Over liefhebben en loslaten

Over liefhebben en loslaten. Door Rachel Brathen.

Eerst en vooral een dikke merci aan Renée want zonder jou had ik dit boek nooit gelezen.
Een memoir van iemand met 2 miljoen volgers op Instagram; dat kan nooit oprecht en waarachtig zijn. Dacht ik. (Zelf een trouwe Instagrammer trouwens…) Ondertussen heeft Rachel 2 miljoen en 1 volgers ;) En ja, de meeste foto’s die ze daar post zien er heel glamoureus uit, en nee, dat is niet mijn ding. Maar laat je niet misleiden. Onder die glamour zit een vrouw die wijs, moedig, eerlijk, krachtig en een stralend licht is.

Waarschuwing: als je aan dit boek begint stap je in een wereld waar je helemaal in verdwijnt. Ik begon, enigszins sceptisch, te lezen maar was al snel verliefd op het boek én Rachel. Ik wou lezen, lezen, lezen. Toch stopte ik vaak. Op You Tube zocht ik Nahko (belangrijke muziek voor Rachel) op, werd ook verliefd op hem en zijn muziek, danste wat in de keuken, liet Nahko verder zingen en dook weer in mijn boek. Een paar hoofstukken later rolde ik mijn mat uit en deed spontaan mijn yoga-huiswerk (mijn juf gaat niet weten wat mij overkwam), met Nakho op repeat, ofcourse. Daarna las ik gretig verder.

Brathens volgers zullen haar verhaal wel al kennen, voor mij was het nieuw. En hoewel dit boek voor een groot stuk over afscheid nemen en rouw gaat (loslaten) voelde het enorm herkenbaar aan. Ik heb geen afscheids-trauma’s maar wel mijn eigen portie trauma’s. Ik worstel met vanalles en nog wat, ik val en krabbel weer overeind. Net als Rachel.

Over liefhebben en loslaten is heel intiem en persoonlijk maar ook heel universeel. Dat is een talent van Rachel: ze gebruikt haar pijn om het licht te zoeken. En dat licht met ons te delen. Ze laat de achterkant zien van het ‘ogenschijnlijk perfecte leven van Yoga Girl’. Ze toont ons een pijnlijk eerlijke inkijk in haar toppen én dalen. Ze valt, ze valt opnieuw, ze leert lessen, ze vergeet ze, ze leert ze opnieuw.

Haar eerste verlies, het verlies dat dit boek in gang zet, is het verlies van haar beste vriendin Andrea. In feite lees je een liefdesbrief aan Andrea, een brief die is gegroeid tot een ode aan haar leven; het leven van Andrea, het leven van Rachel, het leven an sich. Liefde, verlies, dankbaarheid zijn de bouwstenen van groei, van het leven, van dit lezen.

Yoga Girl kruipt onder je huid, ze nestelt zich in je hoofd, verwarmt je hart. Ze laat je zinnen onderlijnen, herlezen, ze opent je hart, beweegt je voeten, laat je liefde voelen, tranen wegvegen en lezen. Opnieuw lezen. En bovenal leven.

Glennon Doyle (ook een prachtmens) schrijft op de cover: ‘Adembenemend eerlijk.’ En dat is het ook!

Aan yoga doe ik sinds enkele maanden. Zo ben ik op dit boek gekomen, aanbevolen in yoga magazines. Geweldig boek, inspirerend, met inhoud, soms moet je bijna een traantje wegpinken. Alles is zo herkenbaar .. het leven is mooi. Met ups & downs. Volg haar op Instagram!

Deze dame volg ik al langer dan 5 jaar op instagram. Alles wat ze beschrijft heb ik als het ware met haar meegemaakt online. Dit is echter niet nodig om dit boek te gaan lezen. Dit boek is voor iedereen om te lezen die een dierbare ( mens of dier) heeft verloren en hoe dit een plekje te geven.

Het is een prachtig verhaal van hoe iedereen bekend of niet bekend zijn dingen meemaakt in het leven. verlies en geluk en vooral dansen in de regen en doorgaan. Het heeft me geraakt.