Twintig regels liefde wat zou je zeggen als je nog één kans had om een brief aan je geliefde te schrijven?

Wat zou je zeggen als je nog één kans had om een brief aan je geliefde te schrijven?

Stella is verpleegkundige in een hospice- en revalidatiecentrum. Zij begeleidt daar ernstig zieke mensen, vaak tot aan hun dood. Stella is getrouwd met Vincent, maar hun huwelijk bevindt zich in zwaar weer.

Hope is geboren met een ernstige longziekte. Zij heeft cystic fibrosis – ook wel taaislijmziekte genoemd. Ze is heel bevattelijk voor bacteriën en virussen, in haar geval kan dit tot de dood leiden. Ben is haar beste vriend en probeert haar meer uit haar zelfgecreëerde en veilige cocon te krijgen en haar aan te sporen tot meer uit het leven te halen.

Hugh woont nog alleen in zijn ouderlijk huis. Hij is opgevoed door zijn vader die inmiddels is overleden. Toen hij tien jaar was heeft zijn moeder zichzelf van het leven beroofd. Het is altijd moeilijk geweest om dit te kunnen verwerken. Hugh is erg op zichzelf. Als hij zijn nieuwe buren leert kennen, een alleenstaande moeder met een tienerzoon, bloeit hij weer wat op.

Tijdens haar werk schrijft Stella brieven voor haar stervende patiënten aan hun geliefden, met de belofte deze pas te zullen versturen als diegene is overleden. Maar dan is er één brief waarvan Stella vermoedt dat ze die misschien beter gelijk al moet versturen. Breekt ze haar belofte of niet?

Rowan Coleman is auteur van twaalf romans. Ze woont met haar man en hun vijf kinderen in Engeland. Twintig regels liefde is het eerste boek wat Boekerij van haar uitgeeft wat naar het Nederlands vertaald is.

Deze auteur was mij voor het lezen van dit boek totaal onbekend. Wat mij triggerde om dit boek te lezen was het concept van brieven schrijven aan geliefden of naasten door mensen op hun sterfbed. Dit vind ik zo’n mooi en origineel gegeven voor een boek.

De auteur neemt ons mee in het leven van de drie personages Stella, Hope en Hugh. Het zijn drie verschillende verhaallijnen die steeds meer in elkaar overlopen. Tussen hun belevingen door krijgen we af en toe een brief van Stella te lezen die zij geschreven heef voor haar patiënten. Iedere brief heeft weer een andere strekking. Dit loopt onder andere van een liefdesverklaring, tot praktische tips, tot verontschuldigen, tot opbiechten.

Tijdens het lezen heb ik meerdere keren kippenvel van ontroering gehad door de beschrijvingen van Rowan Coleman. Omgaan met verlies en beperkingen, doorgemaakt trauma, veranderende rolpatronen, verdergaan na een moeilijke periode, verschillende soorten rouwverwerking. Allemaal heftige en realistische thema’s die heel mooi verwerkt zijn door de auteur. Uiteindelijk is het (onvoorwaardelijke) liefde wat als rode draad door Twintig regels liefde heenloopt. Liefhebben en geliefd worden, of het nou om familie, vriendschap of je partner gaat, overwint heel veel. Uiteindelijk hebben we het ook allemaal nodig.

Twintig regels liefde is een erg mooi boek met een lach en een traan.
Ik heb het boek met erg veel plezier gelezen.

De vormgeving van dit boek past zo ontzettend goed bij het verhaal. Je ziet de voorkant en denkt dat het een lief en mooi boek is, en dat is het ook. ‘Twintig regels liefde’ gaat vooral over de liefde die mensen op hun sterfbed voelen. Omdat het in het boek meestal gaat over mensen die op sterven liggen, zou je verwachten dat het een heel zwaar en heftig boek zou zijn, maar het tegendeel is waar.

Doordat het over die liefde gaat, voelt het namelijk niet zwaar aan. Natuurlijk is het best heftig en heb ik ook af en toe wel zitten lezen met tranen in mijn ogen, maar dat is meer omdat het zo lief en mooi was, dan dat het heel zwaar aanvoelt. En dat vind ik zo knap gedaan. Rowan Coleman heeft het talent om je gelijk thuis te voelen in het verhaal, je hebt het idee alsof verpleegster Stella haar verhaal aan je vertelt en je bent alleen maar geboeid en wilt meer over haar weten.

Ondanks je je zo thuis voelt in ‘Twintig regels liefde’ en je soms echt gevoelens ontwikkeld voor de personages, had ik geen zwaar gevoel toen het boek eindigde. Ik had nog wel twee keer zo lang in de wereld van Stella willen leven, omdat het zo fijn aanvoelt. Ze combineert de dood met een mooie boodschap: vertel iedereen gewoon wat je voelt voordat het te laat is.

