De amandelboom

Geschreven bij De amandelboom

Op de voorkant van dit boek staat: voor de lezers van De vliegeraar. Ik heb dit boek nooit gelezen, maar wel Duizend schitterende zonnen. Ik weet nog dat ik dat boek uit had en dacht: wauw, wat mooi. En vooral ook interessant om eens over die cultuur te lezen. Het is weer eens iets totaal anders dan de westerse cultuur waar ik normaal gesproken over lees. Ik denk dat ik toch eens vaker een uitstapje moet maken naar een boek over een andere cultuur, want ook De Amandelboom vond ik prachtig.

Het begon een beetje moeizaam. Ik had er moeite mee om alle namen uit elkaar te houden. Toen ik begon met lezen had ik ook niet echt een idee waar het verhaal over zou gaan en dus was ik in het begin zoekende. Waar zou dit verhaal naartoe gaan? Uiteindelijk begon ik de personen in het verhaal steeds beter te kennen en daardoor kon ik ze ook uit elkaar houden. Tot aan het einde toe wist ik echter niet waar het verhaal me naartoe zou leiden, maar dit was op een gegeven moment niet erg meer.

Het boek nam me mee op reis naar de oorlog tussen Palestina en Israël. Ik moet bekennen hier heel weinig van af te weten. Het verhaal wordt verteld vanuit Ichmad, die samen met zijn familie probeert te overleven in een land dat in oorlog is. Het mooie aan het verhaal vond ik ook de verschillende opvattingen over de oorlog in het gezin. Waar de een vond dat je iedereen, ook de joden, met liefde moest behandelen, vond de ander dat je juist terug moest vechten. Een ding maakte het verhaal in ieder geval erg duidelijk: het (over)leven in dat land, in die landen, is niet makkelijk en het is lastig een uitweg te vinden.

De Amandelboom is een boek dat je meeneemt. Het laat je zien dat een oorlog nooit vanuit één kant kan worden verteld. Iedereen die meedoet aan een oorlog is schuldig, maar ook onschuldig. Dat maakt het juist zo moeilijk.

De auteur van het boek, Michelle Cohen Corasanti, studeerde Midden-Oostenstudies aan de Hebrew University in Jeruzalem en ook aan de Harvard University. Zij is nu advocaat internationaal recht en mensenrechten. In het dankwoord vertelt ze zeven jaar in Israël te hebben gewoond. De kennis en ervaringen van de auteur maken dat het verhaal echter voelt. Als lezer heb je gewoon door dat degene die dit verhaal vertelt er verstand van heeft en vooral ook graag dit verhaal wil vertellen.

Ik begon in De Amandelboom met het idee dat het misschien geen boek voor mij zou zijn en in het begin was ik ook zeker bang dat ik gelijk zou krijgen, maar uiteindelijk kon ik niet meer stoppen met lezen. Dit is typisch een verhaal dat je leert om verder te kijken dan je neus lang is. Geloof niet de media, accepteer niet alles zo maar. Gebruik je eigen gezonde verstand en denk even na. Open je ogen, maar ook je hart.

(Eenlettermeergraag.nl)

Geschreven bij De amandelboom

Ichmad Hamid woont met zijn familie in het door Israël bezette Palestijns gebied. Op een dag wordt zijn vader gevangen genomen. Ichmad krijgt daardoor een groot schuldgevoel omdat hij de eigenlijke aanleiding van deze gevangenneming is. Toch is hij machteloos want hij moet zich stilhouden.

Nu zijn vader niet meer voor het gezin kan zorgen, voelt Ichmad zich verplicht om deze taak over te nemen. Zijn familie leeft sinds de gevangenschap van zijn vader in armoede dus gaat Ichmad aan het werk om geld te verdienen. Omdat Ichmad een talent voor wis- en natuurkunde heeft, krijgt hij in de avonduren privé-les van leraar Mohammad. Het is een zwaar en moeilijk leven waarbij Ichmad ook nog moet leren omgaan met zijn gevoelens.

