Klara en de Zon roman

Kazuo Ishiguro is geboren in Nagasaki en op zijn vijfde naar Engeland verhuisd. Er staan al diverse boeken in heel verschillende genres op zijn naam. In 1917 won hij de Nobelprijs voor literatuur. Klara en de zon is zijn nieuwste roman. In dit boek vertelt hij over Klara, een kunstmatige vriendin, KV genaamd. Klara bevindt zich in een winkel waar kinderen binnenkomen om een KV te zoeken. Er zijn geavanceerde en minder bekwame modellen , maar iedere KV heeft een eigenheid die de voorkeur verdient van een bepaald kind.

Klara is een bijzondere KV, hoewel er meer ontwikkelde modellen zijn, want zij beschikt over een opmerkelijk waarnemingsvermogen. In de winkel bestudeert zij ieder kind en iedere volwassene om hun eigenschappen goed in zich op te nemen. De invloed van de zon is van groot belang. De stralen zorgen voor veranderende patronen die voor steeds nieuwe indrukken zorgen. Klara is erg gefixeerd op de zon en haalt er veel kracht uit. Op een dag wordt Klara gekozen om KV te worden van Josie, een meisje dat een speciale aantrekkingskracht voelt voor Klara en niet gaat voor het meest geavanceerde model in de winkel.

Klara en Josie bouwen een speciale band op. De reden waarom voor Klara gekozen is, wordt pas later in het boek helemaal duidelijk en dat brengt de nodige spanning met zich mee. Zal Klara door haar grote liefde voor Josie haar kunnen helpen en welke gevolgen heeft dit voor haarzelf?

Klara en de zon lijkt een modern sprookje met futuristische elementen. Robots worden steeds meer geïntroduceerd in het dagelijkse leven, maar of het ook mogelijk is om zulke gevoelige kunstmatige intelligenties te ontwikkelen, blijft voorlopig nog een grote vraag. Het is wel bijzonder te lezen hoe dit verhaal opgebouwd is, wat er zich afspeelt en wat de vriendschapsband tussen Josie en Klara teweegbrengt. En dat de zon hierbij een grote rol speelt, zal geen verrassing zijn.

Het boek leest makkelijk en vlot. Het is even wennen aan de manier waarop Klara naar de wereld kijkt en hoe ze haar wereld beschrijft. Soms heb je wel het gevoel dat er te veel tegelijk speelt, waardoor er een lichte verwarring optreedt. Maar het bijzondere aan dit boek is de ontroerende band die Josie en Klara hebben en de onvoorwaardelijke vriendschap tussen beiden. Op het einde van het boek is het sprookjeselement echter verdwenen door de ontnuchterende afloop. Het verhaal is zeker knap gevonden en er wordt een zeer origineel thema belicht.

‘Ik dacht echt dat je weg was!’ ‘Waarom zou ik weg zijn?’ zei ik zacht. ‘We hebben een belofte gedaan.’ Terwijl ik naar haar glimlachte, riep ze over haar schouder: ‘Mam! Dit is haar! Degene die ik zocht!’

Eerder las ik al Vergeten reus van Kazuo Ishiguro, een fabelachtig verhaal. Kazuo Ishiguro is geboren in Japan, maar woont sinds zijn kleutertijd in Engeland. Hij won in 2017 de Nobelprijs voor Literatuur. De aankondiging van Klara en de zon maakte mij dus meteen nieuwsgierig. Dit boek is weer helemaal anders, maar ook weer bijzonder boeiend en origineel.