‘Twintig regels liefde’ is zo’n boek dat je niet snel zal vergeten. Het voelt aan als thuiskomen en ik weet zeker dat iedereen hier een traantje bij weg zal pinken tijdens het lezen. Een prachtig boek, niet alleen van binnen maar ook van buiten.

Ik vind dit dus echt een aanrader. Een prachtig meeslepende en aangrijpende roman. Ik ben blij dat ik dit boek heb gelezen! Hier en daar echt wel met een brok in mijn keel gezeten, maar bij veel stukken gelukkig ook met een glimlach.

Twintig regels liefde is voor mij een verhaal waarvan je wauw denkt als je er mee klaar bent. Ik heb het helemaal niet los kunnen laten, geboeid door de verhalen van de personages. Bijna hangend aan de bladzijden van het boek. Twintig regels liefde is dus een succes voor mij.

Het verhaal begint gelijk al met een brief. Ik had geen idee wat dit met het verhaal zou doen en wat voor een impact het op mij zou hebben. Om eerlijk te zijn leiden de brieven mij alleen maar af van het verhaal. Sommigen zijn ontroerend maar bij velen denk ik wat moet ik hier nou mee? Maar je hoort me niet klagen.

Twintig regels liefde wordt vanuit meerdere perspectieven verteld. Mijn persoonlijke favoriet, naast die van Stella, is het perspectief van Hope. Hope is een meisje met taamslijmziekte en ligt in het ziekenhuis waar Stella voor haar zorgt. Het is mooi om te zien hoe Hope zich ontwikkelt, zij kwam binnen met een grote infectie en wat haar vriend Ben allemaal met haar doet is geweldig.

Het grootste gedeelte van het verhaal wordt vanuit Stella verteld. Maar niet alles speelt zich af in het ziekenhuis. Ze heeft thuis een relatie met Vincent, een ex militair. Vincent is na zijn ongeluk niet meer het leger in gegaan. Zijn relatie met Stella is wel uniek te noemen. Het zijn twee mensen die zo van elkaar verschillen maar toch trekken ze elkaar aan. Dat vind ik mooi om te zien. Een keer komt Vincent zelf aan het woord. Dat vind ik erg mooi gemaakt.

De manier waarop het verhaal zich ontwikkeld is gewoon weg prachtig. Rowan Coleman heeft wat mij betreft een prachtig maar tragisch verhaal gecreëerd. Twintig regels liefde is een boek waarin de liefde en de dood zo dicht bij elkaar komen dat je het bijna kan aanraken. Je zal zeker ontroerd worden door het verhaal.

Had er meer van verwacht.

Je kunt beter dingen tegen elkaar vertellen als iemand nog in leven is... maar soms kan dat niet..

En ja... dan laat je een brief achter..

Vond het boek wat rommelig... door de losse brieven die er ook in voorkomen en doordat het verhaal afwisselend over steeds 3 personen gaat.

‘Elke brief een ander verhaal, een ander leven, een andere erfenis.’

Het verhaal is onderverdeeld in hoofdstukken van een aantal hoofdpersonages. En tussen die hoofdstukken krijg je als lezer de brieven te lezen die de stervenden aan hun nabestaanden hebben geschreven. Stella schrijft deze brieven die haar patiënten haar vragen te bezorgen. Wanneer ze overleden zijn zorgt ze daarvoor. Het is een manier om de overledene nog eenmaal een stem te geven. Soms voor een liefdesverklaring, een opmonterende poging niet in verdriet te verdrinken of een laatste boodschap. De meest bijzondere brieven passeren de revue. Wonderlijk genoeg zitten er verschillende tussen die je hardop laten lachen. Het zijn ronduit grappige en luchtige brieven die laten zien hoe divers de mens is. Maar natuurlijk zijn er ook brieven die voor een brok in je keel zorgen, de tranen laten komen. Zo puur en menselijk, die laatste woorden kunnen zo’n impact maken, zelfs als ze fictief zijn.

De personages zijn heel divers en toch hebben ze iets met elkaar gemeen. En wat dat is ontdek je al vrij snel tijdens het lezen. Het is in ieder geval totaal niet wat je verwacht. Je maakt in het verhaal van Stella kennis met een aantal zeer uiteenlopende karakters, iedereen heeft zo zijn/haar eigen verhaal te vertellen.