De amandelboom begint meteen al met een aangrijpende gebeurtenis. Amal, het jongere zusje van Ichmad, sterft voor de ogen van Ichmad. Omdat ze op een landmijn stapt. De familie Hamid krijgt daarna met nog meer tegenslag te maken. Allemaal het gevolg van de strijd die Israël tegen de Palestijnen voert.

Vanaf dat allereerste moment, die allereerste bladzijden, blijft het boek je in de greep houden. Want van begin tot eind is het boeiend. Iedere levensfase van Ichmad, het verhaal maakt diverse sprongen, wordt dusdanig beschreven dat het nergens vervelend of saai wordt.

Leven in een oorlogsgebied is natuurlijk niet ideaal. Cohen Corasanti beschrijft die omstandigheden waarin geleefd moet worden erg duidelijk. Vooral de menselijke en dus emotionele kant ervan. Dat mensen hoop blijven houden en hun hoofd niet laten hangen.

Het boek, dat de eerste roman van Michelle Cohen Corasanti is, leest als een trein. Ondanks het ontroerende verhaal en het niet meest prettige onderwerp. Maar dat kan ook wel de reden zijn dat het juist erg vlot leest. Omdat je helemaal opgaat in het verhaal.

De amandelboom is een indrukwekkend boek dat het conflict tussen Israël en Palestina op een indringende manier beschrijft. Het verhaal dat in dit boek verteld wordt, is zeker niet op zichzelf staand. Want Ichmad en zijn familie staan symbool voor het leed dat er door dit conflict veroorzaakt is en nog steeds veroorzaakt wordt.

Na het lezen van dit boek begrijp je beter wat de Palestijnen hebben moeten doormaken en waarom ze tot geweld, wat absoluut niet goed te praten is, zijn overgegaan. Want Israël, een land dat vaak beschermd wordt, kan zijn handen bepaald niet in onschuld wassen.

Geschreven bij De amandelboom

Boeit vanaf 1e blz, je kunt het niet wegleggen. De palestijnse kant van het "middenoosten verhaal" wordt heel goed verteld, ontroerend.

Geschreven bij De amandelboom

In 'De Amandelboom' van Michelle Cohen leren we Ichmad kennen, hij woont samen met zijn broertjes en zusjes in de bezette gebieden in Israël. Het leven van Ichmad krijgt gelijk in het eerste hoofdstuk van het boek al een ontzettende knauw, zijn zusje loopt een mijnenveld in en overlijdt. Zijn talent, wiskunde en patronen zien, helpt zijn vader om zijn zusje terug te halen om te kunnen begraven. Maar daarmee houdt de ellende niet op, de familie wordt hun huis uitgezet en het stukje land dat ze al generaties verbouwen met olijven en sinaasappels wordt in beslag genomen. Radeloos beginnen ze opnieuw, totdat de vader van Ichmad wordt opgepakt. Wat kan Ichmad nog doen om zijn vader en zijn familie te helpen?

Michelle Cohen heeft een boek geschreven dat wel wat weg heeft van 'De Vliegeraar' van Khaled Hosseini. Hoe gaan mensen om met verlies en wat doet het met kinderen om in een conflictsituatie op te groeien zijn twee thema's die centraal staan in het boek. Het is mooi hoe Cohen het verhaal mee laat groeien met de personages, er wordt begrip gekweekt voor iets wat bijna niet te begrijpen is en dat samen met een mooie schrijfstijl en een prettige verteltrant. Het is, emotioneel, wel een zwaar boek en soms moet je het even wegleggen en laten bezinken.

Geschreven bij De amandelboom

Wat een boek, heel aangrijpend en actueel. Je zit "op het puntje" van je stoel. Wordt meegezogen het verhaal in, soms moet je het boek gewoon neerleggen om even bij te komen. Zo heftig en realistisch is het.

In de Amandelboom wordt het leven van Ichmad Hamid en zijn Palestijnse familie gevolgd. Ze wonen in bezet gebied. Ichmad is de oudste zoon en heeft een bijzonder gave hij is een genie in wiskunde en zijn grootste voorbeeld is Einstein. Ze bezitten een oude sinaasappel en olijvenboomgaard die al heel lang in de familie is. Ze leven van de opbrengst, zijn niet rijk maar hebben alles wat ze nodig hebben en zijn tevreden.

