Van het hart

Geschreven bij Van het hart

Van het hart van Inge van der Krabben mogen lezen. Whow wat een mooi boek.
Tijdens het lezen liepen er tranen over mijn wangen van de emoties die bij mij boven kwamen.
Ook veel gelachen om hoe de groepsleden leren om met elkaar en hun emoties om te gaan.
Dit boek is een aanrader voor iedereen, vele lessen en inzichten.

In "Van het Hart" beschrijft Inge van der Krabben rouwen, loslaten en (opnieuw) vertrouwen. Met respect voor het proces van rouwverwerking beschrijft zij het wel en wee van een groep mensen, die ieder op zich een groot verlies te verwerken hebben. Van het Hart is niet zwaar op de hand, is geen hulpboek, maar wel een mooie luchtige vertelling van wanhoop en liefde.

Een boek dat ook mijn hart raakte. Eén voor één kropen de personnages onder mijn huid en voelde ik me langzaam één van hen. Iedereen verliest ooit iemand die je zo dierbaar is dat je hele wereld (voor een tijdje) komt stil te staan en daarom voelt het boek zo (intens) herkenbaar. Het is een boek waarin zes mensen samen de weg naar de hoop en het leven terug vinden, met een traan maar ook met een lach.

Een práchtige roman over een droevig thema maar zonder dat deze de bovenhand haalt omdat de hoop en de evolutie en de grappige scenes voor veel lichtheid zorgen!

Geschreven bij Van het hart

Van het Hart Inge van der Krabben
Paperback 255 bladzijden
Uitgeverij Luitingh-sijthoff

Ik heb deze roman met veel belangstelling. Een "luchtige" roman over rouwverwerking.
We maken kennis met therapeute Sonja en het verhaal gaat om de 75 jarige Mies Goed hart. Op aanraden van haar zoon gaat ze deelnemen aan rouwverwerking in groepsverband. Samen met een groepje wildvreemden. Hugo de huiler, het meisje Kat met de pandaogen, het stille echtpaar Kees en Ina en de flirterige weduwe Constante.
Een ieder met haar, zijn eigen verhaal.

Het boek is verdeeld in 9 hoofdstukken, uiteraard met het begin Kennismaken. We maken kennis met de deelnemers en waarom men deel neemt aan de groep.

Mies, twee jaar weduwe , zag het niet zitten, maar wilde ook wel weer verder met haar leven en na een paar gesprekken komt ze erachter dat het toch wel meevalt, sterker nog, zou zo een groep ook niets voor haar zoon zijn.

De auteur heeft de karakters van de deelnemende groep, therapeute Sonja en de zoon van Mies, Willem en kleinzoon Joep goed uitgewerkt. Zelfs de overleden man van Mies, JP, leren we kennen.

Eén roman die zeker zal bijdragen aan rouwverwerking. De auteur zegt zelf dat het luchtig is geschreven. Maar heeft zeker diepgang, uit die diepgang wordt meer duidelijk. Het is niet simpel je gedachten op papier te zetten als deelnemer aan de rouwgroep. Of andere opdrachten uitvoeren.
We leren zo de problemen inzake de rouw kennen en hoe ga je verder.

Er ontstaan ook andere momenten met elkaar buiten de groep om. Menselijke gebeurtenissen, verrassingen, naast de herkenning van verdriet, verlies en troost.

Inge stelt, Is er leven na de dood? Het antwoord is JA !

Prachtige indrukwekkende roman over rouwverwerking luchtig geschreven met veel diepgang.

In het boek maken we kennis met Mies. Mies is 75 jaar en inmiddels 2 jaar weduwe. Mies heeft een zoon Willem, Willem is gescheiden en heeft een zoon Joep. Mies is erg van slag door het overlijden van haar man JP en is aan het overleven maar wil weer graag gaan leven maar ook weer het contact met Willem zoals het was want Willem heeft ook veel voor zien kiezen door het verlies van zijn vader en de scheiding met zijn vrouw. Willem stelt aan zijn moeder voor om bij een rouwclubje te gaan waar Mies weinig zin in heeft maar toch doet en wat beter uitpakt dan ze heeft verwacht.

