Sunset

Geschreven bij Schootgebed

Jammer dat velen dit boek niet helemaal zullen lezen. Het begint namelijk met een paar pagina's pure porno, dertien om precies te zijn, daarna is het afgelopen op een paar erotische passages na tegen het einde van het boek.

Ik vermoed dat mensen het boek niet (geheel) lezen omdat ze het mijden of verschrikt terzijde leggen vanwege het expliciete begin, òf omdat ze juist meer porno hadden verwacht op grond van Roche's eerste boek 'Vochtige streken' of de publiciteit rond dit nieuwe boek en na de eerste pagina's het boek teleurgesteld dichtslaan.

Jammer, nogmaals, omdat dit tweede boek van Roche zeker lezenswaardig genoemd mag worden. Na de openingsscène beleven we in een soort 'stream of conciousness' drie dagen uit het leven van hoofdpersoon Elisabeth. We maken mee wat zij meemaakt, leren de mensen in haar leven kennen en volgen haar gedachten.

Die gedachten zijn levensecht, gevarieerd, chaotisch, alledaags maar ook obsessief en gestoord. Elizabeth zal zo rond de veertig jaar oud zijn, een echt kind van babyboomouders: de hippie's en feministes die vrouwen veel vrijheid en de wereld veel blijheid hebben gebracht, maar die hun kinderen ook hebben opgezadeld met anti-autoritaire opvoeding, gebroken gezinnen en nieuwe waandenkbeelden omtrent de wereld.

Het knappe van Roche vind ik hoe ze de dwanggedachten en obsessies van Elizabeth terloops in de gedachtestroom heeft weten in te voegen. De vanzelfsprekendheid waarmee Elizabeth haar soms eigenaardige opvattingen naar voren brengt. Hoe de ervaringen in het leven, samen met de tijdgeest, niet alleen ons denken maar ook ons handelen beïnvloeden.

Een goed voorbeeld is hoe Elizabeth zich steeds bewust is van het feit dat haar (ons) bestaan effect heeft op het 'milieu' en daar ook rekening mee wil houden, het goed wil doen zoals velen van ons, maar zonder eigenlijk goed te weten wàt het effect van dat handelen nu precies is. Duidelijk wordt dat we keuzes maken op grond van onbestemde gevoelens, op een gegeven moment ook uit gewoonte, maar met het idee het juiste te doen.

Door zo dicht op (in) de huid van de hoofdpersoon te kruipen komt de voyeuristische kant van de roman in de rest van het verhaal wellicht nog meer tot uiting dan in die eerste paar pornopagina's, die overigens aan de pornoparodie van Heere Heeresma doen denken. Omdat ook daar al de chaotische alledaagse gedachten doorheenflitsen.

Al met al een geslaagd boek, voor sommigen hier en daar wellicht over de grens, maar het verwoordt wel wat gewone mensen als u en ik ook zouden kùnnen denken. Over het leven, relaties, ons lichaam, sex.