Dat veranderd, op een dag komen de Israeli's om hun grond op te eisen ze worden verjaagd krijgen een half uur de tijd om hun bezittingen bijeen te pakken. Daarna wordt het huis met de grond gelijk gemaakt. Ze hebben weinig meer over en moeten "opnieuw" beginnen. Angst heerst in de dorpen. Mensen vragen zich af wanneer zijn wij aan de beurt! Ichmad en Abbas hebben moeite met deze situatie, vooral Abbas die wil er opaf. Maar baba, hun vader is heel gematigd. Houdt de jongens steeds voor geen kwaad met kwaad vergelden en de Joden krijgen ook opdracht om deze dingen te doen. Een heel wijs man.

Door toedoen van Ichmad wordt zijn vader gevangen genomen en tot veertien jaar cel veroordeeld. Ichmad houdt daar een vreselijk schuldgevoel van over. Voor de tweede keer wordt hun "huis" met de grond gelijk gemaakt en staan ze letterlijk op straat zonder iets. Ichmad en Abbas worden snel volwassen, moeten werken en hard. Ellende blijft hun achtervolgen. Het houdt niet op. Ichmad krijgt een kans om zijn talent te laten zien, er wordt een wedstrijd uitgeschreven en de winnaar krijgt een studiebeurs. Zijn moeder en Abbas zijn er op tegen, zijn vader zegt dat hij het moet doen, je hebt je talent niet voor niets gekregen. Ichmad doet mee en wint. Het kost hem veel strijd om weg te gaan en het voelt alsof hij zijn plicht verzaakt als oudste, maar beseft ook dat hij meer voor zijn familie kan betekenen na zijn opleiding. Ichmad gaat er voor, er blijft hem en zijn familie niets bespaard. Maar door zijn doorzettingsvermogen redt hij het.

Verder moet de lezer het zelf maar beoordelen. Het boek roept veel vragen op en leert ons anders kijken naar het Midden-Oosten. Hoop van ganser harte dat daar ooit een oplossing komt.

Iedereen wil gewoon, normaal in vrede kunnen leven.

Een aanrader.

Geschreven bij De amandelboom

Een boek dat je in één ruk wilt uit lezen. Na het lezen van dit boek zijn er voor mij in elk geval nieuwe inzichten ontstaan.

Geschreven bij De amandelboom

Heel goed geschreven en sfeer goed weergegeven.

Geschreven bij De amandelboom

Onvoorstelbaar mooi verhaal. De eeuwigdurende vete tussen Israeliërs en Palestijnen wordt hier levendig weergegeven. Soms rauw en heftig, maar ook de liefde voor een vader naar zijn zoon of de liefde tussen 2 broers die je laten stilstaan bij het essentiële in het leven.
Ik begrijp zowel Ichmad, die voor zijn droom gaat en daarbij veel offers moet brengen, maar anderzijds begrijp ik ook zijn broer. Getekend door ongeluk, wordt hij verteerd door haat en denkt dat zijn denkwijze de juiste is.
Het verhaal is volledig, van de jeugdjaren van beide broers totdat ze bejaard zijn en eindelijk elkaars grondredenen begrijpen. Maar tussenin gebeurt er zoveel en is er zoveel verdriet, dat er misschien helemaal niet had moeten zijn.
Dit boek staat in mijn top 5 van mooiste boeken die ik tot hier toe gelezen heb.

Rating: 4,5/5

Schitterend, aangrijpend boek zonder melodramatisch te worden. Het geeft nieuw inzicht en een nieuwe kijk op een langdurig conflict waarbij de menselijke maat waanzinnig mooi in beeld is gebracht. Ik ben diep geroerd.

Heb het zelf cadeau gekregen. Vond het zo mooi dat ik het 2x cadeau heb gegeven. Een echte aanrader.