Zullen we het liefde noemen? psychologische thriller

De Vlaamse auteur Tine Bergen, geboren op 21 juni 1981 te Leuven, houdt van verhalen. Als journalist vertelt ze de verhalen van anderen. Als auteur vertelt ze haar eigen verhalen.

Het zal je maar gebeuren, je zoontje van 8 jaar zit alleen in de auto en die gaat rollen. A worst nightmare. Zeker ook voor de inspecteur die maar blijft vragen blijft stellen. Tot grote ergernis en frustratie van moeder Esther. Zij beschermt haar gezin als een echte leeuwin en probeert zelf verder te puzzelen wat er aan de hand is.

De elementen

De cover is sober. Creme van kleur, rode grote letters en grijze vingerafdrukken die als een hartje sieren op het kaft. Ik verwacht een spannende en bijtende thriller, de cover belooft heel wat.

Tine Bergen trekt de lezer het leven van psychologe Esther in. In de 3e persoon maal je kennis met haar gezin, haar echtgenoot, zoontje Linus van 8 jaar en dochter Annabel van 5 jaar. Daarnaast er een mysterieuze man, die Jack heet. Centraal staat de dramatische toestand rondom Linus. Als hij een ogenblik alleen zit in de auto, rijdt deze door en daar zit ook Dieter, de buurman. Mogelijk rijgt het boek de titel "thriller" door dit sterfgeval. Eigenlijk is dit verhaal een psychologische roman.

Verwarring & puzzelen tijdens het lezen

Terwijl Linus eigenlijk extra aandacht nodig heeft, heeft Esther veel meer aan haar hoofd als blijkt dat haar vader sinds 5 jaar weer verschijnt en haar opa in het verpleegtehuis ligt. Kan ze al die ballen wel hoog houden? Een goede vraag. Door de flashbacks komt er meer boven tafel uit de jeugd van Esther, dit geeft meer stevigheid aan het verhaal. Tevens leest het zeer verwarrend en van de hak op de tak. Zoals auteur Tine Bergen al aangaf, houdt zij er van als de lezer een beetje moet "puzzelen" tijdens het lezen. Begrijpelijk bij een mysterie, maar het moet wel helder blijven in welke tijd het verhaal zich bevindt. De vraag is of de lezer hier op zit te wachten in dit verhaal wat als maar mistiger wordt, onduidelijk en soms wat langdradig..

Conclusie

Het verhaal begon heel spannend, kwam soms in de mist terecht en had een vreemd einde. Als Esther gebeld wordt snelt ze naar huis om haar zoon Linus in de armen te sluiten. Alleen dat in de armen sluiten en extra aandacht geven, mis ik in deze roman. Wat volgt is een ratrace van inspecteur die mogelijk de uitkomst al klaar heeft staan. Frustrerende dialogen volgen van moeder Esther, onderweg naar een bijzonder en vreemd einde. Waarbij er nog veel losse eindjes bleven hangen.

Waardering 3 sterren.

3,5/5.
Super vlotte schrijfstijl met korte hoofdstukken!
Soms was het een beetje verwarrend wanneer ze plots naar het verleden gingen.
Het einde was ook een beetje verwarrend naar mijn mening.
Het verhaal was wel goed en had verschillende onderwerpen zoals scheiding, mentale gezondheid,..
Ik miste persoonlijk wel een triggerwarning voor zelfmoordpoging.
Voor de rest leuk boek!

Tine Bergen (1981) is journalist en auteur van jeugdboeken, fictie en non-fictie voor volwassenen. Haar in 2019 verschenen psychologische thriller Vissen praten niet werd genomineerd voor vele thrillerprijzen.
Haar tweede psychologische thriller is Zullen we het liefde noemen?