Wat al deze personages met elkaar te maken hebben wordt gaandeweg wel duidelijk. Hun verhalen worden op een prachtige en vloeiende manier met elkaar verweven. De rode draad door het verhaal is Stella, zij is de verbindende factor in het geheel. Haar verhaal zou door zoveel meer vrouwen verteld kunnen worden, het is bijzonder actueel ook. De schrijfstijl van Coleman is heel vlot, integer en met vlagen bijna poëtisch. Ze weet verdriet en humor perfect te combineren, heel bijzonder. Dat heeft ongetwijfeld ook met de brieven te maken die soms echt hilarisch zijn of verwijtend. Het boek is vooral erg indrukwekkend. De levensloop van de mens is een fascinerend iets natuurlijk. Niemand wordt geboren met een uiterste houdbaarheidsdatum. Daarbij is het ook lang niet iedereen gegund een brief te kunnen schrijven en die laatste woorden uit te spreken en door te geven. Dát aspect maakt dit verhaal vooral zo bijzonder. De indringende laatste levensfase waar dit boek op gebaseerd is, de mensen die wél de kans krijgen om nog een laatste woord uit te spreken, is bijzonder en verdrietig tegelijk. Vooral het verhaal van Issy, zo jong nog, heeft veel indruk gemaakt. Ze weet dat ze spoedig zal sterven. Issy had nog zoveel plannen, nog zoveel wensen die niet eens zo moeilijk in te willigen zouden zijn. Ze wil dat Stella een brief voor haar schrijft, nu kan het nog. Het leven is soms zó oneerlijk…….zo hard.

‘Twintig regels liefde’ is een mooi, spraakmakend, indrukwekkend en emotioneel beladen boek. Een práchtig boek, zo uit het leven gegrepen. Mooie personages, een prachtige schrijfstijl (met een super vertaling) en een onvermijdelijk thema in dit aardse leven: afscheid nemen…... Een absolute aanrader voor alle lezers die van een levensecht verhaal houden. Een verhaal dat blijft hangen.

Wat zou je zeggen als je nog één kans had om een brief aan je geliefde te schrijven?

Rowan Coleman neemt je mee in het leven van een aantal personages, waarvan er drie uitgelicht worden.
Stella is een verpleegkundige in een hospice waar ze ernstig zieke mensen soms tot hun dood toe begeleidt. Ze is met Vincent getrouwd, maar dat loopt niet helemaal zoals ze hadden gehoopt.
Hope heeft taaislijmziekte en is opgenomen in het hospice, annex revalidatiecentrum waar Stella werkt. Ben is haar beste vriend.
Hugh woont als vrijgezel in het ouderlijk huis waar hij door zijn inmiddels overleden vader is opgevoed.

Stella heeft nachtdienst en schrijft voor verschillende patiënten brieven. Hierin kunnen ze hun geliefden vertellen over hun gedachten, gevoelens en wensen. De bijna dertig brieven in dit boek zijn soms korte verhalen waarin je mee mag kijken in stukjes van het leven van de patiënt.
Soms staan er praktische tips in – hoe werkt een wasmachine? – en soms ouderlijk advies – hoe word je een goede vader?

Er is niet onmiddellijk een link te ontdekken tussen Hugh en de andere twee hoofdpersonages.
Maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt in deze prachtige roman waarin de drie verhaallijnen steeds meer in elkaar overlopen, hierin ondersteund door een kat met verschillende namen. Afhankelijk van bij wie hij zich op dat moment ophoudt heet hij Jake, Ninja of Shadow.
Is het toeval dat in een van de brieven gesproken wordt over katten… ?
Ontzettend leuk gedaan door deze auteur om zo'n bijzondere link tussen de drie hoofdpersonen in het verhaal verweven!

Dit boek heb ik door de prettige schrijfstijl vlot gelezen. Het originele verhaal heeft me vanaf het begin geraakt en de brieven die je kunt lezen tussen de verhaallijnen door, laten je soms slikken van emotie. Bij een andere brief zit je te grinniken door de bemoeizucht die zelfs over het graf heen goedbedoeld aanwezig is.

'Twintig regels liefde' is een prachtige en realistische roman over het vooruitzicht om te sterven en nog niet alles verteld te hebben tegen degene die je achterlaat. Bezorgd zijn of de achterblijvers niet blijven hangen in hun verdriet en door kunnen gaan met hun leven.
Maar het gaat ook over liefde en nadat het lijkt of de liefde dood is, deze toch weer tot leven weten te wekken.
Stella heeft beloofd de brieven pas na de dood van de patiënten te versturen; maar één brief wordt eerder afgeleverd. Ze is van mening dat de afzender en de ontvanger het verdienen een laatste kans te krijgen op verzoening…
Heeft ze hier goed aan gedaan?

Lees het zelf in deze ontroerende roman die meer diepgang heeft dan ik in eerste instantie verwacht had. Ik heb 'Twintig regels liefde' graag gelezen. 4,5/5*

Twintig regels liefde gaat over verpleegkundige Stella. Tijdens haar nachtdiensten schrijft ze brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in, over het werken van de wasmachine, soms een ouderlijk advies of soms een laatste woord aan een geliefde. Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief die ze eerder wil posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop.