Het boek voelt echt als een warme deken, iedereen heeft wel een dierbare verloren. Hoe ga je om met dat verlies, praten doen we er niet over of te weinig maar voelen doe je het des te meer. Herkenning van die gevoelens en ook de manieren die in het boek besproken worden zijn groot. Het is eenzaam als je rouw je wereld staat stil en je wil dat alles is zoals het was maar je moet door terwijl je daar niet nog klaar voor ben.

Een prachtig boek om te lezen. De cover sprak mij meteen al aan en nu ik het dichtsla word ik nog blijder van de cover namelijk Feelgood over een lastig onderwerp waar iedereen mee te maken krijgt namelijk afscheid nemen van....

In Van het Hart schetst Inge van der Krabbe het leven van de 75-jarige Mies. Na het overlijden van haar man JP is Mies blijven steken in de rouw en neemt ze op aandringen van haar zoon deel aan een rouwgroep. Op dat moment begint een proces van vallen en opstaan en neemt haar leven een flinke wending. Het verhaal is geschreven in begrijpelijke taal en heeft een luchtige toon met zoetsappige trekjes. Toch weet Van der Krabben diepere innerlijke lagen lichtjes te beroeren en zo haar lezers emotioneel te raken. De rouw wordt geserveerd met een glimlach en een traan.

‘Onthoud dit goed oma, de blaadjes komen vanzelf weer aan de bomen’

Middels haar personages beschrijft de auteur op toegankelijke wijze welke fases rouwenden in hun proces doormaken. Ze beschrijft hun gevoelens van eenzaamheid en laat zien hoe juist het samen verwerken van het verlies in een rouwgroep kan leiden tot verbinding. Door het delen van lief en leed ontstaan nieuwe vriendschappen en openen zich deuren die naar nieuwe levenservaringen leiden en onverwachte mogelijkheden bieden.

Het gehalte Feelgood is hoog. Naast de vertederende kleinzoon is er het geworstel van Mies met haar gevoelens voor een medegroepslid en de daaruit voortvloeiende jaloezie. Dat is wat cliché maar het werkt. Het verhaal is aangrijpend en dat komt mede door de symboliek waarmee de schrijfster emoties en innerlijke processen weergeeft. De tulpenboom waar de letters van de overleden JP en Mies in staan gegrift, is daar een treffend voorbeeld van. Steeds weer komt de boom terug in het groeiproces van Mies.

‘En lang nadat zij en haar nakomelingen vertrokken waren zou hij er nog staan, op dezelfde plek, opgebouwd volgens de regels van de natuur, zijn geschiedenis besloten in de ringen van zijn jaren, zijn littekens. Al het lijden, al de liefde, weerstaan en doorgekomen’

De laatste vijftig pagina’s zijn hartroerend. Telkens weer drupten de waterlanders op de slinkende pagina’s. Bovenstaand citaat en ook de scène waarin Mies haar hervonden schildertalent aanwendt zijn daar verantwoordelijk voor. Beiden zijn aangrijpend ook al zag je de scène over het schildertalent al van verre aankomen. Het is een compliment voor een schrijver wanneer deze emotionele snaren weet te raken en wat dat betreft is dit boek geslaagd.

Het is jammer dat Mies soms afdrijft van de werkelijkheid en daar en passant ook de lezer in meeneemt. Die moet vervolgens zoeken waar Mies van de werkelijkheid teruggaat naar haar herinneringen. Dat gebeurt bijvoorbeeld tijdens een autoritje met haar zoon en kleinzoon. Onderweg gaat ze terug naar de herinneringen aan een ritje met JP. De overgang is niet duidelijk waardoor meerdere herleespogingen noodzakelijk zijn om het verhaal te blijven volgen. Hoewel dit het geestelijke proces van Mies aanschouwelijk maakt, haalt het de lezer uit de leesflow.