Zullen we het liefde noemen? vertelt het verhaal van Esther en haar gezin die in een moeilijke periode zitten nadat zoon Linus (8 jaar) in de auto van zijn vader Stef, meester Dieter dood rijdt. Alhoewel, was het echt dood rijden of kwam het doordat de handrem niet was aangetrokken waardoor de auto achteruit rijdt en zo meester Dieter raakt? Was er opzet in het spel? Tenslotte was meester Dieter de leraar die het leven erg zuur maakte van Linus en zijn ouders het afgelopen jaar. Of was het een ongeluk?
Veel vragen die Esther in het begin van het boek volmondig kan beantwoorden met; ja het was een ongeluk maar gaandeweg gaat ook zij twijfelen. Wat houden haar man Stef en haar zwager Kurt voor haar achterwege? Wat vertelt Linus niet?

Het verhaal wordt verteld in de derde persoon (Esther). Gaandeweg het boek leer je Esther beter kennen, haar moeilijke relatie met haar vader en zus, haar gevoelens voor haar minnaar Jack, haar onzekerheden en angsten omtrent het ongeluk.
Als lezer kun je je heel goed inleven in haar, je voelt haar twijfels, haar angsten en onzekerheden. Direct vanaf het begin ben je bezig met Esther en ga je jezelf afvragen hoe jij zou reageren in zo'n zelfde situatie. Niet alleen de twijfels na het ongeluk maar ook de gevoelens die je als ouder hebt wanneer één van je kinderen onrecht wordt aangedaan en je machteloos staat hierin.
De hoofdstukken zijn kort en soms lees je de Vlaamse invloed, wat zeker niet storend is, juist verrijkend.

Jammer genoeg heeft Tine Bergen ervoor gekozen om het heden en verleden in elkaar over te laten lopen zonder duidelijke aanduiding om welke tijd het gaat. Dit is voor de lezer toch wel verwarrend en soms moet je dan ook even 2x lezen voor het duidelijk is.

Zullen we het liefde noemen? wordt aangeduid als psychologische thriller maar al lezende kom je erachter dat dit boek niet een echte thriller is, het heeft niet de spanning van een thriller. Dit neemt niet weg dat het onder je huid kruipt en dus wel zeker psychologisch genoemd kan worden.

De plot is goed in elkaar geschreven; verschillende twisten die je op het andere been zetten om dan uiteindelijk aan het eind toch nog voor een verrassing te zorgen.

Zullen we het liefde noemen? Is een verschrikkelijk goed boek over de onvoorwaardelijke liefde van een ouder voor het kind. Het zit vol gevoelens van schuld, onmacht, twijfels maar ook liefde. Je leeft mee met Esther en haar gezin en nog lang nadat je het boek dichtslaat blijft het rondspoken in het hoofd.

Ik mocht dit boek lezen voor ThrillZone in de leesclub.
De schrijfster was mij niet bekend. De titel sprak mij niet echt aan. Tot ik zag dat het hartje op de voorkant uit vingerafdrukken bestaat... dat intrigeerde mij. De foto van Tine op de achterzijde geeft iets mysterieus.

Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken, wat zorgt dat je het boek snel oppakt om nog 'even' te lezen. De eerste hoofdstukken beginnen meteen razend snel. Dat is best wennen, daarna loopt het lekker. Het verhaal nodigt uit om te blijven lezen. Je wilt weten hoe het verder gaat met Esther, Linus en Stef. Daarnaast ben ik benieuwd hoe Kurt en Jack zich ontwikkelen in dit verhaal. Wat het lezen lastig maakt is dat de hoofdstukken zich ineens in het verleden afspelen. Zonder dat dit duidelijk is aangegeven. Soms moest ik daarom een hoofdstuk opnieuw lezen om te snappen waar zich dit nu afspeelt. Zelfs binnen een hoofdstuk wordt er ineens geschreven vanuit een flashback van bijvoorbeeld Esther. Jammer, hierdoor ging deze onduidelijk bij mij irriteren en raakte ik uit het verhaal. Al zet je maar boven een hoofdstuk heden/nu of verleden/ toen. Dat maakt het voor mij als lezer prettiger om de verhaallijn te volgen. De Vlaamse uitdrukkingen zijn een humoristische twist waarbij ik stiekem dacht - hoe wordt dit in de Nederlandse taal gezegd. Dit was leuk om te ervaren en past goed in het verhaal. Het verhaal is zeer realistisch geschreven. Ondanks de minpunten was het leuk om te lezen. Je leeft mee met Esther die twijfels aan haar man Stef en als moeder vecht voor haar kinderen.

