Roeien naar de Volewijck

Suzanne Woude kreeg met de historische jeugdboeken, Stormvaart, Verschoppelingen en Zwart Water, uitgaves van uitgeverij Ploegsma, terecht de nodige aandacht. Roeien naar de Volewijck is de eerste historische roman voor volwassenen, een deel uit de Historische reeks van Ambo Anthos, en ik hoop dat er nog vele zullen volgen.

Schrijven gaat Suzanne af als eten en drinken, natuurlijk en vloeiend, het verhaal leest alsof het allemaal de gewoonste zaak van de wereld is, maar dat is het helemaal niet. Roeien naar de Volewijck is knap gecomponeerd, er wordt op een slimme manier gespeeld met tijd. Flashbacks verschijnen heel natuurlijk in het verhaal, maar vooral omdat de levens van de twee weesmeisjes Flora en Mare in verschillende jaren spelen.

Het verhaal gaat over de vriendschap tussen de twee burger weesmeisjes Flora en Mare.
Flora’s verhaal begint omstreeks 1677 als ze ongeveer tien jaar is en op het punt staat wees te worden. Haar vader overlijdt, nadat ze haar moeder al verloren heeft. De dood wordt nooit genoemd, maar Flora voelt hem door het huis waren. Haar tante uit Haarlem haalt haar op en levert haar af in het Burger Weeshuis in de Kalverstraat, waar ze de volgende tien jaar moet doorbrengen tot ze op eigen benen kan staan.

Mare’s verhaal begint in 1697, zij heeft het weeshuis verlaten en voorziet in haar eigen levensbehoefte als prostitué. Wanneer ze een brief van Flora krijgt met een schreeuw om hulp, gaat Mare naar Haarlem om te doen wat er van haar gevraagd wordt.
Vanaf dat moment slingeren de levens van de twee hartsvriendinnen zich terug in de tijd door elkaar heen. De jaren dat ze in het Burger Weeshuis moeten overleven, een plaats waar geen enkele liefde of warmte wordt verstrekt. Alsof de wezen halve criminelen zijn, worden ze behandeld. Maar Mare en Flora worstelen door en ontworstelen zich aan het gezag.

Gevoelens als pijn, kou, angst, eenzaamheid worden met mooie zinnen, zeer invoelbaar verwoord, alsof de auteur het zelf ervaren heeft. De toepasselijke aanhalingen uit diverse oude geschriften en de mooie terugkerende details, zoals de netsuke van de olifant, de ganzen die overvliegen, het boek van De vier heemskinderen, geven het verhaal een extra laag.

Suzanne Wouda geeft de roman het thema mee: Onschuld uit verderfelijkheid, het goede overwint , ik zou daar nog aan toe willen voegen dat onvoorwaardelijke vriendschap ook alles overwint.

Heerlijk boek. Vooral de sfeer grijpt je direct bij de kladden. De auteur schrijft heel visueel, alsof je bij de personages aan tafel zit en het zelf meemaakt. Het wisselende perspectief houdt het verhaal spannend. Heel even dacht ik te weten hoe het boek zou eindigen, maar de auteur wist me toch te verrassen. Heel knap is het stukje geschiedenis dat in het verhaal verweven is en de mooie symboliek van het lied waar het boek mee begint. Een echte must-read!

Geschreven bij Roeien naar de Volewijck

Een heerlijk boek in zijn genre, moet zeggen heb betere gelezen maar vond dit zeker geen miskoop. Het verhaal is traag maar onderhoudend.OK geef een zeven

Erg goed geschreven boek, je ziet dat over elk woord is nagedacht. En dat, terwijl het heel prettig wegleest. Had 'm al voor mezelf gekocht, maar koop nu nog een exemplaar om cadeau te doen. Dan weet ik zeker dat ik een mooi cadeau geef!

Wat een prachtig boek! Ik heb het in een adem uitgelezen. Door de mooie afwisseling in tijd en perspectief beland je in het web van het verhaal. Daar waar je niet meer uit komt of wilt komen. Zelfs niet wanneer het boek uit is. Dit wordt versterkt door haar beeldende manier van schrijven met oog voor detail, zowel als het gaat om historische plaatsen als om de personages. Voor enkele dagen heb ik me helemaal kunnen wanen in de zeventiende eeuw. Op naar haar volgende roman!

