Wit Als Melk, Rood Als Bloed

Een boek voor de jongere lezers onder ons. Het boek geeft een filosofische kijk over de dromen van een 16 jarige jongen. Persoonlijk niet helemaal mijn genre. Ik kan me voorstellen dat er lezers zijn die het boek prachtig vinden. Maar er zullen ook lezers zijn die er niet doorheen komen. Het boek leest wel heel makkelijk weg door de hele korte hoofdstukken.
Het boek gaat over de 16 jarige Leo die liever met vrienden rondhangt dan dat hij op school zit. Totdat er een nieuwe docent filosofie op school komt. Hij probeert zijn leerlingen mee te geven dat ze intens moeten leven en hun dromen proberen na te jagen. De droom die leo probeert na te leven heet Beatrice. Hoewel hij haar nog nooit heeft gesproken heeft hij hele dromen in zijn hoofd over hoe het zal zijn als ze samen zijn. Totdat op een dag Beatrice niet meer op school verschijnt en ongeneeslijk ziek blijkt te zijn. Zal Leo nieuwe dromen krijgen nu zijn onbezorgde leven over is.

In het begin vond ik het een redelijk moeilijk boek om te lezen. Echt doorlezen zat er bij mij dan ook niet echt in. Pas wanneer Leo zijn bloed ging geven aan Beatrice begon ik het boek intressant te vinden. Het is een schitterend verhaal. In het boek komen ook veel wijze woorden voor die de dromer (leerkracht filosofie) vaak tegen Leo zegt. Aan die woorden heb ik als 16-jarige ook veel gehad. Er komen ook heel wat emotie's kijken bij dit boek. Bij sommige stukken kreeg ik echt tranen in mijn ogen denk maar aan dat moment dat Leo thuis kwam en zijn moeder het moeilijke nieuws vertelde dat Beatrice gestorven was. Zelf ik werd er even stil. Ik ben niet echt zo iemand die graag leest. ik vind lezen namelijk saai. maar dit boek vond ik echt wel boeiend. Buiten het begin heb ik me geen seconde verveeld bij het lezen van het boek. Het kan zelfs zijn dat ik dit boek binnen enkele jaren nog eens opnieuw ga lezen.Een echte aanrader!

Geschreven bij Wit als melk rood als bloed

Een indringend kijkje in de woeste jaren van een opgroeiende puberjongen. Vol met de vertwijfeling die bij deze periode hoort. Wat kernwoorden: verliefd worden, voetballen, vrienden en vriendinnen, vader, moeder, leraren, onbezonnenheid, ziekte, verdriet, eenzaamheid, filosofie. Wit staat voor ruimte en leegte, rood voor emotie en leven. De schrijfstijl is vlot, het boek kent geen hoofdstukindeling.
Het is een van mijn favoriete boeken geworden.

Ik vond het persoonlijk wel een goed boek. Het klopt dat je er in het begin even door moet, maar daarna komt toch de schoonheid van het boek naar boven. Je moet je wel in het hoofd kunnen verplaatsen van een 16-jarige puber. Het boek las heel vlot, geen moeilijke woorden of zinnen en bij momenten was het zelfs ontroerend mooi.

Leo is een puber van zestien die duidelijk op weg is naar volwassenheid.
Hij is bevriend met Niko waarmee hij ook samen voetbalt. Zijn dromen en gedachtes deelt hij niet met Niko. Silvia is een vriendin van Leo en met
haar deelt hij wel veel. Ook helpt zij hem vaak met zijn huiswerk.

De droom van Leo heet echter Beatrice met haar groene ogen en haar rode haar dat als het loshangt de zonsopgang over je heen laat komen.Op een dag verschijnt Beatrice niet op school en wordt duidelijk dat ze aan leukemie lijdt.Leo is geschokt en zijn onbezorgde leven lijkt voorbij.
Leo heeft een hekel aan alleen zijn en aan de kleur wit want wit is niets net als stilte.

Leo is geen fan van school totdat er een nieuwe docent filosofie voor de klas komt te staan die zijn passie weet over te brengen op de leerlingen en hun leert intens te leven en hun dromen na te jagen.

Alessandro D'Avenia vertelt dit verhaal in korte hoofdstukken met veel mooie zinnen zoals: "De schoonheid wegrukken van waar dan ook, en weggeven aan mijn naasten. Daarvoor ben ik op de wereld."

"Wit als melk rood als bloed" is een prachtig boek over de liefde en het najagen van je dromen. Een boek dat ik nog vaak wil herlezen.

Het is een mooi verhaal! Vlot om te lezen.

De titel van het boek sprak mij aan en maakte mij nieuwsgierig. Helaas tot op heden maar tot een aantal bladzijden gekomen. De schrijfstijl sprak mij niet zo aan omdat het wat staccato geschreven is, zeer korte, maar veel zinnen. Hierdoor ga je wat gehaast lezen of krijg je dat gevoel. Moeilijk te omschrijven. Werd er gewoon moe van. Hier en daar wel grappig, maar moeilijk begin om door heen te komen.
Ik ga het nog 1x proberen en hoop het dan te kunnen uitlezen.