Het verhaal wordt verteld vanuit Klara. Ze staat samen met Rosa in een etalage te wachten tot iemand haar uit komt kiezen. Ze is nieuwsgierig en zeer opmerkzaam, houdt de voorbijgangers nauwlettend in het oog. Woede, frustratie en droefheid kan ze snel op de juiste manier interpreteren. Het duurt even voor je als lezer weet dat Klara een KV is, een Kunstmatige Vriendin. Aan de buitenkant ziet ze er als een gewoon meisje uit, maar haar binnenkant is geprogrammeerd. Klara ziet de wereld in blokjes, fragmenten, en haalt haar energie uit de Zon. Inderdaad, Zon met een hoofdletter geschreven, want voor haar is de Zon is soort van God. Dit wordt later in het verhaal mooi verwerkt.

Als Josie, een jong meisje, voor de etalage staat is er meteen een bijzondere klik tussen hen. Klara is voor Josie de ideale KV, het lijkt alsof ze elkaar perfect aanvoelen. Voor Klara gaat er een nieuwe wereld open als ze wordt uitgekozen om deel uit te maken van het leven van Josie, die samen met haar moeder in een groot huis in de natuur woont. Zo komt Klara voor het eerst buiten. De schuur in de verte fascineert haar, want daar verdwijnt de Zon elke avond. Waar gaat die heen?

Als lezer sloot ik zowel Josie als Klara meteen in mijn hart. Josie is lief, bezorgd, maar sukkelt met haar gezondheid. En hoewel je wéét dat Klara niet echt is, heb je toch snel een menselijke sympathie voor haar. Rick, de beste vriend en buurjongen van Josie, is aanvankelijk niet zo opgetogen met de komst van Klara. Door hun hechte vriendschap heeft Josie toch geen KV nodig? Maar mettertijd bouwt ook hij een mooie band op met Klara. Ook de moeder van Josie lijkt nood te hebben aan de KV. Na de dood van haar andere dochter heeft ze nu schrik om ook Josie te verliezen. Maar Klara bedenkt een plan om Josie te genezen. Het is fascinerend hoe een kunstmatig iemand toch zoveel liefde en genegenheid kan oproepen tijdens het lezen.

“Jij bent een intelligente KV. Misschien kun jij dingen zien die de rest van ons ontgaan. Misschien heb je gelijk dat je hoopvol bent. Misschien heb je gelijk.”

De scheiding tussen fictie en realiteit, tussen kunstmatige intelligentie en de menselijkheid kan blijkbaar flinterdun worden. Hoe menselijk kan een robot worden? Hoeveel gevoelens kan een mens voor een kunstmatig object hebben? Een toch wel bizar fragment gaat over een geforceerde samenkomst met vriendjes van Josie. De meesten van het zijn ‘opgetild’, dat blijkt iets met genetische manipulatie te maken hebben. Rick is niet ‘opgetild’. Dit sluit mooi aan bij dit verhaal over artificiële intelligentie. Welke keuzes worden er gemaakt, hoe ver kan je gaan om de ideale mens te creëren?

Het verhaal is opgedeeld in 6 hoofdstukken, leest aangenaam en heeft een duidelijk lettertype. De gouddruk op de kaft en de fragmentarische stralen passen mooi bij de inhoud. Zowel het begin als het einde van het verhaal zijn heel sterk. Het middenstuk mocht iets bondiger.

Het boek heeft een diepe indruk bij me achtergelaten, maar ook veel vragen. Klara houdt de lezer een spiegel voor. Hoe ver gaan we voor perfectie? Waar liggen onze grenzen? Is het niet verontrustend dat er nood is aan Kunstmatige Vrienden? Is de mens maakbaar? “Geloof je in het menselijk hart? Ik heb het niet alleen over het orgaan, natuurlijk. Ik bedoel het in poëtische zin. Het menselijk hart. Denk je