Twintig regels liefde is opgedeeld in zes stukken. Ze hebben als titel één van de nachtdiensten die Stella draait. Stella werkt in een hospice, een eindstation voor mensen die gaan sterven. We leren Hope kennen, een jongvolwassene op deze afdeling. Hope wil niet toegeven aan de liefde die ze voelt voor haar jeugdvriendje, omdat ze weet dat ze stervende is.

Op de afdeling verblijft ook de veertienjarige Issy. Issy kijkt enorm tegen Hope op en er ontstaat een mooie vriendschap tussen deze twee. Door Issy leert Hope te houden van zichzelf en te genieten van de dagen die ze nog heeft. De derde patiënt die een grote rol speelt in het verhaal is Grace, een zorgzame vrouw, die altijd klaar stond voor iedereen. Ze vraagt Stella een brief te schrijven aan een zoon waarvan niemand het bestaan van wist. Dit is de brief die Stella maar wat graag zou willen versturen voordat Grace komt te overlijden.

Naast haar werk zien we ook haar perikelen in haar privéleven en snap je waarom ze de avonden wil wegvluchten in haar werk. Verder is er nog Hugh die in dezelfde straat als het hospice woont. Hij heeft een kat die als een rode draad door het verhaal loopt en door de levens van de personages van het boek. Het hospice heeft de kat al geadopteerd als afdelingskat terwijl Hugh zich afvraagt waar het beestje zijn nachten slijt.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, dat van Stella, Hope en Hugh. Boven de hoofdstukken staan de namen vermeld van degene die aan het woord is. Het is een chronologisch verhaal en zoals gezegd beslaat het zes nachtdiensten. Voorafgaande aan de hoofdstukken staan brieven afgedrukt in een handgeschreven lettertype. Brieven die Stella voor haar patiënten schreef in de loop der tijd. Ontroerende en soms ook grappige brieven, waarvan je moet glimlachen of een traan moet wegpinken. Alhoewel elke brief een op zichzelf staand verhaal is, onderbreekt het het werkelijke verhaal niet. Ze zijn juist een goede aanvulling van het totaal plaatje. De roman leest lekker vlot en vanaf het begin zit je er middenin. Je leeft intens mee met de personages. Rowan Coleman heeft een prachtig verhaal neergezet dat ik met ontroering heb gelezen.

Als je nog maar één kans heb om iemand een brief te schrijven. Aan wie zou je dat dan doen.... aan je geliefde of juist niet en wat zou je dan schrijven?
Stella is verpleegkundige in een hospice waar ze alleen nachtdiensten draait. Tijdens deze nachtdiensten schrijft ze brieven voor haar patiënten. Het zijn brieven over hun gedachten,gevoelens en hun laatste wens. Soms worden er ook tips in gegeven zoals hoe de wasmachine werkt en advies over het ouderschap.
Er zit één voorwaarde aan en dat is dat Stella de brieven verstuurd pas als ze overleden zijn en absoluut niet eerder.
Dit is ook wat Stella ook doe totdat ze op een dag nadat ze een brief had geschreven begint te twijfelen ..... en ja ze verbreekt die belofte.
De cover en het verhaal staan in contrast tegenover elkaar. De cover is zoet en lief maar daar staat een verhaal vol met emoties tegen over. Nadat ik het boek uit had klopt de cover en het verhaal wel voor mijn gevoel.
Het verhaal raakt je zodra je begint met lezen en het kruipt steeds meer in je. Je wilt door blijven lezen maar soms moet je het even wegleggen omdat de emoties in het verhaal zo hoog zijn en met name de geschreven brieven. Als je deze brieven leest “die stuk voor stuk persoonlijk zijn” voel je dat deze mensen met hun situatie vrede hebben. Tussen de regels door kreeg ik ook het gevoel dat het is goed zo...
Naast de verhaallijn van het hospice is er ook ruimte voor het leven van Stella en dit vult elkaar prachtig aan.
Drie hoofdpersonen met zo ieder hun eigen leven worden op een hele mooie manier met elkaar in het verhaal verweven.
Rowan Coleman heeft een manier van schrijven die makkelijk leest en je diep van binnen raakt. Je wilt blijven lezen en dat doe je ook totdat je beseft dat je het uit hebt.
Ik had nog nooit van deze auteur gehoord en dus ook niets van gelezen. Het is een zeer prettige kennismaking geworden die zeker een vervolg krijg om meer van haar te gaan lezen.
Twintig regels liefde is een roman die vol staat van emotie maar ook komt er soms de humor om de hoek kijken zodat het verhaal niet te zwaar is en je alles even kan relativeren.