Bezonken rood Roman

Geschreven bij Bezonken rood

De ‘uitvinding van Japan’ leidde in de eerste helft van de 20e eeuw tot ongekende wreedheden van de Jap in grote delen van Azië. De geschiedenisboeken beschrijven deze, maar doen dat vaak afstandelijk en schijnbaar onbewogen.

Jeroen Brouwers werd op 30 april 1940 in Batavia – nu Djakarta – geboren. Hij belandde als kleine jongen met zijn oma, zijn moeder en zus in het Japanse interneringkamp en zag de wreedheden met eigen ogen. In Bezonken rood beschrijft hij wat hij zag en wat het met hem heeft gedaan. De Jap vernedert en verkracht. Voor de ogen van een jongen van vijf, altijd met een oude, veel te grote tropenhelm op het hoofd.

Bijna veertig jaar later overlijdt zijn moeder. Het boek opent ermee. Jeroen wil er niets mee te maken hebben. Zijn naam staat zelfs niet op de overlijdenskaart. Het roept herinneringen op aan toen. Levendig en gedetailleerd doet hij verslag. Hij is geen plezierig mens geworden, ook niet voor hemzelf. Hij weet het, hij kent de oorzaak, maar is niet bij machte het anders te doen.

Bezonken Rood is een goed boek, een indringend verhaal. Het geeft werkelijk inhoud aan een belangrijk stuk geschiedenis en laat me niet meer los.

Geschreven bij Bezonken rood

Bezonken Rood

Korte inhoud

Bezonken rood is een boek waarin de auteur vertelt over zijn herinneringen aan het jappenkamp waar hij als 3-jarig jongetje samen met zijn moeder opgesloten zat en alles wat hij er meemaakt. Van de mensen die er opgesloten zitten, zijn gevoelens ten opzichte van deze mensen, zijn besef over de hele situatie tot de band met z’n moeder die steeds lijkt te veranderen. In deze prachtige, meeslepende maar toch ook controversiële roman wordt geen enkel scène uit de weg gegaan. Jeroen Brouwers beschrijft heel gedetailleerd zijn belevenissen en herinneringen uit het kamp en hoe deze zijn latere relaties beïnvloedden.

Kritische analyse

Wat in het boek vooral opvalt is hoe de eerder genoemde relatie met zijn moeder verandert en zelf bijna helemaal omslaat. In het begin van het verhaal wanneer Brouwers vertelt over de start van zijn opsluiting maakt hij het zeer duidelijk dat hij zijn moeder adoreert. Zijn moeder was zijn steun en toeverlaat, zijn rots. Je krijgt zelfs het gevoel dat er sprake is van een soort van Oedipoescomplex. Hierover zei Brouwers later tijdens een interview dit :’ Ik zocht naar mijn moeder, naar de mooie vrouw uit de eerste jaren van mijn leven. Die moeder werd gemarteld, kaalgeschoren, gehavend, kapot gemaakt - en toen hield ik op van haar te houden’. Zo zag de bestsellende auteur dus hoe zijn moeder werd mishandeld en naar eigen zeggen veranderde in een andere vrouw. Deze toch wel drastische verandering heeft ook zijn visie op vrouwen in het algemeen veranderd. Hij is niet meer instaat om een gezonde relatie op te bouwen met andere vrouwen zo is er ook de scène waarin hij in een minnares terug zijn aftakelende moeder terugziet om maar een voorbeeld te geven. Wanneer Jeroens’ moeder komt te sterven en het hem louter koud laat wordt dit nog maar eens pijnlijk duidelijk. Brouwers is heel goed in het vertellen van verhalen en het beschrijven van dingen en ookal kan je je niet helemaal identificeren met het verhaal of de situatie toch blijf je betrokken bij de situatie.

Eindoordeel

Ik zou het boek zeker aanraden als je een lezer bent die tegen een stootje kan. Er zitten een paar grafische momenten in het boek die al bij al prachtig beschreven zijn. Het voelt aan alsof je je in het hoofd van de schrijver bevindt. Het verhaal sleept je helemaal mee en is totaal niet saai of eentonig te noemen. Ben je dus opzoek naar een mooie nederlandstalige roman dan is Bezonken rood er zeker eentje om te proberen.

Geschreven bij Bezonken rood

ingewikkeld boek, maar wel spannend en interessant. De spreker van het boek heeft geen fijne stem vindt ik om naar te luisteren. Veel diep inademen

Een boek dat je wel raakt, ik vond het een heel mooi aangrijpend verhaal dat zeker de moeite waard is gelezen te worden door anderen. Hij vertelt hoe zijn vrouwenhaat tot stand is gekomen door de Japanners in het kamp. Door de vrouwen die daar vernederd werden, is hij zoals hij nu is.

Geschreven bij Bezonken rood

Wat een boek. Toen ik de titel op de site ‘lezenvoordelijst’ zag sprak hij me meteen aan en zo’n fenomenale schrijver als Jeroen Brouwers zei mij, een leerling uit het zesde jaar, zelfs iets. Ik moet er wel bij vertellen dat ik na wat opzoekwerk er achter ben gekomen dat ik zijn naam vooral kende van het lied ‘Jeroen Brouwers schrijft een boek’, maar dat is bijzaak.

Ik had al horen zeggen dat dit een van de beste Nederlandstalige boeken is, dus mijn verwachtingen waren hoog. Na enkele zinnen te hebben gelezen had ik meteen door dat dit boek een tikkeltje moeilijker zou zijn dan de boeken die ik normaal lees. Maar, na een tiental bladzijdes was ik helemaal mee met het verhaal en werd het gemakkelijker om te volgen.