Het plot zit goed in elkaar en wordt ook razend snel in een hoofdstuk verweven. Eigenlijk pas aan het eind besefte ik welk hoofdstuk hierin cruciaal was. Dus ben ik het opnieuw gaan terug lezen. Dit hoofdstuk begint namelijk (denk je) in het heden en aan het eind van dit hoofdstuk besef je ooohh heet was verleden. Hierdoor 2x gelezen en aan het eind van het boek nog een keer. Jammer. wel goed gevonden plot!

Een psychologische thriller vind ik het niet. Er zit totaal geen momenten van spanning, gruwel in. Psychologisch vind ik het wel, dan meer als roman. Mede omdat het zeer reëel is geschreven en gemakkelijk weg leest.

‘Zullen we het liefde noemen?’ – Tine Bergen

Psychologe Esther lijkt voor de buitenwereld haar leven goed op orde te hebben. Ze is getrouwd met Stef, over het algemeen haar steun en toeverlaat (al kan ze hem ook wel eens achter het behang plakken) en heeft samen met hem twee kinderen. Maar hoewel ze van Stef houdt, heeft ze ook een affaire met Jack. En een jeugd waar ze het liefst niet aan terug denkt. Het voelt als een breekbaar evenwicht. Een die in elkaar stort op het moment dat zoontje Linus van acht jaar een overbuurman dood rijdt. En dan raakt het leven, en niet alleen dat van Esther, in een stroomversnelling. Hoever ga je eigenlijk voor de liefde? En wat betekent liefde als je voor de rand van de afgrond staat?

Vanaf de eerste bladzijde houdt dit levendige boek je op het puntje van je stoel. Want wat is er toch aan de hand in het ogenschijnlijk zo gelukkige gezin van Esther en Stef? Je krijgt als lezer steeds maar een handvol informatie aangereikt, waardoor je steeds nieuwsgieriger wordt naar de achtergrond van het buurtdrama. Door middel van flashbacks wordt Esthers jeugd naar voren gehaald en begrijp je steeds beter waarom ze op een bepaalde manier reageert. Door de vele conversaties in het boek leer je de personages goed kennen. Niemand is perfect, allemaal hebben ze hun dingetjes, en dat maakt ze realistisch; het zouden je eigen buren kunnen zijn. Ook vraag je je tijdens het lezen steeds af wat je zelf zou doen in zo’n situatie?

De auteur houdt de vaart erin en het wordt werkelijk nergens saai. Je moet wel blijven opletten tijdens het lezen, omdat er soms terug wordt gesprongen in de tijd, waarna het verhaal meteen weer in heden verder gaat. Wat ik iets minder fijn vond, was het vele snot en braaksel waar bepaalde personages steeds mee worstelen. Daar worstelde ik ook mee.

Al met al een prima psychologische thriller die heerlijk wegleest en tot aan het eind toe spannend blijft. Ik ben benieuwd geworden naar ander schrijfwerk van Tine Bergen. Aan Zullen we het liefde noemen geef ik vier sterren.

Carlita
Perfecte Buren

Zullen we het liefde noemen? Het nieuwste boek van Tine Bergen begint meteen vol spanning met een ernstig auto ongeluk. Niet zomaar een auto ongeluk, een dodelijk ongeluk, en de bestuurder (Linus) is een jongen van 8 jaar. Nu zal je denken: een jongen van 8 jaar, die een ongeluk veroorzaakt? Dat was precies mijn gedachten en hierdoor had Tine meteen mijn aandacht.