Van het Hart van Inge van der Krabben maakt het rouwproces van nabestaanden aanschouwelijk en toegankelijk zonder moeilijke woorden. Het is heel herkenbaar voor iedereen die treurde om verloren geliefden. Voor een liefhebber van het Feelgood genre is dit boek niet te versmaden. Lust je je rouw liever wat rauwer en wil je verder de diepte in, dan is dit niet helemaal jouw cup of tea.

“Een boek met een boodschap; “Alles draait om liefde, liefhebben, verliefd worden, houden van, verlaten worden, en verliezen” Inge laat al deze aspecten naar voren komen in een ontroerend verhaal. Herkenbaar en leerzaam”

Twee jaar na het plotselinge overlijden van haar man JP vindt de zoon van de vijfenzeventigjarige Mies het hoog tijd dat zij haar leven weer oppakt en stuurt haar naar een rouwgroep. Samen met vijf andere personen legt zij daar haar verdriet en gevoelens bloot, kan dit haar helpen om haar leven weer op te pakken? Rouw verbindt, wanneer blijkt dat de mensen uit haar groep Mies een heel andere kijk op haar leven na de dood van JP weten te geven.
“Er is een verbinding tussen verliezen en groeien. Je verliest iets en er komt iets anders voor terug. ‘Ja pijn’; zei Mies ‘Zeker’; zei Sonja.’ Pijn en verdriet, en dat is klote. En al voelt het nu niet zo, voelt het heel lang niet zon, er komt een moment waarop je merkt dat het je meer brengt dan alleen pijn en verdriet.”
Een verhaal met een diepere laag
Inge van der Krabben heeft al meerdere prachtige romans op haar naam staan, met Van het hart, snijdt zij een algemeen probleem aan, wat te doen wanneer iemand overlijdt, pak je de draad van het leven meteen weer op zwelg je in verdriet of doe je of je neus bloed en steek je je kop in het zand? Alle fases van rouw komen in dit boek naar voren, ook laat de auteur zien dat de fases door elkaar lopen en dat je wordt heen en weer geslingerd tussen verdriet, kwaadheid, schuldgevoel, dit weet van der Krabben goed te verwerken in haar verhaal over Mies, wat naast dat het heel herkenbaar is ook enorm ontroert. Inge wil wel degelijk iets vertellen met haar verhaal, het raakt me omdat het zo herkenbaar is, de lezer krijgt als ware een kijkje in zijn of haar eigen leven/ gevoel. Het verhaal is ontroerend en met meerdere karakters bouw je vanzelf een vertrouwelijke band op, het zouden je vrienden kunnen zijn. Door het herkenbare karakter weet Inge je te raken, een kijkje in je ziel want gaandeweg het lezen zal bij menigeen een belletje gaan rinkelen, het zet je aan tot nadenken over je eigen leven je eigen gevoel en hoe je dit mag uiten en uit!
Tranen
Het verhaal leest vlot en je zit al snel in een leesflow waarbij je veel empathie opwekt voor de karakters in het boek, je leest het verhaal vanuit Mies en zij zal al snel je hart stelen. Van het hart is een verhaal welke zo dichtbij de waarheid ligt, Inge van der Krabben heeft een goede research gedaan en weet de vinger op de gevoelige snaar te leggen. Mijn complimenten met deze roman laat van der Krabben maar weer eens zien waar toe zij instaat is, Van het hart is meer dan een roman alleen. Wanneer je het leest begrijp je wat ik bedoel, met de tranen over mijn wangen sloot ik het boek “in Liefde!”

Ik heb ontzettend genoten van Van het hart. Het verhaal ontroerde mij, maar kon mij ook laten lachen. Inge van der Krabben maakt een gevoelig onderwerp ook bespreekbaar voor anderen. Een mooi boek als je iemand bent verloren of als je gewoon zin hebt in een goede roman!