Jeroen Brouwers is een fantastische schrijver, die perfect weet hoe hij zijn gevoelens, of beter gezegd zijn gebrek aan gevoelens, op papier moet krijgen. Een duidelijk voorbeeld hiervan is wanneer zijn ‘vriendinnetje’ Nettie Stenvert sterft. Hij beschrijft dat ze goede vriendjes waren geweest en het enige wat hij denkt bij haar dood is: ‘ Als ze nu toch dood is, tjoep ik van Nettie haar pop met ogen’. Hij voelde niets bij haar dood, als een gevolg van de vele sterfgevallen, ziektes en gruwel die hij, nog zo jong, al had gezien.

Minder geslaagd vond ik dat hij de jaren na het kamp amper beschrijft. Het enige wat we hierover weten is dat hij als het ware is gedumpt in een klooster, en dat hij zich sindsdien verraden voelt door zijn moeder. Ikzelf was persoonlijk nieuwsgierig naar wat er in het klooster juist allemaal is gebeurd.

Om een lang verhaal kort te houden, Jeroen Bouwers is een schrijver waar je U tegen kan zeggen.

Geschreven bij Bezonken rood

Prachtig boek en zeker als je inzicht nodig hebt in bepaalde gebeurtenissen in het leven...ik erger mij alleen aan het feit dat de schrijver niets doet met zijn ervaringen en dat hij gewoon zich blijft terugtrekken in zijn cocon van ergernis
en negatief gevoel...een meerwaarde voor hem zou zijn van een nieuw boek te
schrijven waarin hij zijn kleine stapjes,
naar een liefdevol leven, zou
omschrijven...ik wens hem langs deze
weg nog enorm veel liefde en
welgemeende intense koestering

Geschreven bij Bezonken rood

Het beschrijft zo overduidelijk de, vaak hier niet begrepen, ellende van de Jappenkampen en de trauma's die vooral de kinderen er aan overhouden. Ook de ontwrichting van gezinnen komt zeer goed over. Het is zo jammer dat het mooie land, dat ik ook goed ken, zo vaak een intens verdrietige nalatenschap voor velen betekent.

Geschreven bij Bezonken rood

Korte inhoud
Het boek vertelt een stuk uit het leven van Jeroen Brouwers zelf. Wanneer hij gebeld wordt en te horen krijgt dat zijn moeder gestorven is, komen alle gruwelijke taferelen terug die hij heeft moeten doorstaan in het Japanse concentratiekamp. Hij vertelt op een zeer poëtische manier, hoe hij zijn grootmoeder heeft zien sterven, hoe hij vrouwen gemarteld en verkracht heeft zien worden. Maar ook hoe hij de band met zijn moeder in het concentratiekamp verloren is. En tussen al deze herinneringen aan vroeger, moet hij denken aan Liza een vrouw die hij ooit eens in een stadje ontmoette.

Kritische analyse
Het is moeilijk te zeggen wat mij specifiek geraakt heeft, want heel het boek door werd je overdonderd door leed en verdriet. Tot ik de recensies las en ik te weten kwam dat de gebeurtenissen historisch incorrect zijn. Maar toch bleef ik enorm ontroerd door de band die hij met zijn moeder verliest in het concentratiekamp en ook zijn reactie op haar overlijden, dat hij voor zichzelf omschrijft als gevoelloos, was zeer emotioneel. Zijn schrijfstijl is zeer poëtisch, het boek komt over als een lang gedicht. Ik ben het helemaal eens met wat Ann Meskens in de Morgen schreef over Jeroen Brouwers’ schrijfstijl: ‘De balsturige humor die Brouwers' taal eigen is, maakt het verhaal alleen maar prachtiger, verschrikkelijker en aangrijpender.’ De opbouw van het verhaal zat goed in elkaar, eerst kreeg je een blik in het leven van Jeroen Brouwers wanneer hij al veertig is. Na het telefoongesprek, waarin hij te horen krijgt dat zijn moeder overleden is, komt er een opeenvolging van flashbacks. Hierdoor voel je goed dat het na zoveel jaren toch nog steeds helder in zijn geheugen gegrift staat. Jeroen Brouwers heeft geen gebruik gemaakt van een opvallende verhaalwending, maar heeft door andere technieken de lezer toch versteld doen staan.

Eindoordeel
Je komt niet zo vaak tegen dat schrijvers over hun eigen geschiedenis schrijven, daarom dat ik dit boek wou lezen. Wie zou beter kunnen schrijven over de Japanse concentratiekampen dan iemand die er zelf heeft in gezeten. Dus het was schokkend om te moeten lezen dat het boek niet volledig berust op feiten, terwijl Jeroen Brouwers doet alsof het waargebeurd is. Maar dat maakt van hem een nog betere schrijver, want hoe dan ook was het verhaal overtuigend gebracht. De gebeurtenissen, waar hij over vertelt, hebben misschien niet allemaal plaatsgevonden, maar het leed en verdriet is zeker niet verzonnen. Ook zijn mooie schrijfstijl, die zeer dichterlijk overkomt, maakt het boek het lezen meer dan waard. Laat je dus niet afschrikken door die recensies, het is en blijft een goed boek.

Geschreven bij Bezonken rood

Deze autobiografische vertelling verklaart niet alleen de schrijver Jeroen Brouwers, maar ook uit historisch oogpunt zeer interessant. Dit enigszins weggemoffelde stuk vaderlandse geschiedenis wordt uit de beerput naar boven gehaald. Een literaire vuistslag in het gezicht van de lezer, maar je wil niets liever dan de schrijver de andere wang toekeren. Meeslepend, onthullend en van een zeer wrange schoonheid.

Onze geschiedenis uit Nederlands Indië heeft ook een eigen koloniale versie. Brouwers beschrijft de ervaringen in de 2e Wereldoorlog op een gruwelijke manier.