Solar Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Solar

Dit boek heeft in Engeland een prijs gewonnen voor het beste humoristische boek. Dat is eigenlijk nog wat me het meeste bezig houdt na het lezen van Solar. Voor de rest ……..
Laat er geen misverstand over bestaan: McEwan schrijft zoals weinigen kunnen schrijven: de stijl is vlekkeloos, de dialogen strak, de plotting samenhangend en steekhoudend, en hij heeft zich uitstekend gedocumenteerd. Zijn schets van –om maar wat te noemen- een gezelschap op de pool ingevroren duurzame do-gooders, van de slangenkuil van een semi-wetenschappelijke gemeenschap op de grens van kennis en commercie, van de haveloze holheid waarin een moreel luie intellectueel te leven komt, deze schetsen zijn snijdend precies en onthullend: ze brengen een brede grijns op mijn gezicht, tevreden als ik ben zo virtuoos bevestigd te zien wat ik al wist. Maar hartelijk lachen omdat het allemaal zo humoristisch is ……….. Tenminste op een andere –nu dan prijswinnende- manier dan waarop ik McEwan altijd al humoristisch vond. De schriklach is nooit ver weg bij het lezen van zijn verhalen en romans, elk een vaudeville van wrange ondertonen.
Er wordt in Solar gespeeld met grote zaken: de klimaatveranderingen waarmee de mensheid zich in de nesten aan het werken is, de idealen die mensen drijven om daar wat aan/tegen te doen, de niets en niemand ontziende tegenkracht die deze idealen besmeurt en perverteert. Dat zou een schitterende tragedie, of voor mijn part een tragi-komedie kunnen opleveren ware het niet dat al deze grote pogingen om de werkelijkheid te vatten verdwijnen in het zwarte gat van de mateloze domheid van de “tokkie” Beard. (Om de Tokkies kon ik ook al nooit lachen.) De Franse schrijver Romain Gary wijst de lezer herhaaldelijk op “de meest onderschatte grote spirituele kracht op aard: de domheid”. McEwan bewijst het gelijk van Gary, maar hij weet zich er met Solar niet tegen te verweren. Al het grote –zelfs het Kwaad (hallo Hannah Arendt)- wordt zo klein, zo moedeloosmakend klein. En het is zo waar. Dat wordt niet opgelost door in de laatste zin van het boek een compleet afgeschreven type te laten vermoeden dat hij lief heeft. Dat is humor die mij niet bevrijdend, maar cynisch doet lachen.
Vergelijk het met “On Chesil Beach”. In dat meesterwerk wordt iets relatief kleins –de ook weer moedeloos stemmende onmacht om een volwassen onderlinge verhouding te bewaren en te koesteren- universeel van omvang en diepgang. Uitendelijk is “On Chesil Beach” een overdonderende komi-tragedie waarvan de helderheid bevrijdend en opluchtend werkt, als een dageraad. Maar in Solar gaat de zon definitief onder. Aangrijpend, zeer. Maar niet om te lachen.

Als McEwan de prijs voor het humoristische boek pontificaal geweigerd had: “mensen, we hebben het hier niet over een geintje”, dan had hij een geweldig boek geschreven, wat mij betreft.

Geschreven bij Solar / druk 1

Het verwachtingspatroon bij een schrijver als Ian McEwan is hoog. Het onderwerp van het boek verdraagt zich niet echt met de mix die in Solar wordt opgediend. De weergave van de hoofdpersoon Michael Beard is enerzijds geloofwaardig en meer dan (on)aardig, het is een selfish womanizer, egocentrische en irritant briljante man die zijn parels in menig zwijnestal achterlaat.

De gelegenheid maakt de dief, de ruimte wordt door instanties van overheidswege geschapen, minkukels zijn uitermate behulozaam om verkeerde routes en wegen te bewandelen.

De geloofwaardigheid van de diverse dames die zowel leid- als lijdzaam zijn onderstreept de klassevan McEwan, de mannen komen er bekaaider af. De genius die het licht bij Beard weer laat schijnen is tamelijk onwaarschijnlijk, de rode lap die de stier Beard van zijn stuk brengt, de klusjesman, is al evenmin herkenbaar.

Zeker in het eerste deel van het boek lijkt het lang leve de lol te gaan worden en proef ik de benadering van Carl Hiaasen, het tweede deel van het boek "schuurt" en wordt tamelijk ongemakkelijk. Eigenlijk komt McEwan daar beter tot zijn recht dan in het lollige deel. Het is vermakelijk maar toch niet echt zijn ding.

