijzonder verhaal, je wordt echt een andere wereld in getrokken. Soms had ik kippenvel, omdat het me zo raakte. In sommige recensies las ik over de tijdsprongen. Ik had hier geen last van, heb me gewoon laten meevoeren. Net zo mooi als zijn eerdere roman De zoon van de verhalenverteller!

Geschreven bij Lied voor de vermisten

Pierre Jarawan (1986) heeft met Lied voor de vermisten zijn tweede boek uitgebracht. Eerder debuteerde hij met De zoon van de verhalenverteller, dat een groot publiek wist te bereiken en lovende recensies ontving.

In Lied voor de vermisten wordt het verhaal verteld vanuit Amin, die de lezer op een prachtige wijze in het verhaal betrekt. In het begin is het even in het verhaal komen, maar daarna wordt de lezer in een boeiende familiegeschiedenis betrokken, die je alleen maar kan raken. De zinnen zijn pakkend, ontroerend, filmisch, poëtisch en prachtig krachtig. Hierdoor wordt de lezer bijna betoverd door de gebeurtenissen en sla je het boek met een zucht dicht.

Het verhaal begint in 2011 wanneer het onrustig is in Beiroet. Deze periode staat bekend als de Arabische lente. Vanaf dit moment legt Amin zijn herinneringen vast in een dagboek. We maken kennis met zijn oma, zijn vriend Jafar, maar ook met zijn terugkeer van Duitsland naar Beiroet. Zijn ouders zijn overleden en zijn oma voedt hem op. Amin voelt zich alleen in Beiroet, waar hij samen met Jafar door de kapotte stad dwaalt. De twee raken onafscheidelijk, tot opeens de vriendschap abrupt stopt doordat Jafar verdwijnt. Ondertussen lijkt oma zich in Beiroet beter te voelen dan in Duitsland. Ze pakt haar oude hobby weer op en opent zelfs een galerie annex café. De relatie tussen Amin en zijn oma verandert, maar is dit wel ten goede? Tussen alle gebeurtenissen in het leven van Amin leren we ook Beiroet beter kennen. Jarawan weet de sfeer prachtig te beschrijven en je waant je in Beiroet. Ondertussen ontwikkelt Amin zich ook steeds meer door het verhaal heen en heb je het idee dat je bijna onderdeel bent van zijn leven.

Jarawan heeft zijn boek opgedeeld in drie delen. De korte hoofdstukken zorgen voor een vlot en gangbaar verhaal. Tijdens het lezen is het wel opletten, omdat de tijdsprongen niet altijd aangeduid worden. Hoe verder het verhaal vordert, hoe meer ik in het verhaal kwam en ook makkelijk de tijdsperiodes begreep.

Met Lied voor de vermisten herdenkt Jarawan de verdwenen vermisten die tussen 1975 en 1990 door de burgeroorlog verdwenen. Maar liefst 17415 mensen zijn tot nu toe nog vermist. Dit verhaal kruipt onder de huid en liet mij na het dichtslaan nog nadenken over de inhoud. Wat een bijzondere en pakkende schrijfstijl heeft Pierre Jarawan! Doordat hij het land kent en daarnaast goede research heeft gepleegd, klopt het verhaal. Hij weet fictie en waarheid goed te combineren, waardoor er een prachtig filmisch verhaal is ontstaan. Jarawan heeft met zijn tweede boek bewezen dat hij een auteur is die prachtige gebeurtenissen tot een mooi verhaal kan verweven.

Libanon in oorlog en wat dat betekent voor verschillende families. De vermisten.. Dit boek is veel beter dan 1e boek van Jarawan, De zoon van de verhalenverteller. Veel diepgang.

Geschreven bij Lied voor de vermisten

Ik was al erg onder de indruk van zijn eerste boek "de zoon van de verhalenverteller", maar dit boek heeft het eerste zeker overtroffen. Ik zat gelijk helemaal in het boek en wilde niet stoppen met lezen. De schrijfstijl is bloemrijk en beschrijvend. Daarnaast heb ik tijdens het lezen van dit boek ook meer geleerd over de geschiedenis van Libanon, aangezien hij vaak waargebeurde gebeurtenissen noemt en dit als context gebruikt voor het verhaal. Ik had alleen het gevoel dat het eind van het boek een beetje afgeraffeld is, maar desondanks een prachtig boek.