Nog vijf dagen

Geschreven bij Nog vijf dagen

Hoewel de cover mij op zich niet zo aansprak, deed de titel dat zeker wel. En wat een mooi boek is dit! Het leest prettig en is afwisselend door het perspectief van de twee verhaallijnen en het forum. De 42-jarige Mara lijdt aan de ziekte van Huntington. De schrijfster heeft zich hier goed in verdiept en brengt de medische, emotionele en sociale problemen die deze vreselijke ziekte met zich meebrengt heel goed over. Je kunt hierdoor echt meeleven met Mara, haar man Tom en geadopteerde dochter Laksmi, want een ziek gezinslid treft het hele gezin. Mara heeft al vier jaar Huntington en wil uit het leven stappen voordat zij de totale controle daarover kwijt raakt. Je beleeft haar dilemma mee, tot op het laatst twijfelt Mara waar ze goed aan doet. Via een forum heeft Mara contact met Scott. Hij en zijn vrouw Laurie verwachten hun eerste kindje, maar hebben voor een jaar de 7-jarige Curtis in huis, wiens moeder en gevangenisstraf uitzit. Scott hecht zich zo enorm aan de jongen, dat het naderend afscheid hem heel zwaar valt. Zijn vrouw kijkt ondertussen uit naar de komst van hun 'eigen' kindje. Een heel mooi verhaal over liefde, steun, verantwoordelijkheid en afscheid. Nergens te zwaar verwoord en heel prettig leesbaar, ik kon het gewoon niet weg leggen.

Dit debuut is echt aangrijpend! Het verhaal raakt je diep en je kunt het niet meer wegleggen!

Het boek heeft twee verhaallijnen: Mara en Scott.

Het gaat over Mara, ze is 42 jaar oud en heeft de ziekte van Huntington. In de toekomst gaat de ziekte het van haar winnen, het is een ongeneeslijke ziekte. Maar ze wil niet langzaam aftakelen. Dat kan ze haar familie niet aandoen. De titel: nog vijf dagen moet je daarom dus ook letterlijk nemen. Het zijn haar laatste vijf dagen. Ze gaat langzaam van iedereen afscheid nemen, terwijl ze nog vrij goed van geest is. Ze heeft het er echt moeilijk mee want ze houdt ontzettend veel van haar dochtertje Laks(hmi) en haar man Tom. Wat zou jij doen als je nog maar vijf dagen had?

Scott en Laurie spenderen hun laatste vijf dagen met hun pleegzoon Curtis, zo gezellig als ze kunnen. Daarna gaat hij weer terug naar zijn moeder. Scott en Laurie verwachten zelf hun eerste kindje. Maar Curtis heeft veel indruk gemaakt en Scott is hem als zijn eigen zoon gaan zien.

Mara en Scott kennen elkaar van een forum. Daar praten ouders van geadopteerde kinderen over hun leven en hun kinderen. De mensen op het forum kennen elkaar niet echt, alleen maar van bijnaam. Toch zijn ze (h)echte vrienden. Ze geven elkaar advies en troosten elkaar in slechte tijden. Scott en Mara vinden veel steun op het forum en bij elkaar.

Echt enorm aangrijpend hoe deze vrouw tegen deze meedogenloze ziekte knokt. Ik moest echt heel vaak even iets wegslikken. Het is echt vreselijk en horror in de puurste vorm. Deze ziekte tast je hersenen aan. Je krijgt allerlei verschijnselen……. De stemmingswisselingen zijn echt erg, maar wat dacht je van de vergeetachtigheid? En het feit dat je, je eigen lichaam niet meer kunt sturen? En het ergste is, dat je het zelf vaak niet door hebt, maar de mensen om je heen wel. De ziekte is slopend. Het maakt het verhaal nog erger, omdat er mensen zijn die in het echte leven tegen deze ziekte vechten. Ik heb echt enorm veel respect voor de mensen die deze ziekte hebben. Het boek geeft echt een inkijk op hun leven. Omdat je eigen lichaam niet meer te vertrouwen is. En om die controle te verliezen, dat is gewoon gruwelijk!
Huntingon is mensonterend. Je veranderd langzamerhand in een lege huls. Ik snap dat de hoofdrolspeelster zich schaamt. En dat je op een gegeven moment je huis niet meer uitdurft omdat je een lichaam hebt dat niet te vertrouwen is. Mara heeft geen grip meer op haar eigen leven. Ik vind haar zo’n sterke vrouw. Ik weet zeker dat er in het echte leven meerdere Mara’s bestaan.

Afscheid nemen bestaat niet? Nou, dus wel. Dit boek gaat over gedag zeggen. Afscheid nemen van mensen en geliefden. Het is zo levensecht op papier gezet. Het voelt alsof je erbij bent. En juist daarom is het zo’n uitmuntend goed boek! Je wilt deze mensen een hand onder de riem steken. Je wilt ze helpen. Je geliefden laten altijd een stukje achter, dat weet ik zeker! Afscheid nemen bestaat wel! Daar ben ik van overtuigd. En als ik dan nog niet was, dan wel na het lezen van dit boek!
Ik kan uren lang over dit boek doorpraten. Het laat me echt met een diepe indruk achter. Ik kan iedereen aanraden om dit boek te gaan lezen, maar zorg dat de tissues in de buurt staan!

Dikke 5*****.

Wat een geweldig boek. Op rechttoe rechtaan manier lees je over de levens van twee mensen die voor een afscheid staan: een zelfgekozen afscheid van het leven en een ongewild afscheid van een pleegzorg. Prachtig beschreven, heel ontroerend, in 1 keer uitgelezen. Zet je weer even stil met de zin van je leven. Aanrader!

Heel mooi boek, mooi verhaal( 2 verschillende verhalen). Duidelijk beschreven, niet te veel personen.
ik sluit mij aan bij de rest van de 5 sterren beoordelingen