Stef en Esther, de ouders van Linus, worden meteen tijdens het onderzoek onder de loep genomen. Esther is er namelijk zeker van dat het echt een ongeluk was, alleen denkt de politie hier anders over. Alles wordt tot op de bodem uitgezocht.

Beetje bij beetje krijg je als lezer meer te weten over het leven van Stef en Esther. Het bankje bijvoorbeeld, waarom is dat zo belangrijk voor Esther? Aan de hand van flashbacks krijg je als lezer steeds wat informatie. Persoonlijk vond ik de flashbacks af en toe wel wat verwarrend, maar uiteindelijk valt de puzzel dan toch in elkaar. Het verhaal is verdeeld in korte hoofdstukken, wat erg prettig leest. Je gaat hierdoor ook erg snel door het verhaal heen.

Was dit een noodlottig ongeluk of zullen we het liefde noemen?

Een aanrader!

Esther houdt van haar man Stef en van haar kinderen, uiteraard. Ze houdt van haar vader, al zou ze dat soms liever niet willen. Want houdt haar vader wel van haar? En hoeveel houdt Esther van die andere man, Jack? Wanneer haar achtjarige zoon Linus de overbuurman doodrijdt, wijst alles eerst op een ongeluk. Dat gelooft Esther toch. Maar is dat wel zo? Want die overbuurman is ook wel de leerkracht die Linus vorig schooljaar het leven heel erg zuur maakte. De inspecteur die op de zaak wordt gezet doet zijn werk grondig, dus rest Esther geen andere keuze dan dit zelf ook te doen. Al moet ze daarvoor haar eigen leven wel heel scherp onder de loep nemen. Van hoeveel mensen kun je tegelijkertijd houden? En hoeveel doe je voor de mensen die je graag ziet?
•
“Zullen we het liefde noemen” is vanaf het eerste hoofdstuk al bijna niet meer aan de kant te leggen. Je MOET gewoon weten wat er nu precies gebeurd is en of het nu een ongeluk was of niet. Je begint meteen in het begin met het ongeluk en vanuit daar krijgt de lezer stukje bij beetje steeds een klein beetje informatie erbij. Dat zorgt ervoor dat de spanning steeds een stukje verder opbouwt. Dan bedoel ik niet de spanning in de zin van actie, bloed en gevechten, maar vooral de psychische spanning. Je begint steeds meer te twijfelen aan alles en iedereen en alle puzzelstukje beginnen heel langzaam steeds meer op zijn plek te vallen.
•
Esther is een moeder en doet er alles aan om haar kind en daarnaast de mensen van wie ze houdt te beschermen. Daardoor had ik ook wel met haar te doen en begreep ik haar ook zeer goed. Ik ben zelf ook een moeder en het lijkt mij vreselijk om in haar schoenen te moeten staan. Ondertussen krijgen we ook flashbacks naar haar jeugd toe te lezen, dat was even wennen, maar absoluut een toevoeging aan haar verhaal. Het gaf je net even dat inkijkje om alles uiteindelijk beter te begrijpen. Het verhaal blijft lange tijd vragen op roepen en hier en daar komen er ook zeker wat verrassende wendingen voorbij, waardoor je dus ook al die tijd maar door wilt blijven lezen.
•
De schrijfstijl van Tine Bergen is vlot, spannend (psychisch) en meeslepend. Ze heeft een hele eigen stijl en dat is prettig, daardoor onderscheid ze zich van andere en daar hou ik van. De korte hoofdstukken vond ik erg fijn, dan zeg je toch altijd net even wat gemakkelijker: Ahh nog één hoofdstuk dan, waardoor het boek uiteindelijk nog sneller uit is. “Zullen we het liefde noemen” is echt een verhaal waar je doorheen vliegt en wat je na het dichtslaan nog wel even bezig zal houden. Zijn dat niet de beste verhalen? Aanrader voor alle lezer die een goede psychologische thriller kunnen waarderen!

