In The Wake Of Poseidon

Van de vroege KC albums is In the wake of Poseidon mijn favoriet. Het werd destijds door critici een slap aftreksel van het eerste album genoemd, maar ik beoordeel dat objectief in mijn eigen tijdperk en heb daar een andere mening over. In the court of the crimson king is natuurlijk legendarisch, maar In the wake of Poseidon laat m.i. toch net iets meer balans en een betere overall kwaliteit horen.... dat geldt voor zowel de composities als de productie. Dit album staat bol van sfeer, zonder ál te ver over ’t randje te gaan. Het is een absolute aanrader voor liefhebbers van het genre!

King Crimson maakt niet de meest toegankelijke muziek die er ooit werd gemaakt. En met een band die zoveel experimenteert zit er natuurlijk ook wel eens iets in de catalogus waarvan velen zeggen dat het ´overbodig´is, zoals ik in de andere recensie las. Ik ben het daar echter volkomen mee oneens. ITWOP is een GIGANT van een album. Alle emoties worden bereikt met deze nummers en zeker het titelnummer staat al eeuwen in mijn peroonlijke TOP 10. Groots, meeslepend, mellotrons, nog één keer die FANTASTISCHE Michael Giles, natuurlijk zonder Fripp en Lake tekort te willen doen. Cat food experimen-teert en Devil´s triangle dreigt en bezweert. Een belevenis, die 40 jaar later nog net zo beklijft! KOPEN!

Greg Lake, Mellotrons en Catfood. Meer vertel ik niet. Behalve dat het goed klinkt.

In the Wake of Poseidon is eigenlijk gewoon een onnodige, veel minder creatieve, en zeker veel minder indrukwekkende herhalingsoefening van King Crimson's klassieke debuut In the Court of the Crimson King. 'Pictures of a City' is net zo ineens explosief als '21st Century Schizoid Man', en ook 'Cadence and Cascade' lijkt veel op 'I Talk to the Wind'. Daar houden de vergelijkingen niet op. Behalve het wat gewaagdere 'Cat Food' en mooie titelnummer zijn de composities op het 2e album van Crimson weinig verassend, en wie het geweldige eerste album gehoord heeft, heeft hier dan ook weinig behoefte aan. Dat gezegd te hebben is er op zich niets vreselijk mis met het werk op In The Wake of Poseidon. Wel onnodig.

Ooit kocht ik 'In The Wake Of Poseidon', maar ik draai hem eigenlijk nooit. Niet omdat het geen goede plaat is, want het is een hele aardige vroege progrockplaat, maar als je 'In The Court Of The Crimson King' hebt, is het eigenlijk niet nodig om 'In The Wake Of Poseidon' ook aan te schaffen. Het is namelijk een vrijwel exacte kopie van zijn voorganger. 'Pictures Of A City' past bij het voor die tijd zware karakter van '21st Century Schizoid Man', het is alleen een minder sterk nummer. Het titelnummer past precies in het malletje van 'Epitaph', 'The Devil's Triangle' pikt mellotronpartijen van 'Court Of The Crimson King', enzovoort. Het enige waarin dit album echt afwijkt is het prachtige akoestische gitaarwerk ('Cat Food'), maar dat duikt eigenlijk niet genoeg op om de aanschaf te rechtvaardigen. Gelukkig vond Robert Fripp King Crimson snel opnieuw uit en kwamen er meer klassiekers.