Klara en de zon is een science fiction verhaal, een genre die ik vrijwel nooit lees. Maar nadat ik het boek, De rest van de dag, gelezen had, werd ik nieuwsgierig naar het nieuwste boek van Kazuo Ishiguro. En weer werd ik gegrepen door zijn mooie eenvoudige schrijfstijl, waardoor ik vanzelf langzaam ging lezen en het hele verhaal duidelijk voor me zag. Je kijkt gedurende het hele boek door de ogen van een "kunstmatige vriendin" (KV), die zeer intelligent is en alles goed observeert, inclusief alle menselijke gedragingen, emoties en motivaties. Juist door deze blik van buitenaf, ga je het mens-zijn als het ware met nieuwe ogen zien. Opeens worden dan ook de onzuiverheden, en onbetrouwbaarheid van het menselijk hart zichtbaar, en ga je des te meer houden van het pure bewustzijn van de KV. Misschien is het boek, door het hoge sci fi gehalte, niet voor iedereen. Maar ik vond het prachtig, en ik kan het zeker aanbevelen voor iedereen die voor het onderwerp open staat.

Dit is het eerste boek dat ik heb gelezen van Kazuo Ishiguro dus heb ik geen vergelijkingsmateriaal met zijn vorige werken.

Het boek is mysterieus en fantasierijk maar tegelijkertijd niet ondenkbaar. In het boek zat spanning, rond de portretschilder en zit vol van onberekende situaties met de opmerkelijke karakters zoals de Moeder en eigenlijk de rest van de karakters in het boek.

Het boek is vanuit het ik-perspectief geschreven, wat zorgt voor een duidelijke vertelling, dit maakt het prettig voor de lezer.

Al met al een mooi en bij wijlen een ietwat tragisch en emotioneel boek. Het enige wat mij minder beroerde was het einde. Dit vond ik wat snel afgesloten. Alsof je meer verwacht na alles wat je al gelezen hebt.

Ik had er erg naar uitgekeken, maar het was een kinderlijk simpel en langzaam verhaal, Het is een trendy onderwerp, maar dan moet er wel een interessant verhaal omheen verteld worden. Beroemde auteur, jammer,

Ik vond dit boek ronduit saai. Ik had grote moeite er doorheen te komen en heb meermaals overwogen het gewoon weg te leggen, maar ik hoopte op misschien nog een verrassend einde of een plotwending. De ideeën in dit boek vond ik persoonlijk niet erg origineel en ik vond de verhaallijn bovendien nogal oppervlakkig. Je wordt een half boek lang aan het lijntje gehouden met het gegeven dat je niet precies weet wat er aan de hand is; het voelde als een kunstmatig opgebouwde spanning, die wat mij betreft niet werkte. Daarbij vond ik de toon die de robot aanslaat helemaal niet stroken met het idee dat die robot, volgens het boek zelf, superslim zou moeten zijn. Het geheel voelde kinderlijk: er wordt kinderlijk gesproken tegen èn door de robot. En dan nog details als dat de zon altijd op dezelfde plek op- en ondergaat in het verhaal, door de seizoenen heen, wat natuurlijk gewoonweg niet klopt. Nee, ik had van deze nobelprijswinnaar heel wat meer verwacht!

Ik heb het boek achter elkaar uit gelezen. De op een mens lijkende robot (Klara) wordt de (voortdurend haar omgeving analyserende) "kunstmatige vriend" (KV) van een tiener meisje. Gezien de vooruitgang van de artificiële intelligentie en robotisering is dit scenario in de nabije toekomst mogelijk. Klara moet het tiener meisje "Josie" door haar eenzame en moeilijke jaren met de gevolgen van genetische manipulatie(?), loodsen tot dat ze naar de universiteit gaat. De interne waarnemingen van Klara van het gedrag en de woorden van Josie e.a. zetten je aan het denken.

Boeiend boek over virtuele vriendschap.

Heel mooi boek, het blijft boeiend en onvoorspelbaar

Niet lezen als je verhalen te letterlijk neemt. Dit verhaal is een sci-fi mythe over de zon. Het belang word je duidelijk van een onbevangen kijk op de wereld om de wereld te genezen van ‘zon-absorptieproblemen’. Ik vond het zeer ontroerend en mooi geschreven. Het deed veel met me.