Geschreven bij Zullen we het liefde noemen?

De schrijfster was mij niet bekend. De titel sprak mij niet echt aan. Tot ik zag dat het hartje op de voorkant uit vingerafdrukken bestaat... dat intrigeerde mij. De foto van Tine op de achterzijde geeft iets mysterieus.

Het boek is opgebouwd uit korte hoofdstukken, wat zorgt dat je het boek snel oppakt om nog 'even' te lezen. De eerste hoofdstukken beginnen meteen razend snel. Dat is best wennen, daarna loopt het lekker. Het verhaal nodigt uit om te blijven lezen. Je wilt weten hoe het verder gaat met Esther, Linus en Stef. Daarnaast ben ik benieuwd hoe Kurt en Jack zich ontwikkelen in dit verhaal. Wat het lezen lastig maakt is dat de hoofdstukken zich ineens in het verleden afspelen. Zonder dat dit duidelijk is aangegeven. Soms moest ik daarom een hoofdstuk opnieuw lezen om te snappen waar zich dit nu afspeelt. Zelfs binnen een hoofdstuk wordt er ineens geschreven vanuit een flashback van bijvoorbeeld Esther. Jammer, hierdoor ging deze onduidelijk bij mij irriteren en raakte ik uit het verhaal. Al zet je maar boven een hoofdstuk heden/nu of verleden/ toen. Dat maakt het voor mij als lezer prettiger om de verhaallijn te volgen. De Vlaamse uitdrukkingen zijn een humoristische twist waarbij ik stiekem dacht - hoe wordt dit in de Nederlandse taal gezegd. Dit was leuk om te ervaren en past goed in het verhaal. Het verhaal is zeer realistisch geschreven. Ondanks de minpunten was het leuk om te lezen. Je leeft mee met Esther die twijfels aan haar man Stef en als moeder vecht voor haar kinderen.

Het plot zit goed in elkaar en wordt ook razend snel in een hoofdstuk verweven. Eigenlijk pas aan het eind besefte ik welk hoofdstuk hierin cruciaal was. Dus ben ik het opnieuw gaan terug lezen. Dit hoofdstuk begint namelijk (denk je) in het heden en aan het eind van dit hoofdstuk besef je ooohh heet was verleden. Hierdoor 2x gelezen en aan het eind van het boek nog een keer. Jammer. wel goed gevonden plot!

Een psychologische thriller vind ik het niet. Er zit totaal geen momenten van spanning, gruwel in. Psychologisch vind ik het wel, dan meer als roman. Mede omdat het zeer reëel is geschreven en gemakkelijk weg leest.

Ik had een 5-sterren recensie gelezen, waarin stond dat dit toch een leuk boek was voor mensen die niet van het genre houden. Ik heb het een kans gegeven, maar man, wat was dit zonde van mijn tijd. Slecht geschreven, niets nieuws, niets bijzonders. Geen spanning, geen fantasie, niets. Dit boek verdient de schaduw van de bouquetreeks niet. Ik heb het mijn vrouw laten lezen, die was meer dan teleurgesteld.

Lees mijn volledige recensie op www.bookaddict.nl

Zullen we het liefde noemen?‘ was een interessant boek waarvan vooral het einde mij verrast heeft.

Was het een boek voor mij? Ik denk niet helemaal.

Ik was niet heel erg fan van de schrijfstijl vanwege de herhalingen en de vele terugblikken naar het verleden midden in de tekst.

Toch vind ik het verhaal an sich interessant. En vooral de vraag wat je over hebt voor de mensen waarvan je veel houdt.

Het boek heeft uiteindelijk drie sterren van mij gekregen vanwege de hoofdlijnen van het verhaal en vooral het onvoorspelbare einde.