Roeien naar de Volewijck is een prachtig, teder en aangrijpend verhaal over twee weeskinderen, Mare en Flora. De meisjes lijken totaal niet op elkaar en juist daarom zijn ze zo'n sterk team en is dit een bijzonder boek. In het begin lijkt Flora de sterke en helpt ze Mare door de ontzettend moeilijke (begin)tijd in het burgerweeshuis. In de andere helft van het verhaal, als Mare volwassen is en op zoektocht gaat voor Flora, lijken de rollen omgedraaid. Dan blijkt Mare een sterke vrouw die zich niet laten weerhouden door tegenslag om haar doel te bereiken.
Vooral het relaas van de oudere Mare en Flora vond ik interessant. En spannend! Als lezer heb ik ieder moment met ze meebeleefd en meegevoeld. Vooral de avonturen van Mare in het dolhuis en in de cel, geweldig beschreven! Maar ook hoe Flora zich laat inpalmen door de verhalen van haar (toekomstige) echtgenoot. Ik dacht de hele tijd: doe dat nou niet, maar Flora ging haar eigen gang...
Het boek leest gemakkelijk en snel, alsof schrijven niet ontzettend moeilijk is. Ook staan er pareltjes van zinnen in als: Werkelijkheid was iemand ontmoeten zonder te vluchten in verhalen.
Een mooi, gedetailleerd (vaak heerlijk luguber) en goed gedocumenteerd historisch verhaal dat boeit van het begin tot het eind!

Geschreven bij Roeien naar de Volewijck

Al eerder las ik vol plezier de historische roman Nachtblauw van Simone van der Vlucht. Deze is weer anders maar doet zeker weten niet onder. Het plot wordt haarscherp ontvouwd, waardoor je even in de tijd van de Haarlem en Amsterdam in de 17e eeuw verkeert. Het Dolhuys komt voorbij, het Burgerweeshuys en het galgenveld Volewijck. Heel mooi verteld.

Misschien ben ik een beetje verwend door de voorgaande boeken die ik gelezen heb. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen. Misschien is dit niet het juiste boek voor mij. Kortom ik ben niet enorm enthousiast. Maar dat is niet zozeer om het verhaal, het is denk ik meer de manier van schrijven die mij iets minder aanspreekt. Het boek kwam voor mij niet tot leven. Ik vond het wel iets wat verwarrend dat de jaren door elkaar heen liepen. En ik kon beide personages niet helemaal in mijn hart sluiten. Verder wel een boek wat makkelijk leest, maar geen boek wat me nog lang zal bij blijven of wat ik zal aanbevelen aan andere.

Aan het begin van dit verhaal ontvangt Mare een brief van Flora en trekt zij van Amsterdam naar Haarlem, de woonplaats van Flora. Dan gaan we twintig jaar terug in de tijd. Flora en Mare groeien op in het burgerweeshuis in Amsterdam. Zij komen daar beiden rond hun tiende jaar en zullen er zo'n tien jaar verblijven en elkaar daar met hun vriendschap tot steun zijn. Het verhaal blijft afwisselen tussen heden (1679), waarin het perspectief bij Mare ligt, en verleden (20 jaar eerder), dat vanuit Flora verteld wordt. De lezer komt steeds meer te weten over de jeugd en het leven en verleden van beide meisjes. Dit afwisselende verhaal is eenvoudig en leest, mede door de korte hoofdstukken, makkelijk weg. In dat opzicht goed vergelijkbaar met de historische romans van Simone van der Vlugt. Hoewel het geen diepgaand uitgewerkt verhaal is, komen Mare en Flora goed tot leven, evenals de sfeer van vroeger tijden. De titel wordt aan het einde duidelijk, evenals de achtergrond van een bekende uitdrukking over 'kinderen die uit de kool komen'. Erg interessant zijn ook enkele historische feiten die op dit verhaal betrekking hebben en die de schrijfster achterin nog aan de lezer meegeeft. Van mij mag Suzanne Wouda op deze ingeslagen weg doorgaan.

Geschreven bij Roeien naar de Volewijck

Leest makkelijk. Geeft een mooi tijdsbeeld. Is ook wel spannend.
Voor inwoners van A'dam en Haarlem zijn veel plekken heel herkenbaar. Dat geeft dit boek dan wat extra's