Een andere auteur had ik met liefde een extra ster toebedeeld, de lat ligt hoger voor auteurs van deze klasse. Niet z'n beste boek, maar aangenaam leesvoer.

GJHB

Geschreven bij Solar / druk 1

Een weinig sympathieke natuurkundige doet op jonge leeftijd een ontdekking die een aanvulling is op de theorieën van Einstein. Voor deze zogenaamde ‘synthese’ ontvangt hij later de Nobelprijs. Dit is van grote invloed op de rest van zijn leven, omdat hij gedurende een jaar of twintig niet meer tot een wezenlijke bijdrage aan de wetenschap komt. Hij zit in commissies, wordt gevraagd voor lezingen en krijgt prestigieuze posities omdat hij Nobelprijs winnaar is en het instituut daarom goede sier kan maken met zijn naam. Dan maakt hij kennis met een jonge fysicus die ideeën heeft voor de ontwikkeling van zonne energie op basis van de Synthese.

De kern van het eerste van drie delen van het boek wordt verwoord in een vraag die aan de Nobelprijs winnaar wordt gesteld: hoe weet je nu of de kwantummechanica de werkelijke wereld beschrijft of dat het gewoon een goed kader is dat werkt? Dat is feitelijk ook de kern van dramatische gebeurtenissen die later plaats hebben en die leiden tot het acht jaar opsluiten van een onschuldige man, door toedoen van de zeer listige hoofdpersoon.

Er bestaat een opvallende overeenkomst tussen het karakter van de hoofdpersoon en de wereldwijde energieproblematiek waar hij zich voor inzet, gebaseerd op de ideeën die hij gestolen heeft van de jonge fysicus. Hij leidt aan vraatzucht (hij wordt in ieder deel fors zwaarder) omdat hij lange termijn belangen (zijn gezondheid) niet kan laten prevaleren boven de korte termijn verlangens (de smaak van lekker en vooral veel eten en drinken). Voorts veroorzaakt hij problemen waarvan hij de oplossing op de lange baan schuift.

Het boek eindigt met een ‘perfect storm’. De problemen hopen zich op en de jarenlange verwaarlozing van zijn gezondheid en zijn relaties hebben de hoofdpersoon zo kwetsbaar gemaakt dat hij deze uiteindelijk niet kan confronteren.

Een waarlijk schitterend boek, waarbij ik mij er meermalen over verbaasd heb hoe goed het is gedocumenteerd. In zijn dankwoord wordt duidelijk hoe hij dat heeft gerealiseerd: wiskundigen en natuurkundigen hebben toegezien op de correctheid van de wetenschappelijke beschouwingen. Een aanrader!

Geschreven bij Solar

Solar is about Nobel laureate Beard. Beard is a pleasantly unpleasant man. Overweight and continuously making plans to mend his ways, he is an unlikely womanizer who, at the age of 59, becomes a reluctant father.
In his descriptions of Beard's inner dialogue, his inner ramblings, his self-delusion and his petty feelings towards his wives, lovers and colleagues, McEwan is at his best. No other writer can make unpleasant characteristics sound so human. No other writer can endear you to an unpleasant protagonist the way McEwan can.

Solar is McEwan’s most humorous book to date. Beard’s antics during the first third of the book, set in 2000, repeatedly made me laugh out loud. The last third, set in 2010, contains elements of traditional farce, with all ghosts that the protagonist thought he’d laid to rest or at least safely tucked away in either prison or inconsequential careers rushing towards him to confront him with his faults from earlier years. They’ll end his self-delusional visions of grandeur with a bang.
It must have sounded like music to his ears when Beard heard his 3 years old daughter’s words repeated back to him: “My daddy’s saving the world in Lordsburg”. This is one thieving, deceitful Lord whose moment supreme will never come to pass. His ghosts will see to that. And, of course, only he himself is to blame. If only…. But isn’t that typical of McEwan? How often does he not make you cry out:”If only…”? He must be the master of describing missed opportunities.

Michael Beard might yet be saved. In the very last sentence of the book he experiences an unfamiliar feeling: love. Love for the child he had not wanted.

Solar is not McEwan’s best book, but it is far better than 90 % of all other contemporary literature….