Ik mocht Inge interviewen over Van het hart. Wil je meer weten over het verhaal? Lees dan het interview op Lees Magazine van bol.com: https://lees.bol.com/nl/article/interview-roman-van-het-hart-inge-van-der-krabben

Als de 75 jarige Mies Goedhart plotseling haar man J.P. verliest stort haar leven in. Heel haar huwelijk heeft in dienst gestaan van haar man en nu is dit van de ene op de andere dag weggevallen.
Zij twijfelt aan zichzelf, heeft zij wel goed genoeg voor hem gezorgd, is het toch soms haar schuld. Niets in het leven heeft nog zin voor haar, op het oppassen op haar kleinzoon Joep na.
Haar enige zoon Willem is zo bezig met zijn eigen verdriet dat beide elkaar niet vinden en kunnen helpen in deze moeilijke tijden
Dan op lang aandringen van haar zoon gaat zij naar een rouwverwerkingsgroep. Al deze mensen in de groep hebben een dierbare verloren en worstelen daar nog steeds mee.
De therapeute Sonja laat de groep, huilen, lachen, vertellen, boos zijn met de boodschap dat niets raar of gek is.
Het antwoord van Sonja op de “ waarom “ vraag waar iedereen mee zit is : Ik bergrijp de waarom vraag wel, want wij willen antwoorden, maar misschien is het tijd om jezelf een andere vraag te stellen: niet waarom is het gebeurd, maar hoe kan ik verder met het gebeurde.

Langzamerhand beginnen de deelnemers in de groep hun rouw een plekje te geven, krijgen mensen steeds meer oog voor elkaar en er ontstaan vriendschappen. Na afloop van de therapie zijn alle deelnemers er van overtuigd dat er voor hen nog leven is na het verlies van een dierbare.
Er spelen een aantal thema’s in dit boek, rouw, verlies, zorg en liefde. Het is aangrijpend en ontroerend en de auteur heeft dit alles heel integer en met veel inlevingsvermogen beschreven.
Er staan prachtige quotes in het boek die je als lezer doen nadenken. Kortom een juweeltje dit boek.

De vijfenzeventigjarige Mies Goedhart probeert al twee jaar haar leven op de rit te krijgen na het onverwachte overlijden van haar man J.P. Alle dagen lijken hetzelfde, zijn grauw. Ze woont in een gigantische villa met een schitterend aangelegde tuin, haar man was immers tuinarchitect. Maar villa en tuin liggen er nu al twee jaar verwaarloosd bij, het personeel heeft ze ontslagen, ze wil alleen zijn. Gelukkig past ze wel elke week op haar kleinzoon Joep, dat brengt wat leven in de brouwerij voor haar. De ouders van Joep zijn gescheiden en zijn vader Willem heeft het daar nog steeds heel moeilijk mee, evenals met het onverwachte overlijden van zijn vader. Willem zoekt de oplossing in drank, Mies in lethargie. Op aandringen van Willem gaat Mies uiteindelijk naar een rouwverwerkingsgroep, hij brengt en haalt haar zodat ze er niet onderuit kan.
In de rouwverwerkingsgroep zitten naast Mies nog vijf mensen, ze worden begeleid door Sonja, een beginnende therapeut. Na een aarzelend begin leert de groep elkaar steeds beter kennen en hoewel ze alle zeven totaal verschillend zijn, worden die verschillen langzaam maar zeker overbrugd. De deelnemers leren met hun verdriet om te gaan en om weer open te staan voor een toekomst, hoe angstig en onzeker die ook is.
De hoofdpersoon in dit boek is Mies, ze wordt door de auteur heel authentiek neergezet. De emoties die Mies doormaakt zijn herkenbaar; boosheid, verdriet, angst, het passeert allemaal. Haar broze relatie met zoon Willem, de dingen die ze met hem eenvoudigweg nog steeds niet kan bespreken terwijl dat toch zo hard nodig is. Willem die vlucht voor zijn eigen emoties en die van zijn moeder. Maar gelukkig is er ook Joep, de heerlijke kleinzoon die zijn oma op een hartverwarmende manier weet te troosten. En dan zijn er natuurlijk ook nog de leden van de rouwverwerkingsgroep. Elk van hen speelt een rol bij de strijd van Mies om het verleden af te ronden en een nieuwe toekomst op te bouwen.
Een mooi en ontroerend verhaal, een dikke vier sterren.